we raken ze maar niet kwijt

We raken ze maar niet kwijt

Turken en Marokkanen

in de jaren zestig kwamen Turken en Marokkanen
naar ons landje om het werk te doen waar de
Nederlander zich zelf te goed voor voelde. nog zie
ik op de televisie de spotjes .

al was ik nog jong het maakte diepe indruk op me

waar een man op zijn knieën een trap dweilt en zo’n
hark gewoon met zijn grote schuivers , dwars over de
schone tree baggert ,de dweilende man aan zijn voet
volkomen negerend. gastarbeiders die groet je niet

gelukkig geen blijvertjes, moest je toch niet aan denken

net als de Indische en Molukse mensen vóór hen….
werden deze nieuwe groep mensen , die zelf gevraagd
waren door de regering. op kamers gestopt of pensions.
welkom waren ook zij niet..maar wallah, ze maakten
zich ten minste nuttig.

wÄ—Ä—r werden mensen uitgebuit en kaal geplukt. ook
werden er werkgroepen opgericht. Die gaven folders
aan Nederlandse meisjes zo ver mogelijk uit de buurt
te blijven van Turken en Marokkanen.

- ze mochten zich hier eens thuis gaan voelen -

in de jaren erna lieten de gehuwde gastarbeiders
hun gezinnen overkomen . ook ontstonden er relaties
met Nederlandse meisjes. de gastarbeiders hadden
zich aangepast..al leek dat niet in het minst op hoe
het er nu aan toe gaat, qua inburgering.

de Turkse en Marokkaanse kinderen die men nu zo
graag kwijt wil- de tweede- generatie, groeiden op
tussen wal en schip. de Nederlanders krabben zich
ondertussen achter hun oren en hebben spijt

dat ze zelf hun handjes niet smerig wilden maken
in die cruciale tijd
want we raken ze maar niet kwijt….

Fairouz