Korte verhalen

Zet ook uw verhalen op 1001KorteVerhalen.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht

Twee meisjes

Twee meisjes, twee lichamen, twee harten, vele problemen.

E:Wat moet ik doen? Mezelf zijn? Of toch maar mij weer verschuilen achter mijn glimlach? Of kruip ik weer in mijn pen en schrijf ik alles van me af? Was ik maar zoals jou, dan heb ik ook problemen maar jij durft tenminste je verdriet tonen aan de buitenwereld. Was ik er maar nooit geweest.

M:Wat moet ik doen? Mezelf zijn? En tonen aan jou hoeveel pijn ik in je ogen zie? Schrijven lukt niet meer, denk ik. Je moest eens weten… Hoeveel ik naar je opkijk. Jij kan je verdriet verstoppen voor de buitenwereld, maar ik… Ik moet het tonen. Was ik er maar nooit geweest.

Ik zat vooraan in de bus, jij in het midden. Duizenden vragen waar we allebei geen antwoord op weten. Gedachten die als vogels uit de bus naar de vrijheid vliegen, twee vogels. Nooit alleen, altijd samen. Nooit meer alleen. We gaan er samen voor, weet je nog? Jij schreef gedichtjes, wondermooie. Ik lag met mijn hoofd tegen het raam te denken. Bijna te wenen, niemand had het door. Ik heb je dingen belooft, over dingen waar ik niet trots op ben. Maar op één ding ben ik wel trots en dat is dat ik je heb gekend.

Ik ben Elke, 13 jaar. Jij bent Marieke,13 jaar. Dit verhaal is echt gebeurt en nog lang niet afgerond.
Die dag gingen we op uitstap, naar Tongeren. Met alle tweedejaars van SJC campus Heiveld. Het zou een leuke dag worden. Maar hij begon al slecht, voor jou, voor mij. Er was geen plaats meer in de bus. Jij moest naast een meisje zitten ergens in het midden van de bus. Ik vloog naar voor, naast een stagiair van Aardrijkskunde. Twee uur en vijfentwintig minuten zouden we het moeten uithouden. Gelukkig bestaat er zoiets als muziek en sms’en om je aandacht van de problemen te houden. Maar zelfs dat lukte niet. Na een klein uurtje viel je mp4 uit en had ik geen verbinding meer met de radio. Iedereen was blij en vrolijk. Maar wij.. Wij konden wenen. Onze droom om toen samen weg te vliegen als
twee vogels is nooit uitgekomen.

Twee vogels in de lucht,
Hopeloos op de vlucht.
Die zo ongelooflijk haastig zijn,
Want we werden achtervolgd door onze pijn.

Hels was de busrit. Meerdere tranen gelaten, niemand heeft het gezien. Dat is zoiets waar ik goed in ben, mij verstoppen. Ik keek achter me en zag jou, maar je zat te ver om mijn natte ogen te zien. Ik legde mijn hoofd tegen het raam en deed mijn ogen dicht. Ik hoopte echt dat ik nooit meer wakker zou worden. Met deze gedachten in mijn hoofd voelde ik mijn gsm trillen. Je stuurde me een bericht, ‘In gedachten ben ik dood, maar het schijnt dat ik er nog ben. Jij? Ik ook Marieke, ik ook.’ Opgeven doe ik normaal nooit. Maar ik had er verdomme veel zin in. En jij ook denk ik. Maar beloftes kan je niet verbreken. Ik heb je dingen belooft die mijn pijn erger maken maar jou pijn verlichten. Daar heb ik geen spijt van maar ik heb spijt van het feit dat je me kende. Ik heb je belooft mijn mes in te ruilen voor genezing. Maar twee weken later zag ik je zelf rondlopen met krassen op je pols. Steeds verder dwaalden mijn gedachten af. Wat uren leek te duren duurde maar vier minuten. Vier minuten denken over wat er aan het gebeuren is, wij die wegglipten van de wereld. Je was niet de eerste die ik zo zag. Plots werd mijn gedachten stroom verstoord. Mijn hoofd zette zich wat rechter tegen het raam. Weer hoorde ik het gelach en het geroep van de anderen. Weer keek ik achter me met tranen in mijn ogen. Maar keken deed je niet. Ik was afgesloten van de wereld. We waren samen afgesloten van de wereld. Ik keen naast me de stagiair lag te slapen. Mevrouw de Smet was te druk bezig met Chiara en meneer van Hijfte. Achter me lagen Lena en Sarah muziek te luisteren. En ik? Ik was weer in gedachten verzonken. Zoals ik daar lag moet behoorlijk raar zijn geweest. Zonder ook maar één spier te bewegen lag ik tegen het raam. Af en toe eens te kijken naar mijn gsm of Marieke al had terug gestuurd op de zoveelste depri-sms. Ik ben zo een dom wijf. Als ik niet zo zielig was zou je er nog zijn. Na deze gedachten kwamen we aan in Tongeren. Wat voor de andere een leuke dag werd, was voor ons de hel. Voormiddag, rondlopen in een museum. In één zin: niet in lijn met mijn denkbeelden. ’s Middags na het eten werden we er op uit gestuurd om een wandeling te gaan maken. Jij bleef bij de groep terwijl ik er eigenlijk alleen vandoor wou gaan en ni meer terug komen. Maar Lena liep achter me aan. Ach, dat werd dan een wandeling alleen met twee. Eens terug bij de groep zagen we elkaar weer. Nog altijd lag de pijn in onze ogen te lezen. Wouden we dit wel? Hup, allemaal weer de bus op. Weer dezelfde positie tegen het raam en weer dezelfde gedachten kwamen in me op. Wat is er mis met me? Jij denkt waarschijnlijk exact het zelfde. Ik heb geen zin om al mijn fake-lachen te vermelde maar ik zweer je, het waren er te veel.

Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

Verwijderde gebruiker

Geplaatst op

18-10-2012

Geef uw waardering

Er is 17 keer gestemd.

Social Media

Tags

Pijn Vriendinnen

Reacties op ‘Twee meisjes’

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!



Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd