Korte verhalen

Zet ook uw verhalen op 1001KorteVerhalen.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht

De school waar nooit iets gebeurde

In een dorpje, best ver hier vandaan, lag OBS de Vossenbergh. Een kleine school, maar dat was ook logisch, alle huizen en andere gebouwen waren in dit dorp ook klein. En veel kinderen waren er niet op de Vossenbergh, alleen wat kinderen die in het dorpje woonde. De andere kinderen gingen naar één van de vele scholen in de stad, waar het veel drukker was. Een van deze kinderen op de Vossenbergh-school, was June. Ondertussen zat zij in groep acht, samen met vijftien andere kinderen..

Op een avond zat June nietsvermoedend in de woonkamer. Met haar knieën zat ze op haar stoel en voor haar lag een boek. Ondertussen dronk ze uit een kop warme chocomelk, net door haarzelf voorbereid. Haar moeder liep wat heen en weer in de keuken. June's moeder kon namelijk twee dingen tegelijk; afwassen en het eten klaarmaken. Dat was precies wat ze nu aan het doen was.
'Mam,' kermde June. Het was logisch dat ze zich verveelde. Ze was enig kind, geen vervelende broertjes of zusjes die thuis herrie maakte.. En daarnaast woonde ze ook helemaal alleen met haar moeder in dit klein huisje, in dit kleine dorpje.
Haar moeder zong een liedje uit de jaren tachtig en blijkbaar hoorde ze haar dochter helemaal niet. Dit was voor haar een reden om nogmaals te kermen. 'Mam..'
Nu keek ze wel om. 'Schat?'
'Ik verveel me!' June nam een flinke slok van haar hete chocolademelk, wat haar een brandende tong bezorgde. Haar moeder kauwde op een rozijnenkoekje en bad June eentje aan, maar die weigerde.
'Je zit toch een boek te lezen?' vroeg haar moeder, terwijl ze het laatste bordje afwaste.
'Ja, maar..' June zuchtte. Ze wist niet hoe ze uit kon leggen dat ze haar gedachten niet bij het boek had. Haar leven was gewoon zó saai en er gebeurde nooit wat. Soms dacht ze eraan bij haar vader te wonen. Die woonde in een supergroot huis in de super drukke stad. Dan zou ze eindelijk naar een school gaan waar wél wat gebeurde - en automatisch werd haar leven dan minder saai. Maar dan verliet ze wel al haar vrienden op deze school. Nooit zou ze weer zulke goede vrienden tegenkomen. En bovendien, hoe zou ze dit aan haar moeder vertellen? 'Yo, mam, ik vind het hier saai, ik ga naar pap.' Te gek voor woorden, hé? Bovendien woonden haar ouders al meer dan twee jaar niet meer samen. Bij haar moeder was het een taboe om over de scheiding te praten. Dit vond June niet erg, zelf vond ze het ook moeilijk.

'Tja..' Haar moeder kuchte. Voor het avondeten maakte ze heerlijke pasta klaar met stukjes vlees. Soms vond June haar moeder zo lief, op dit moment bijvoorbeeld. Ze wist dat pasta met vlees haar favoriete avondeten was. Tenminste, naast lasagne.
June staarde naar haar boek en probeerde te begrijpen wat ze aan het lezen was, maar het lukte niet echt. Steeds herlas ze hetzelfde stukje met de hoop dat ze er wat van begreep - maar tevergeefs. Ze klapte het boek dicht. Misschien wat te hard, want haar moeder keek geïrriteerd om. Verder lette ze er niet op. June stond op met haar boek onder haar arm. 'Roep me als het eten klaar is,' zei ze en daarmee verdween ze naar boven - het lege, arme kopje op het tafel achterlatend. Beneden zuchtte haar moeder diep terwijl ze de lege glas van June van de tafel vandaan haalde en ook maar afwaste. June's moeder, mevrouw Highwards, wist dat haar dochter niets anders wilde dan naar haar vader gaan. Want daar zat een drukke stadsleven op haar te wachten. Hoewel mevrouw Highwards óók wist dat haar dochter haar er niet mee wilde kwetsen. Daarom wilde June het natuurlijk niet tegen haar zeggen.

Na het eten was June meteen naar boven gevlucht. Onder haar kussentje verborg ze haar boek en schoot ze razendsnel in haar pyjama, waarna ze in dezelfde tempo haar tanden poetste. Met een luide plof viel ze op haar bed, in de hoop dat er morgen eindelijk wat gebeurde. Het hoefde niet eens iets bijzonders te zijn! Ze zou al blij zijn met het kleinste dingetje! Ze zuchtte. Natuurlijk zal er niets gebeuren, dacht June. Morgen zal ik gewoon weer mijn dagelijkse routine volgen: opstaan-school-eten-lezen-eten-slapen.

'Hallo!' De directeur die opeens voor de klas stond, klapte in zijn handen om daarmee iedereen het zwijgen op te leggen. 'Centraal!'
Het werd toen heel stil in de klas. Zo stil, dat het bijna eng werd. June grinnikte bij het gedachten.
'Waar is juf Merel?' riep Laurens.
'Ik zal het allemaal uitleggen,' zei meneer Van Der Meer - of terwijl, de directeur. Hij pakte de bureaustoel en schoof hem vlak voor het bord. Daarna ging hij erop zitten. Toen kwam meester Mathijs van groep zes de klas binnen.
'Vandaag krijgen jullie meester Mathijs,' zei meneer Van Der Meer. Lisa zuchtte, Laurens kreunde en Berend trok een gezicht vol afschuw. In de klas steeg de herrie.
'Stilte!' Hij tikte dreigend op het bord. 'Juf Merel is er vandaag niet en dus valt meester Mathijs vandaag in. Hij zal zijn best doen om er een leuke dag van te maken. Het is tenslotte ook alleen voor vandaag.'
'Hoezo dan, mees? Waar is de juf? Waarom kan ze er niet zijn?' vroeg Berend.
Meneer Van Der Meer slaakte een diepe zucht, alsof hij helemaal geen zin had om het allemaal uit te leggen. 'Misschien wisten jullie het al..' begon hij en bekeek de blikken van zijn leerlingen.
'Oké, waarschijnlijk niet,' voegde hij er snel aan toe. 'Maar de moeder van de juf gaat morgen naar Turkije vanwege wat omstandigheden. Vandaag wil ze wat tijd met haar doorbrengen.'
Ondertussen snuffelde meester Mathijs in de lijst van de telefoonnummers van de ouders van de kinderen en krabde aan zijn nek.
'Welke omstandigheden?' riep Josie.
'Jullie zijn me een klas zeg!' verzuchtte de directeur, maar lachte toen. 'Zo een nieuwsgierige klas heb ik nooit eerder meegemaakt.'
'U heeft sowieso niet veel meegemaakt,' mompelde June. 'Toe nou, mees, vertel op.'
'De ouders van juf Merel zijn niet langer meer samen.' Het kwam eruit voordat de directeur er erg in had. Weeral bekeek hij de gezichtsuitdrukkingen van de klas en kreeg er meteen spijt van dat hij dat heeft gezegd. Nu konden ze vast nergens anders meer over praten.
'Vergeet wat ik heb gezegd!' riep de directeur. 'Ik ga er weer vandoor.'
'Niks daarvan, mees! Wie A zegt, moet ook B zeggen!' riep Marc.
Er klonk instemmend gejoel in de klas.
'Vooruit.' De meester gaf zich gewonnen. 'Goed, de ouders van de juf hebben wat ruzie. Juf Merel woont natuurlijk niet meer bij hen, maar komt wel vaak langs. Afgelopen avond was het heel heftig geweest. Er werd met eh.. glazen gegooid. In ieder geval, mevrouw Bergen - de moeder van de juf - had erover nagedacht om te gaan scheiden. Ze wilde naar het buitenland om na te denken en om alleen te zijn.' Hij ratelde in één stuk door, maar toch luisterden de kinderen naar ieder woord.
'Zielig..' riepen er een paar kinderen. Anderen deden wat anders om medelijden te tonen. June speelde met haar gummetje. Het leek wel op haar thuissituatie. Hoewel haar moeder niet per direct naar het buitenland vluchtte, maar naar een klein dorpje.
Ondertussen juichte ze in zichzelf. Ze vond het erg voor de juf, maar ze was blij dat er wat gebeurde. Eindelijk! Er gebeurde wat! In haar doodnormale, oersaaie leven gebeurde er wat! Dat was de eerste keer in tijden; lange tijden. Toen realiseerde June zich dat er wat kinderen haar aan zaten te staren. Het was natuurlijk vreemd, te horen krijgen dat de ouders van je juf gingen scheiden en ondertussen een hele brede grijns opzetten. Meteen verdween de grijns van haar gezicht. Nog steeds dacht June erover na - het was toch ongelooflijk! Dat er in háár leven ineens wat gebeurde!
Toen verliet directeur Van Der Meer de klas. Meester Mathijs zorgde er direct voor dat het stil werd. 'Goed, leerlingen!' begon hij. 'Wat er net door meester Van Der Meer is gezegd, blijft hier. Tussen vier muren. En het komt er niet uit. Begrepen?'
Iedereen begreep het.
'Ik wil ook dat jullie het meteen uit jullie hoofd zetten,' zei meester Mathijs. 'Zodat jullie geconcentreerd kunnen werken. Pak je taalboek.'

'Zo had June de saaie schooldag met meester Mathijs overleefd. Het leek eventjes alsof haar oude saaie, leven weer terugkwam, maar toen het laatste uur sloeg, veranderde dat. Iedereen baande zich een weg naar buiten. Samen met Hailey en Lisa liep June naar huis.
'Ongelooflijk,' mompelde June steeds.
'Ja hé? Echt ongelooflijk dat de ouders van je juf scheiden!' vond Lisa. June knikte, hoewel ze het eigenlijk ergens anders over had.
'Bij jou is dat ook zo, hé June?' vroeg Hailey opeens. June schrok bij het horen van haar naam. Ze was zo in gedachten verzonken dat ze helemaal was vergeten dat ze met haar twee beste vriendinnen buiten zat te lopen.
'Eh.. ja,' zei June, nadat ze erachter kwam waar Hailey het over had. 'Gescheiden ouders..'
'Marc heeft ook gescheiden ouders,' informeerde Lisa. June staarde naar haar Vans.
'Dus?'
'Jullie hebben zoveel gemeen,' grinnikte ze. 'Jullie passen echt bij elkaar.'
June's vriendinnen lachten luid toen June lichtjes begon te blozen. 'Hou op!' mompelde ze met een flauw lachje. 'Ik ben niet op Marc.'
'Dat zal wel,' grijnsde Hailey.
'Waarom denken jullie dat? Jij bent op Berend, Hailey. En Lisa, jij bent verliefd op..' June stopte even met praten om na te denken. Bij wie paste Lisa?
'Nou? Ik wacht,' zei Lisa veelbelovend.
'Op Tom!' Ze grijnsde van oor tot oor. Tom was de grootste nerd van de klas en toevallig hadden hij en Lisa dezelfde bril. Van dezelfde brillenzaak.
'Echt niet!' riep ze kwaad uit. Toen kwam het huis in June in zicht.
'Doei, meiden,' lachte ze en zwaaide haar vriendinnen uit.

June huppelde het huis binnen. Haar moeder lette niet op haar en zat in de woonkamer, met een schaal chips op haar schoot.
'Ik ben thuis,' zei June. Toen merkte haar moeder haar op en ging meteen wat rechter overeind zitten.
'O, hai Ju-Ju! Kom zitten.' Mevrouw Highwards klapte op de bank naast haar. 'Wat chips eten, wat films kijken..'
'Eh, oké..' June aarzelde eerst, maar ging daarna naast haar moeder zitten. Ze nam een handjevol chips en bracht het naar haar mond. Haar moeder klonk niet zo vrolijk als hoe ze eruitzag.
'Luister, June,' zei ze toen. Ze klonk heel serieus en nam geen chips meer. Ze legde de schaal weg en schakelde de televisie uit.
'Wat doe je nou?' protesteerde June. 'Het was net het spannendste moment van de film!'
'Wil je naar pap, of niet?'
Het kwam zo onverwachts, zo ópeens, dat June haar moeder verbaasd aankeek en niet wist wat ze nu moest zeggen.
'Van mij mag het,' voegde ze eraan toe. 'Ik bedoel.. als je het daar fijner vindt..'
Naar pap? dacht June. Nu? Nu Hailey en Lisa mijn beste vriendinnen zijn.. nu de ouders van de juf gaan scheiden? Nu naar de stad, naar papa? Verschillende gedachten vlogen voor haar ogen, heen en weer. En ze wist maar niet wat ze moest antwoorden.
'Nee..' begon ze. 'Nu niet.'
'Maar je vindt het hier toch saai?' vroeg mam en zette haar hoofd schuin. Spontaan begon June te lachen.
'Je weet ook alles, hé mam? Het is alsof je mijn gedachten kan lezen. Of voelen wat ik voel. Maar nee, mam. De ouders van de juf gaan scheiden. Haar moeder gaat morgen naar Turkije.'
Eén wenkbrauw van mevrouw Highwards schoot omhoog. 'Juf Merel?'
'Duh.. wie anders..?'
'Gaat haar moeder naar Turkije? Gaat ze niet mee?'
June schudde haar hoofd. 'Morgen is ze er weer..' zei ze.
'Eh- tenminste, dat zei Van Der Meer,' voegde June er snel aan toe.
Het gezicht van haar moeder betrok. June besefte dat ze het niet moest zeggen. Sinds een informatieavond aan het begin van het schooljaar hadden juf Merel en haar moeder een hechte band. Ze hadden zoveel met elkaar gemeen dat ze vriendinnen werden en ze soms bij elkaar langs gingen. Maar blijkbaar wist ze dus niet dat haar ouders ruzie hadden en haar moeder naar Turkije ging.
Waarom heb ik het gezegd? dacht June. Juf Merel kon het zelf ook wel zeggen..
'Ik euh- ik ga naar boven.' June stond meteen op, draaide zich om en liep de trap op. Haar moeder zweeg.

De volgende dag stond meester Mathijs weer voor de klas. Hij werd overspoeld met vragen van de kinderen, ook van June. Want juf Merel zou toch vandaag weer komen?!
'Waar is juf Merel?' Lisa, Sanne en Jackie begonnen protesterend te stampvoeten. Iedereen wilde dat de juf meteen terugkwam. Dat was ook begrijpelijk. Meester Mathijs was een stuk saaier en strenger dan de juf. Bij de juf hielden ze om het halfuurtje een kringgesprek, bij meester Mathijs geen één. 'Tijdverspilling' noemde hij dat.
'De directeur heeft ons voorgelogen!' riep Berend. 'En we eisen nu dat de juf komt.'
Meester Mathijs glimlachte flauw en keek nerveus naar zijn vingernagels, die opeens heel interessant waren geworden. 'Euh.. ik vrees dat dat niet kan.'
'Hoezo niet?' vroeg Berend meteen. 'De directeur zei dat..'
'Dat weet ik,' zei meester Mathijs. 'Maar het is een beetje anders gegaan dan gedacht.'
Er werden toen allemaal fantasieverhalen bedacht over wat er gebeurd kon zijn. Haar moeder overleden? Vliegtuig naar Turkije neergestort? Haar ouders weer - opeens - samen? Maar van al deze conclusies klopte er geen een. Tenminste, dat zei meester Mathijs.
'We eisen nu de directeur,' besliste Hailey. Meester Mathijs verliet de klas met het bericht dat hij hem ging halen. Eventjes later kwam hij weer terug de klas binnen, op de voet gevolgd door meneer Van Der Meer.
'Hoi allemaal!' riep hij. Het werd meteen stil in de klas. Meester Mathijs fluisterde iets in zijn oor.
'Euh.. We hebben gisteren, vlak nadat jullie allemaal naar huis zijn gegaan, een telefoontje gekregen. Van de juf,' zei hij daarna. 'Het blijkt dat juf Merel met haar moeder naar Turkije is verhuisd..'
Iedereen was stil. Iedereen was sprakeloos. Ook June. Iedereen was sprakeloos vanwege het feit dat ze juf Merel nooit meer gingen zien en dit zo onverwachts was. Maar June was sprakeloos omdat ze zich afvroeg: wat moest ze nu tegen haar moeder zeggen?

Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

Meryem

Geplaatst op

03-04-2015

Over dit verhaal

Dit verhaal gaat over June, die op een school zit waar nooit iets gebeurt. Dan komt de directeur met onverwachts nieuws wat haar leven op z'n kop zet..

Geef uw waardering

Er is 9 keer gestemd.

Social Media

Tags

Dorp Echtscheiding Invaller Juf School Turkije

Reacties op ‘De school waar nooit iets gebeurde’

  • heel mooi verhaal, alleen kan het bijna niet lezen door de kleine letters, kan je de volgende keer het lettertype wat groter doen? thanks. (: mvg. iris

    iris - 21-09-2016 om 14:46

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!



Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd