Het Schoolplein

De tegels van de stoep zijn warm onder mijn blote voeten. Rustig loop ik over de stoep heen. De zon staat hoog boven aan de hemel. Hij schijnt warm en fel op mijn hoofd. Ik schuif mijn zonnebril vanuit mijn haar voor mijn ogen. Ik kijk recht tegen de zon in en lach. Geluk stroomt als een soort zuiver goud door mijn lichaam. Glimlachend loop ik verder. Voor me doemt opeens een hek op. Verbaasd maar nieuwsgierig loop ik op het hek af. Door de tralies heen kijk ik wat erachter ligt. Een schoolplein… verbaasd pak ik voorzichtig de tralies vast en doe een stapje dichterbij. Spelende kinderen, een heel schoolplein vol. Wat zorgeloos, denk ik met een glimlach, wat mooi. Ik wil me omdraaien en verder lopen. Onder de zon, de rest van de wereld tegemoet. Maar iets in mij zegt dat ik beter moet kijken, verder moet kijken, niet van het eerst zicht af moet gaan… Speurend ga ik met mijn blik over het schoolplein, zoekend naar iets, maar ik weet niet wat. Je weet het als je het gevonden hebt, denk ik bij mezelf. Daar, in de schaduw van een gigantische boom, een klein meisje. In elkaar gedoken kijkt ze met grote ogen het speelplein rond. 1 glinsterende traan rolt over haar wangetje naar beneden en beland naast haar op de tegels. Waarom speelt ze niet? Vraag ik mezelf af. Ik wil het bijna vragen, al zou ze me toch niet horen, als er een veel groter meisje aan komt lopen. ‘Dus hier zit je?’ Hoor ik haar zeggen. ‘Je verstoppen hé, pfoe wat kinderachtig.’ Het kleine meisje kijkt bang naar haar op. ‘Nou ben je je tong soms verloren?’ Vraagt het oudere meisje vinnig. Ik was me zo aan het concentreren op dat meisje dat ik de vraag niet gehoord heb… ‘Nee Roos’ fluistert het meisje. ‘Nou geef antwoord dan’, snauwt het meisje dat blijkbaar Roos heet. ‘Ik ben bang’, fluistert het kleine meisje. ‘Dus daarom zit je hier? Ach onderkruipsel dat je er bent, was toch nooit geboren!’ Roept Roos dan draait ze zich om en beent ze weg. Nu weet ik nog niet wat ze gevraagd heeft, maar het kan me al niet zoveel schelen. Trillend kruipt het meisje nog dichter tegen de boomstam aan. Wat erg, denk ik bij mezelf. Het leek zo mooi op het eerste gezicht maar als je beter kijkt is het zo donker… niemand helpt dit meisje, niemand… als ik beter kijk zie ik nog meer kinderen, nog meer kinderen die bang zijn, weggekropen, ver weg, allen hopen ze niet gevonden te worden. Als ik terug kijk naar het meisje dat als eerst mijn aandacht trok, zie ik dat ze weifelend is opgestaan. Voorzichtig loopt ze de zonnestralen in. Stapje voor stapje, heel langzaam. Ik merk opeens dat ik mezelf helemaal tegen de tralies van het hek het aangeduwd heb, bijna alsof ik er doorheen wil. Ze kijkt speurend om zich heen, dan komt er ineens een jongetje achter de boom vandaan. ‘En?’ Vraagt hij zacht. ‘Zie jij ze ergens?’ ‘Nee’, antwoord het meisje. Glimlachend draait ze zich om naar het jongetje. ‘Kom maar Mike, ik zie Roos en Kyro nergens.’ Aarzelend komt het jongetje uit de schaduw gestapt, snel kijkt hij om zich heen. En dan… rent hij ineens het schoolplein op. ‘Kom Sas!’ Roept hij. ‘Het is heerlijk weer! Ik pak de voetbal oké?’ ‘Oké’, roept het meisje uitgelaten terug. Dan draait ze zich om en kijkt me recht aan. Haar lippen bewegen niet, maar toch hoor ik het duidelijk: ‘niets is wat het lijkt, kijk altijd beter, verder. Angst zit in een klein hoekje, maar vergeet nooit: er is niets dat niet verslagen kan worden!’ Ze schenkt me nog 1 laatste glimlach en dan rent ze in dezelfde richting het schoolplein op, als waar het jongetje net verdwenen is. Zoekend kijk ik het schoolplein rond, maar er zijn teveel kinderen. Het meisje ben ik kwijt, maar haar woorden niet. De glimlach die ze me schonk is op mijn gezicht te lezen. Voorzichtig laat ik de tralies van het hek los en zet een paar stappen achteruit. Aarzelend maar toch zelfverzekerd verga ik mijn tocht. Dit alles heeft me iets vrolijker gemaakt, een beetje meer angst gegeven, maar vooral een beetje wijsheid toegekend. Nog 1 laatste keer kijk ik achterom, maar er is niets meer te zien. Geen hek, geen schoolplein, geen kinderen. Alles is weg. Maar het is oké…
Ergens liggen er nu 2 mensen te slapen. Een klein meisje, die de hardheid, maar ook de schoonheid van het leven leert kennen. En een wat ouder meisje, die leert te kijken naar het verleden, die eruit leert, er wijsheden uit haalt, maar daarna leert het verleden te accepteren en misschien zelfs te vergeten. Misschien ken je deze mensen wel, misschien wel beter dan je denkt. Misschien zijn deze mensen niet 2 mensen misschien is het er maar 1. Ik weet het niet. Het enige wat ik weet, is dat ik ze heel goed ken. Want die 2 meisjes, dat zou ik best wel eens heel goed zelf kunnen zijn…

© Copyright Hope