Moordverhaal

Moordverhaal

Dit kon gewoon niet langer doorgaan zo. Wat een agressief figuur was dat zeg. M’n vrouw durfde niet in de buurt van hem te komen, zo bang was ze van hem. ‘Hij moet dood hoor! De anderen ontwijken hem ook zoveel mogelijk en dat is niet zonder reden. Wil jij het doen, alsjeblieft?’
-‘Natuurlijk schat, doe ik toch even.’.
Ik moet eerlijkheidshalve toegeven dat ik zijn haantjesgedrag ook meer dan zat was. In mijn huis is er slechts plek voor één echte man. Hij moest gewoon dood. Een andere keuze was er niet. Bovendien kon ik de smekende blik van mijn vrouw ook niet negeren. Ze was echt bang van hem.
Hij moest dood. Klaar. Maar ja, hoe kon ik dat het beste doen zonder sporen achter te laten? Verzuipen? Afschieten? Ik wist het niet. Gelukkig heb ik een buurman, die wel vaker met dat bijltje gehakt heeft. ‘Dirk, je moet gewoon zijn nek drie keer omdraaien. Dan kraait er geen haan naar’.
Aldus geschiedde. Ik greep hem bij zijn nekvel en draaide, draaide, draaide, Inderdaad, drie keer.
Als een vaatdoek zo slap was-ie. Een grote zak gepakt, die praatjesmaker er in gedouwd en gedumpt in een vuilcontainer. Hèhè, rust in de tent.

Een paar dagen later…
‘Er is iets aan de hand Dirk, hoop reuring op de dijk! Ga jij eens kijken?’ Mijn vrouw leek haar nieuwsgierigheid beter te kunnen bedwingen dan ik of ze was bang dat alles zou uitkomen..
Ik de dijk op. Ambulance, ramptoeristen en buren om de vermeende plaats delict heen. Shit, nu zou alles uitkomen! ‘Dirk, hij hoort toch bij jou?’ M’n buurvrouw in de bocht. Ik speelde de vermoorde onschuld door te verklaren dat ik hem niet kende, maar ondertussen dacht ik wel aan manieren om de buurvrouw het zwijgen voorgoed op te leggen..
Het vervelende was echter, dat tussen de mensen ook een buurmeisje rondliep. En die kende het slachtoffer ook. En dat vertelde ze, waar iedereen bijstond. O mijn God, twee getuigen! De ambulancebroeders kwamen niet echt dreigend op me af, maar ik zweette peentjes. Wat moest ik doen? Ik wilde m’n buurmeisje ook niet kwetsen…
Tot niet alleen mijn stomme verbazing en opluchting bleek het slachtoffer nog te leven! Poeh! Moord, daar zou ik in ieder geval niet voor gepakt worden.
Ik stelde aan de ambulancebroeders voor dat ik hem zou verzorgen. Uiteraard op een dusdanige toon, dat iedereen die op de inmiddels volgestroomde dijk stond, het kon horen. ‘Mijn vrouw werkt in de zorg, heren. Dat komt wel goed’. De broeders waren overtuigd en mijn buurmeisje vond me op dat moment de liefste buurman van de wereld.
Ze moest eens weten…

Het slachtoffer, we noemden hem nu maar Jezus 2.0, revalideerde verrassend snel. Te snel, vond ik. Hij viel weer terug in zijn oude gedrag. Agressief, schreeuwend liet hij weer blijken in het land der levenden te zijn. Ik kon er niet meer tegen. Net als m’n vrouw.
‘Lieverd, ik koop wel een bijl bij de Gamma en zal hem, zoals in bepaalde landen gebruikelijk is met mensen die zich niet aanpassen, zijn kop afhakken!’.

Om er zeker van te zijn, dat ik nu echt geen sporen zou achterlaten, had ik handschoenen aangetrokken. Ik greep hem vast, haakte hem, zodat hij op de grond viel. De bijl lag binnen handbereik. Wellicht speelde mijn boosheid op, maar ik wilde hem zo graag dood hebben… dat ik behalve zijn kop ook een deel van mijn handschoen raakte met de bijl. Door de adrenaline merkte ik dat niet direct. Ik sloeg er op los. Het bloed spatte alle kanten op. Dood moest-ie! Uiteindelijk blies hij dan toch zijn laatste adem uit.
Toen zag ik pas dat ik zelf ook bloedde en pijn had.
Maar ja, dat woog niet op tegen de wetenschap dat hij nu eindelijk echt dood was.
.

Het weekend daarop was ons buurmeisje er weer en ze had er vrede mee, dat de haan, na alle ontberingen toch nog vredig en onverwachts was overleden,