Basale veranderingen

Het gedicht van de dichter Gerrit Achterberg had me aan het denken gezet. Ik was welkom in het leven en ik was op weg naar iets, maar wist niet wat dat precies zou zijn. Was het een liefdesaffaire, een nieuw leven, of een nieuw begin. Ik had zware jaren achter de rug, mijn liefdesleven was niet je van het geweest, maar de geest was uit de fles en kon er niet meer in terug.
Ik had het boek van Herman Hesse gelezen, ik stond open voor nieuwe avonturen. Ik had mijn bijbaantje op zaterdag bij het tuincentrum. Ik was aan het sparen voor nieuwe kleren. Ik wilde een keurige garderobe omdat ik bij een deftige en aantrekkelijke hospita woonde. Een hospita met verstand van kunst en literatuur, een hospita met een attractief uiterlijk.
Ik was op weg naar iets, en dat was niet alleen mijn diploma, of een nieuwe spijkerbroek, maar het was een kennismaking met een leven waar ik tot dan toe slechts over had kunnen dromen.
De stropdas had ik inmiddels weer terug gegeven aan mijn vriend. Emma Petronella had niets met stropdassen, ze wilde me puur met de aarde nog aan mijn handen en met ongekamd haar. Ze werd helemaal wild door mijn verlegen ogen. Ze was een roofdier, een aantrekkelijke tijgerin op weg naar een prooi, ze hield me levend in haar dromen gevangen. Ik dacht de hele dag aan haar.

Ik was van plan om in de toekomst gedichten te gaan lezen, Nederlandstalige, Engelstalige, ik moest ervoor zorgen dat ik iets had om met Emma Petronella over te praten, anders was ik niets anders dan een jongeman, zonder bagage. Ik moest haar laten merken dat ik nadacht over belangrijke zaken des leven, dat deden dichters ook, dus ik moest gedichten gaan lezen, anders was ik verloren, als een drenkeling in haar verbale woordenzege.
Ik keek een beetje tegen Emma Petronella op, en toch ook weer niet, wat ze was mijn hospita, en dat was puur zakelijk. Ik moest mijn fantasieën opbergen in een koffer onder mijn bed.

Ik was op weg naar iets, maar ik wist niet wat de toekomst mij zou gaan brengen. De liefde van Emma Petronella lag mijlenver van mijn droomwereld vandaan.
Ik dronk niet meer, ik was gestopt met roken. Ik had mijn gebit in orde laten brengen. Ik verzamelde geen voetbalplaatjes meer.
Ik was op weg naar iets en ik kocht voor mezelf een fiets. Ik fietste naar de bossen rond Utrecht, om naar lucht te happen.

Ik had de gedichten van Kees Ouwens nog in mijn hoofd toen ik dinsdagochtend wakker werd, mij aankleedde en naar de badkamer vertrok om mijn tanden te poetsen. Ik nam een bordje havermoutpap om de inwendige mens te versterken en kamde mijn haren om goede indruk te maken op de naderende kunstenaar die weldra voor de deur zou staan met twee van zijn vrienden, om de schilderijen op te halen. Het was een raar idee dat de schilderijen straks niet meer in de kamer zouden hangen. Ik sloot Frits op in de eetkamer zodat hij niet in de weg zou lopen.

De bel ging, ik deed open. Voor de deur stond een lange man in zwarte kleren en naast hem stond een jongeman van ongeveer een jaar of twintig. De jongeman grijnsde naar mij alsof hij het grappig vond om mij te zien.
Ik stelde me netjes voor. “ Hallo ik ben Bjarne, u komt voor de schilderijen?”
“Hallo Bjarne, we hebben elkaar al eens door de telefoon gesproken, ik heb iemand meegenomen om me te helpen, dit is Peter”, zei hij terwijl Peter naar me toeliep om mij een hand te geven.
Het was een slap handje, alsof hij geen kracht in zijn handen had. Ik voelde al dat er het op neer zou komen dat ik moest helpen sjouwen. Om de kunstenaar niet in verlegenheid te brengen zei ik: “Ik wil ook wel even helpen met de schilderijen te verplaatsen en naar de bestelwagen te brengen.” “Dat komt goed uit Bjarne, heeft Emma Petronella nog iets over het gedichtenbundeltje gezegd?” “ Ja, dat ligt klaar op tafel, Intieme handelingen, van de dichter Kees Ouwens.”

We gingen het huis binnen en liepen naar de tweede woonkamer. Peter en de kunstenaar haalden voorzichtig de drie schilderijen van de muur. Peter en ik tilden een schilderij voorzichtig op en liepen door het huis, de straat op naar de bestelbus. Peter keek vreemd naar mij, hij was wel vriendelijk en een beetje zenuwachtig. Toen we klaar waren met het eerste schilderij, tilden de kunstenaar en Peter het tweede schilderij op om naar de bestelbus te dragen.
“Pak jij het boekje van Kees Ouwens maar vast Bjarne, we hebben niet zo veel tijd”, sprak de kunstenaar. Ondanks dat zijn stem nogal hoog klonk voor een man was hij bijzonder vriendelijk en klonk er dankbaarheid in zijn stem. Ik merkte wel dat hij uit een heel ander milieu kwam dan ik, en Peter waarschijnlijk ook, maar het leek hen niet te deren.
Ik gaf de kunstenaar het boekje en tilde met Peter het laatste schilderij op om naar de bestelbus te brengen. Het leek wel of Peter steeds zenuwachtiger werd. Hij giechelde af en toe als we bijna ergens tegenaan botsten.
“Gaat alles goed met Frits, Bjarne? vroeg de kunstenaar Christiaan Buurtveen bij de bestelbus.
“ Ja, ik heb hem in de eetkamer opgesloten, hij mag er zo weer uit“.
Er klonk een vriendelijk gelach, en de kunstenaar en Peter stapten in de bestelbus en vertrokken.
Ik was weer alleen met Frits, zonder de naakte vrouwen aan de muur. Ik had kort kennisgemaakt met de kunstenaar en een jonge vriend van hem, Peter.



...