Korte verhalen

Zet ook uw verhalen op 1001KorteVerhalen.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht

Hoofdstuk 1

Hoofdstuk 1

De schoolbel ging. Iedere leerling ging naar zijn lokaal om een nieuwe week te starten. Ook Nathalie pakte haar tas op en liep gehaast naar haar lokaal om zo de andere leerlingen voor te zijn. De deur van het lokaal was open en zo kon ze als eerste op haar plek gaan zitten. Helemaal achterin bij het raam. Daar zat ze altijd tijdens Engels. Alleen! Ze hoefde niet te verwachten dat er iemand naast haar kwam zitten want ze hadden bij elk lesuur een oneven aantal leerlingen. Zij was de enige met geen vaste vriend of vriendin in de klas dus was ze automatisch de leerling die ‘overbleef’ om alleen te zitten. Ze gaf er eigenlijk ook niet veel om. Zo kon ze zich tenminste wat beter concentreren want als er iemand naast haar kwam zitten betekende dat: of ze werd in de maling genomen of zijn of haar maatje was ziek. Meestal kwamen ze dan niet naast haar zitten maar schoven ze bij iemand anders aan of gingen alleen zitten. Alleen als het zo’n kletskous was kwamen ze weleens naast haar zitten maar dan kon ze zich alsnog niet concentreren want zo iemand hield geen halve seconde d’r mond. Nee, ze had liever dat ze alleen bleef zitten dan hoefde ze tenminste niks terug te zeggen en kon ze zich concentreren op haar werk zodat ze zo snel mogelijk van deze school af was. Vorig jaar had ze nog elke les naast iemand gezeten maar dat was nu voorbij. Haar vriendin Marloes was in de zomervakantie verhuist naar Zeeland en zat nu op een andere school. Zodoende zat ze nu alleen. Ze wou dat Danny maar een jaartje jonger was dan kwam hij wel naast haar zitten maar hij zat nu in de vijfde klas en ging dit jaar examen doen wat betekende dat ze volgend jaar niemand meer op deze school had. Ze zuchtte diep. ‘Nathalie, is er misschien iets wat je met ons wil delen?’ Nathalie schrok op en keek haar leraar verschrikt aan. Ze had helemaal niet door gehad dat de leraar er al was en had de hele tijd maar een beetje naar haar tafel zitten te staren. ‘Nou? Ik wacht.’ Nathalie keek de klas rond en zag dat iedereen naar haar zat te kijken sommigen konden hun lachen bijna niet inhouden omdat ze vast een gigantisch rode kop had. ‘Nathalie Bouwer! Als je nu niet meteen tegen me zegt wat je net zei mag je het aan de teamleider gaan vertellen.’ brieste de leraar kwaad. ‘Ik zuchtte alleen maar meneer.’ ‘Vind je mijn les dan soms saai?’ Nathalie dacht na over een antwoord maar hoorde intussen voor haar mompelen. Zij kon het verstaan maar het was net niet hard genoeg om de leraar het te laten horen; ‘Wat een sloom kind is dat toch. Als je er al zolang over doet om een simpele vraag te beantwoorden. Wat een stom kind.’ Ze zou wel willen schreeuwen tegen die meiden dat ze hun mond moesten houden maar eerst wachtte de leraar nog op antwoord. ‘Nee meneer ik vind uw les niet saai. Ik ben alleen een beetje moe. Dat is alles.’ ‘Oké dank je wel voor je snelle antwoord en dan kunnen we nu verder met de les.’ De klas barstte in lachen uit maar werd al gauw het zwijgen op gelegd door de leraar. De meiden voor haar draaide zich weer om naar haar zodra de leraar met zijn neus naar het bord stond. ‘Eigenlijk best wel zielig hè Ingrid? Dat ze zo moe is. Misschien moet ze maar eens wat eerder naar haar bedje toe. Dat is goed voor kleine meisjes.’ De leraar draaide zich weer om zag de twee meiden omgedraaid zitten en zei; ‘Ingrid en Anne willen jullie even recht gaan zitten?’ ‘Maar meneer, we zitten al recht en kijken voor ons.’ zei Anne met een brutale grijns. ‘Anne je bent gewaarschuwd nu. Ik wil je deze les niet meer horen anders ga je d’r maar uit.’ ‘Goed meneer.’ En ze keek nog even naar Ralph om te kijken of hij haar wel leuk en brutaal genoeg vond. Hier werd Nathalie zo ziek van. Telkens dat uitsloven van die twee meiden en dat alleen maar om een lach van een jongen te kunnen innen. Wat een onzin! Je zag zo aan Ralph’ s gezicht dat hij er helemaal niks aan vond en het liefste maar gewoon weer verder wilde met de les zodat die twee kleuters voor haar zouden stoppen. Ze wilde wel dat deze les voorbij was maar ze waren nog niet eens op de helft wat betekende dat ze nog zeker een half uur moest volhouden. Ze wilde weer diep zuchten maar bedacht zich nog net toen ze de leraar kwaad haar kant op zag kijken.

Nathalie liep als laatste het lokaal uit toen de les was afgelopen. Ze wilde vlug naar de trap lopen, om naar de studieruimtes te gaan waar Danny op haar zou wachten, maar ze werd teruggeroepen door Ingrid en Anne. ‘Zeg Nathalie, dat viel ons wel een beetje van je tegen zeg. We dachten dat je zo’n vlotte meid was en altijd je woordje klaar had. Jammer maar dan hebben we je liever toch niet als vriendin.’ zei Anne met een spottende lach op haar gezicht. ‘Toch jammer hoor Anne. Voor de rest is ze natuurlijk precies hetzelfde als ons. Het enige verschil is dat ze geen vlotte babbel heeft, dat ze echt onmenselijk lelijk is, ik snap trouwens niet dat ze met zo’n lijf wil rondlopen hoor. Oh ja dat was het derde verschil; ze is zo dik. En punt vier waardoor ze geen vriendin van ons kan zijn is omdat wij een goede smaak hebben en zij niet. Moet je die afzichtelijke broek nou toch zien. Volgens mij heb ik die zien hangen bij dat 2e handswinkeltje, weet je wel?’ Ingrid en Anne liepen lachend weg en lieten Nathalie achter. Nathalie liep zonder een traan te laten naar de studiehoeken en deed of er niks gebeurd was. Waarom zou ze ook? Dit gebeurde zo vaak ze was niet anders gewend. In het begin had ze er nog wel om moeten huilen, vaak zelfs maar dan gingen ze haar weer pesten omdat ze niet eens tegen een grapje kon en dat ze een huilebalk was. Nou dat was ze ook niet meer enkel thuis, alleen op haar kamer, liet ze haar tranen stromen. Maar hier op school zou ze dat nooit doen. Zelfs aan Danny liet ze niks merken. Dan zou zelfs de pauze verziekt worden door over die meiden te praten. Nee ze hield het gewoon voor zichzelf, Danny had trouwens al genoeg aan zijn hoofd door de examens die over een paar maanden al begonnen. Ze liep naar de vaste plek in de studiehoek waar Danny en zij altijd afspraken om dan samen naar de aula te gaan en bij zijn groepje te gaan staan. Ze had liever dat ze alleen met Danny was want ze had niet zoveel met de groep. Sinds dat Marloes verhuist was stond ze altijd bij hen en ze had het gevoel alsof ze haar niet mochten omdat ze haar een indringer vonden. Tegen Danny durfde ze hier niet over te beginnen want, stel je voor dat ze er ruzie over zouden krijgen. Dan had ze niemand meer en zou ze helemaal een gemakkelijke prooi worden voor pesterijen. Nee ze zei er niks over en ging gewoon bij de groep staan. ‘Hey Naat, wat ben je laat zeg. Ik dacht die komt niet meer joh. Vond je het zo leuk bij Engels?’ zei Danny met een lach op z’n gezicht toen ze de studiehoek bereikte. ‘Haha. Zullen we maar gaan?’ zei Nathalie met een geforceerde glimlach. Danny zag het en vroeg; ‘Wat is er?’ ‘Niks bijzonders ik heb alleen wat hoofdpijn.’ loog Nathalie. Samen liepen ze naar beneden en liepen naar de groep waar Danny met luid gejuich werd ontvangen. ‘Hey gozer, waar bleef je nou man?’ ’Ja.’ viel een ander meisje de jongen bij; ‘We dachten dat je niet meer zou komen?’ Nathalie kreeg weer het pijnlijke besef dat ze er niet bij hoorde en dat waarschijnlijk ook nooit zou doen. Ze deed echt wel haar best maar het lukte haar gewoon niet. Na al die jaren van pesten was het haar gelukt slecht twee keer vrienden te maken. Telkens als ze een nieuwe poging deed om vrienden te maken keken ze haar raar aan en lachten haar uit. Ze wist in haar hoofd precies wat ze wilde zeggen als ze haar weer eens uitscholden voor lelijk en haar het gevoel gaven dat ze dik was, maar ze kon het niet uitspreken. Bang om te falen en te gaan stotteren omdat ze in gedachten al aan het eind van de zin was maar in woorden nog maar aan het begin en dan ging ze heel de zin door elkaar gooien met als gevolg dat ze weer het mikpunt was van plagerijen. Het deed haar pijn, elk moment van de dag. Elke ochtend weer verzon ze een smoes om maar niet naar school te hoeven gaan maar het was nooit overtuigend genoeg. Ze was het pesten inmiddels gewend maar ze verbaasde zich er elke keer weer over hoeveel pijn het haar elke keer weer kon doen. ‘Nathalie? Wat is er?’ vaag kwam de stem van Danny binnen. Ze onderbrak haar gedachten en kon een waterig lachje opbrengen. Danny liet het erbij en vroeg niet verder omdat zijn vrienden erbij stonden. Hij maakte zich zorgen, had het idee dat ze het niet naar haar zin had maar hij wist er niet de vinger op te leggen. Het was ook lastig dat hij in een andere klas zat. Af en toe zag hij wel een paar maanden uit haar klas maar hij had niet de indruk dat die zo’n nauwe band met Nathalie hadden. Eigenlijk zou ze altijd alleen staan als ik er niet was. Ze had nooit contact met andere mensen en daar maakte hij zich weleens zorgen over. Ze was eenzaam maar zat er misschien meer achter. Hij wist helemaal niet hoe de verhoudingen lagen in de klas ze had het immers nooit over haar klasgenoten. Misschien moest hij er maar eens naar vragen want hij kon de pijn in haar ogen lezen. Vaak betrapte hij haar op wegdromen met die verdrietige, wanhopige blik in haar ogen. Hij wist niet wat het precies was maar had wel een heel sterk vermoeden. Hij wist het bijna zeker maar had geen bewijzen. Het leek wel alsof ze buitengesloten werd in de klas. Nathalie was nooit een spontaan meisje geweest maar de laatste tijd was ze wel heel stil. Ze leek zelfs bang te zijn voor haar klasgenoten. Als die meiden langs kwamen keek ze altijd met een schichtige blik naar de grond. Nee hij mocht die meiden ook niet maar hij was er niet bang voor. Af en toe zag hij Nathalie weleens met hen praten dus er leek niks aan de hand maar die blik van haar als hij daarna bij haar kwam. Ze probeerde het wel te verbergen door hem niet recht in zijn gezicht aan te kijken maar het was overduidelijk hij las een diepe, smartelijke pijn in haar ogen maar durfde er nooit naar te vragen. Hij foeterde inwendig op zichzelf. Wat was hij nou voor vriend? Een vriend zou toch moeten weten wat er mis is met het leven van een goede vriendin? Opeens kwam hem het beeld voor ogen van een paar maanden geleden. Nathalie was een uur eerder uit als hem en zou in de fietsenstalling op hem wachten. Toen hij tien minuten eerder klaar was en naar de fietsenstalling liep zag hij nog net dat Anne haar met fiets en al omduwde. Hij had er toen geen aandacht aan geschonken omdat hij in de stres zat voor het geschiedenis proefwerk de volgende dag. Hij had toen gedacht dat het zomaar een lolletje was geweest maar had de verdrietige, gekwetste blik van Nathalie genegeerd. Nu beseft hij wel dat het toen geen lolletje was maar dat ze haar gewoon aan het pesten waren. Hij moest hier gewoon met Nathalie over praten misschien kon hij haar op een of andere manier helpen. De bel ging hij moest gaan. Een vriend zei nog wat tegen hem wat leek op: wat was je stil, maar hij schonk er geen aandacht aan en liep naar de les. Vanmiddag zou hij met haar mee fietsen uit school en dan kon hij er met haar over praten. Ja dat zou hij doen en met een iets beter gevoel liep hij naar de les.
De dag ging tergend langzaam voorbij en ze was dan ook erg opgelucht toen ze de bel hoorde gaan van het achtste uur. Ze was school nu al zat en ze waren nog maar een week bezig in het nieuwe jaar. Ze wist niet hoe dit verder moest hoor. Ze wenste dat haar zelfmoordpoging van een jaar geleden maar gelukt was dan had ze niet door deze hel hoeven te gaan. Maar ja haar was het niet gegund om dood te gaan. Blijkbaar vond iemand het leuk om haar te martelen en haar te laten leven. Haar ouders hadden haar wel groot gebracht met het christelijke geloof maar ze geloofde niet in zo’n God die heel de wereld maar aan zijn lot overliet en haar iedere dag maar weer door zo’n hel liet gaan. Nee dat geloof had ze lang geleden al opgegeven nadat ze jarenlang had gebeden voor het slapen gaan of de volgende alsjeblieft ietsjes beter mocht gaan en dat ze haar niet op zouden wachten. Nee er was geen God anders had hij haar wel een mooie dag gegeven op school. Hè waar stond haar fiets nou? Oh ja daar! Ze liep naar haar fiets bond haar tas achterop en draaide de sleutel om. Ze ging zitten en wilde alvast naar het hek fietsen omdat ze haar anders in de fietsenstalling zouden pakken. Maar het fietsen ging moeizaam ging eigenlijk nauwelijks en toen ze bij het hek keek wat er aan de hand was zag ze het al: haar band was lek gestoken. Dat werd lopend naar huis want Danny had nog een groot proefwerk te leren en moest snel thuis zijn dus kon hij echt niet met dat dikke lijf van haar achterop gaan fietsen. Dan deden ze er twee keer zo lang over. Nee ze zou alvast maar gaan. Net toen ze haar fiets van de stoep reed hoorde ze Danny roepen. ‘Hé wat flik jij me nou?’ zei Danny met een lachende verbaasde blik. ‘Mijn band is lek en duurt hartstikke lang voor ik thuis ben en jij hebt morgen proefwerk dus jij hebt vast geen tijd om er zo lang over te doen.’ ‘Wat is dat nou voor onzin kom op zet je fiets in de fietsenstalling en spring achterop. Jij weegt nog minder als mijn tas dus geeft helemaal niks.’ Danny leek wel door haar heen te kijken. Hoe wist hij dat ze met haar gewicht tobde? Hij had dan zeker wel een bord voor zijn kop want ze was helemaal niet dun, ze voelde haar vetrollen gewoon zitten. Om dan nog maar niet te spreken over haar dikke kont. Met twijfels sprong ze achterop bij Danny nadat ze haar fiets in de fietsenstalling had gezet. Die zou ze haar vader morgen wel laten ophalen. Nu eerst maar zien thuis te komen. ‘Volgens mij weegt Danny nog minder dan mij’ dacht ze bij zichzelf. Ze schrok op uit haar gedachten toen Danny tegen haar begon te praten. Hij draaide zich een beetje om en vroeg: ‘Nathalie, zeg eens eerlijk pesten die meiden je?’ Ze schrok zo van de vraag dat ze niet merkte dat Danny met zijn fiets begon te slingeren doordat hij omgedraaid naar haar toe zat. Ze wilde antwoord geven maar het enige wat ze kon was schreeuwen. Ze wilde haar ogen sluiten en het beeld wegduwen maar ze kon het niet. Ze moest naar dat afgrijselijke beeld voor haar kijken. Ze stond als een standbeeld te kijken naar dat verschrikkelijke. Opeens waren er allemaal mensen om haar heen. Broeders van de ambulance renden op Danny af. In haar hoofd leek het allemaal in slow motion te gaan en zonder geluid. Het leek net een film maar het was de harde werkelijkheid. Ze wilde wakker worden uit deze nare nachtmerrie maar het was echt. Daar stond de politie met de tractor bestuurder te praten die niet meer op tijd kon remmen doordat Danny opeens naar links was gaan slingeren. Nathalie was van de fiets geslingerd en had alleen een paar schaafwonden. Snel kwam er een vrouw op haar toe gestevend. ‘Meisje hoe heet je?’ Nathalie antwoordde niet ze kon alleen maar naar Danny kijken die door de trauma verplegers en ambulance personeel werd gereanimeerd. Gelaten zag ze hoe hij aan de zuurstof de trauma helikopter in werd geschoven. Alles was in een roes gebeurd en ze kwam een beetje bij haar positieven. Ze besefte nu pas dat die vrouw er nog steeds stond en wanhopig haar aandacht vroeg. Het werd gewoon irritant. Ze wilde weglopen maar werd tegengehouden. ‘We moeten je even onderzoeken op lichamelijk letsel.’ Dat lichamelijke letsel kon Nathalie niets schelen als haar vriend er maar weer bovenop kwam. De vrouw in witte kleren wist uiteindelijk haar adres los te peuteren bij haar en ze werd thuis gebracht, wachtend op een telefoontje van Danny’s ouders dat alles goed was en dat hij er weer bovenop zou komen. Ze schrok toen de telefoon na twee uur uiteindelijk ging. Een onbehagelijk gevoel nam bezit van haar en ze liet haar vader de telefoon opnemen want ze kon niks meer. Ze keek met angstige ogen naar haar vader die dan weer knikte en dan weer iets anders mompelde. Hij draaide zich naar haar om en ze kon alleen maar de huilende ogen zien. Ze wist dat hij het niet gehaald had ze las het in haar vaders ogen maar in plaats van te huilen begon ze hard te lachen. ‘Dit meen je niet hè?’ zei ze terwijl de tranen van het lachen over haar wangen stroomde. Haar vader kwam op haar toelopen met zijn armen open maar ze schreeuwde naar hem: ‘Laat me met rust blijf van me af. Je liegt, je liegt, je liegt! Hij is niet dood! Hij is niet dood!’ Ze rende naar boven negeerde de woorden van haar vader: ‘Meisje toch blijf nou hier.’ En ze bleef maar haar herhalen: ‘Je liegt, je liegt, hij is niet dood.’

Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

Alysha

Geplaatst op

15-01-2013

Over dit verhaal

Dit is het eerste hoofdstuk van mijn nieuwe boek. Er volgt meer!

Geef uw waardering

Er is 4 keer gestemd.

Social Media

Tags

Dood Leerlingen Pesten School

Reacties op ‘Hoofdstuk 1’

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!



Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd