Webcam Gesprek

Het was laat in de avond, ik zat op mijn computer. Om precies te zijn was het iets over elven. Ik was eigenlijk best moe en wilde naar mijn bed gaan. Maar ik kon en mocht niet weg van mijn computer, want mensen hadden mij nodig. Zuchtend ging ik onderuit gezakt zitten. Begon steeds meer en meer te gappen. Had moeite mijn ogen open te houden. Ach waarom ook niet. Ik sloot mijn ogen want wat maakte het ook uit? Niets toch? Want het was op dat moment best rustig. Mijn radio stond aan op Skyradio. Ik weet niet hoelang ik al muziek luisterde, en of ik geslapen had. Maar toen het liedje I LIKE YOU aan het draaien was. Waren mijn gedachten weer erg helder terug gekomen. Ineens dacht ik weer aan die lieve jongen die ik een paar dagen geleden tegen kwam op een site. Ik wist niet hoe zijn naam was en waar hij woonde. Hij had een paar dagen geleden met hem gewebcamt. Ik was vanaf het eerste gesprek al helemaal weg van hem. Al denkende dompelde ik steeds verder weg in slaap. Toen hoorde ik een bliep iemand nodigde me uit, ik lette niet echt op wat of wie het was. Ik dacht maar weinig na, besefte pas later dat ik slaapogen had. Maar het was al gebeurt, ik had al geklikt op accepteren. Er kwam geluid heel veel geluid, dat herinner ik me. Het drong tot me door, iets later. Het was een webcam gesprek. Maar er zat niemand recht tegen over me. Sterker nog, ik zag helemaal niemand. Maar ik hoorde gerommel en daarna toen een paar seconden later een hele harde gil. Er werd geroepen. Daarna volgde een doodstille het was echt een angstaanjagende stilte. Ik ging staan en keek onder in het beeld van mijn webcam gesprek. Daar ver weg midden zat de jongen in een kamer. Hij keek bang en aandachtig. Ik kon niet best zien wat en waar hij naar staarde, wel zag ik een klein zwart opject. Ik tuurde en tuurde. Hij schokte met zijn schouders en leek verder van hem af in de kamer te kijken. Ik begon te roepen… Geen reactie.. nog maar eens roepen.. Nog niets ik werd bang heel bang. Wat was er aan de hand? Ik keek en keek. Wat was dat kleine zwarte opject? Ik begon m erop te concentreren. WAT NEEE het kon niet waar zijn. Ik knipperde met mijn ogen, nee echt waar, dat kon niet. Ik schrok mij helemaal kapot. Het was een pistool. Ik had ergens de neiging zo snel mogelijk af te sluiten. Ik wilde het liefst het gesprek afsluiten en achter me laten en vergeten, toch kon ik dit niet. Ik dacht aan die jongen, híj was die jongen van laatst. Ik wist het zeker. Hij was het, hij zat daar. Inmiddels bewoog hij niet meer. Ik dacht ineens, zal hij dood zijn? Heeft iemand hem neer geschoten? Het was bizar, huh? Zag ik het nu goed? Ineens kwam er beweging in de jongen. Dacht ik, ik twijfelde aan mezelf, of ik het me in beeldde, omdat ik misschien graag wilde dat het zo zou zijn, dan was ik tenminste wat gerust gesteld, dacht ik. Nogmaals knipperde ik mijn ogen, nee echt? Was het waar? Stapte hij echt heel moeizaam op? En liep hij echt naar zijn beeldscherm? Ik begon keihard te gillen. Hij was echt dichter bij de webcam gekomen. Serieus, raar maar waar. Geloof me, of geloof me niet, als je het niet wilt geloven. Hij ging zitten, heel traag. Ik had grote geschrokken ogen. Nee, dit kon niet waar zijn. Hoorde ik het goed? Praatte hij echt heel moeizaam en zacht? Hij keek me aan, begon te huilen. Ik vroeg, wat is er jongen, je kunt het me vertellen. Weer begon hij te praten, maar wat hij zei wist ik niet. Ik verluisterde nogmaals tegen hem, en vroeg wat er was, hij schudde nee. Wat bedoelde hij hiermee? Weer vroeg ik wat er was. Met moeite hoorde ik hem iets zeggen met dat hij iets zij draaide hij zijn webcam een kwartslag, daar waar ik met moeite het kleine opject had zien liggen. Daar was nu meer te zien. Dus dit was waar hij naar had gestaard. Er lag een meisje, ik gok een meisje met een leeftijd van een jonge puber. Ze had bloed bij haar oog, zag ik. Hij, de jongen zei… Jamyla is niet meer bij mij.. hij stopte enige seconden met praten, voordat hij zei.. Vanaf nu is Jamyla bij hem. Hij keek me aan en begon te huilen, ditmaal met heftige ademhalingen. Ik kreeg een black-out. Ik wist niet eens meer hoe ik moest praten.. Enkele minuten gingen voorbij, voor ik daadwerkelijk vroeg, wat was Jamyla van jou? Hij zei onder het huilen door, ze was mijn speciale zusje. Hier liet hij het bij, en dat gaf niets. Want in principe wist ik genoeg. Het laatste wat hij vroeg, of hij mijn adres mocht. Ik twijfelde eerst, ik wist immers zijn naam niet. Maar toch gaf ik mijn adres aan hem, ook al wist ik dat het niet had gemogen van mijn ouders, ze hadden me het vaak gezegd. Nadat ik mijn adres gegeven had. Stuurde hij een hartje. Gelijk daarna viel het beeld weg. Hij was offline. Daar zat ik dan, helemaal klaar wakker. Nooit meer heb ik zijn gezicht gezien, nooit zal ik zijn naam weten. Ik ontving een paar dagen geleden wel een kaart van hem. Hij had in de kaart geschreven, dat hij nu naar Jamyla was en vanaf nu ook van hem was. Hij zei ook dat hij mij nooit zal vergeten, als dat kon waar hij heen ging. Hij schreef met nette letters, dat hij me dankbaar was voor alles wat ik voor hem had gedaan. Als aller laatste stond er, meisje ik wens je het beste verder in het leven. Maar ik kan niet meer met jou praten. Ik wil niet zwijgen tegen mijn zusje, daarom ben ik vanaf nu bij Jamyla... Ik las het kaartje nog dagelijks, en vraag me af, wie hij is geweest. Welke mensen nu in verdriet zitten, als hij nog ouders had… en de dag vandaag, laat mij voelen, dat een leven, vol problemen zit.. Ik probeer het los te laten, wat mij is overkomen, maar tot nog toe slaag ik er niet in. Zal het mij ooit lukken dit verhaal te laten rusten? Zal het me lukken? Ik weet het niet. Misschien als ik nu ga slapen, is het morgen allemaal wel voorbij..

© Copyright DJolien

Ingezonden door

DJolien

Geplaatst op

12-12-2012

Over dit verhaal

dit verhaal heb ik eerder ingestuurd via www.1001gedichten.nl Ditmaal heb ik het verhaal wat aangepast, dit verhaal is fictief

Tags

Skyradio Avond Heftig Webcam