Lucht

Precisiebombardementen, dat was het toverwoord in die tijd. Alsof er zoiets als een schone oorlog bestond. Ik had al moeite om het huis van mijn hospita schoon te houden, het was veel te groot voor een jongeman en een kater.
Ik wilde het huis luchten, mijn vervelende leven laten uitwaaien, zodat mijn hospita het huis in frisse staat zou aantreffen. We keken toen we klein waren naar televisiebeelden zonder kleuren, als je die indianen door het eindeloze grijze gras zag draven om de blanke boeven te verslaan, ging je dat als kleine jongen nadoen, om het groene van het gras te beleven, want in het echt had alles kleur.
En dan die eindeloze luchten boven de grijze prairie, dat had iets magisch, dat maakte me nog meer een indiaan, wanneer ik het echte blauw zag, van onze Hollandse polder luchten.

De zoon van de actrice noemde ik Neil. Ik kende wel zijn echte naam, maar die hoorde hij niet graag, zijn moeder had hem een belachelijke naam gegeven. Een gewoonte van actrices die moeder werden in die tijd. Toen ik Neil aan de telefoon had over het anti-regen-parfum moest ik aan die luchten denken.

Ik had niet zo veel met luchtjes. Ik was er niet ongevoelig voor, maar het wekte geen enthousiasme bij me op. Als er ergens een luchtje aan zat, dan liep ik graag een blokje om. Er waren wel uitzonderingen, de aftershave die Emma Petronella mij had gegeven toen ik mijn baard liet staan, de geur van haar haren na de extase van de liefde, verse kippengroentesoep net tegen het kookpunt aan, rozen die aarzelen om te gaan bloeien. Er waren wel uitzonderingen, maar die waren op de vingers van een hand te tellen.
“Een belangrijke uitvinding, waar iedereen iets aan heeft, en ik ben beroemd!” had de zoon van de actrice gezegd toen ik aan de luchten dacht. Hij hield zich steeds intensiever bezig met het uitvinden van nieuwe praktisch bruikbare producten. Ik had zo mijn twijfels.

Die avond kwamen de nieuwsberichten binnen, burgerdoden in Irak, vergissing van de piloten.
Ik miste mijn lieftallige hospita, waarom moest zij zo lang in Amerika blijven.
Ik was in mijn Hector Havermout schrift met een verhaal bezig, het ging over een filosoof, die heel zinnige dingen opschreef, maar nooit door iemand liet lezen.
De volgende dag werd ik om drie uur in het Wilhelminapark verwacht voor het testen van het anti-regen-parfum.
Ik had niet zo veel met luchtjes, maar ik wilde de zoon van de actrice niet teleurstellen. Ik deed voor de zekerheid een regenjas aan, en ik nam ook een paraplu mee.





.