Dit moet ik kwijt

Dit moet ik toch ook even kwijt, het was niet altijd kommer en kwel en mijn humeur werd er niet echt beter op maar er waren situaties dat je mij bij elkaar kon vegen van het lachen, later dan, als het gebeurd was hoor. Dit verhaal is echt gebeurd en zal het even inleiden anders snap je er nog niets van.
Als je als vrouw een kaal hoofd hebt, is dat ontzettend koud in de nacht, dus vrouwlief had een gebreid mutsje gevonden en daarmee sliep ik, tot groot genoegen van onze kater die altijd hoog tussen ons in ligt te pitten. Mijn kale plaat vond hij maar niets, dus hij ging meestal in de schoot van vrouwlief liggen als we aan het lepelen waren, zo lag ik het beste met mijn borst en arm die verrekte pijn begon te doen ( maar ook dat weer later). Ik zal het even benoemen is het wel zo makkelijker terug te vinden als je de slappe lach aan voelt komen, bij mij werkt het nog steeds, die comedy del arte….Het is niet altijd hoor dat ik loop te janken, al scheelt het niet veel, maar dit was zo hilarisch, kan alleen bij ons gebeuren….Geloof mij nou maar!!

Het mutsje dat uit wandelen ging.

Al die tijd gaat het goed met slapen en het mutsje als warmhouder voor mijn elke dag gepoetste plaat. Maar er is een ding dat ik helaas niet in de hand heb, vrouwlief ook niet. Dat is onze kater Charley. Wij doen altijd lepeltje lepeltje en aan de voorkant lepelt meneer Charley altijd mee. Niet voordat wij eerst in bed liggen, kussen rollen en opschudden, een heel ritueel, dan even knuf knuf en trustehhhh…en lepelen met die hap. Dan begint het feest der omgang.
Charley gaat eerst zeker vier keer langs de rand van het bed lopen om te kijken of iedereen goed ligt en of zijn plaats wel verzekerd is van vrije ruimte. Want het is een baasje hoor!
Als iets hem niet beviel was hij zo vriendelijk om boven op mijn hoofd te gaan zitten alwaar ik naar lucht hapte, want die toges van meneer is zwaar hoor. Doch met een kaal hoofd dat naar kuiken voelt, vond hij gelijk al niets aan, dus die rust had ik gewonnen: Dacht ik.
Op een nacht werd ik wakker ( gelukkig toch?)van een koude plaat, leek wel de vrieskast die wij hier boven hebben staan. Ik voelde en vond geen mutsje. Mutsje weg. Ik snel het nachtlampje aan en op mijn kussen kijken. Ja hoor, mutsje weg. Ik had me daar een koude kanis, daar is een dubbellikker niks bij, echt niet!
Ik keek onder het dekbed, op de grond, op het dekbed, kortom mijn wollen opzetter nergens te vinden. Ik balen en werd steeds meer wakker, gevolg is altijd dat ik dan niet meer in slaap kan vallen, totdat ik Charley zijn hoofd op zag tillen door al dat gesjor en licht. Zie ik ineens dat mijn mutsje tussen zijn tengels ligt verstrengeld. Nou dat zou wat worden de komende minuten.
Ik het bed uit, lopende naar de kant van vrouwlief waar meneer lag te lepelen en probeerde zo zacht als het kon mijn muts te bevrijden uit zijn scherpe klauwen. Verkeerde zet Lena, wat van Charley is, daar blijf je af. Ik wilde vrouwlief niet wakker maken en fluisterde streng :“Geef mijn muts terug engnek, die is van mij!”
Hij had natuurlijk zijn ronde gedaan, ik sliep al en hij bleef natuurlijk haken aan de lusjes en dacht, lekkere poef zo voor de nacht, heerlijke warme klauwen.
Het was een titanenstrijd in de nacht, mijn strijd om mijn eigen muts terug te herwinnen van een kater, moet je nog peulen?
Ik heb nageltje per nageltje los zitten peuteren lekker op de koude grond en als winnaar uit de strijd gekomen.
Toen kwam het idee in mij op dat ik maar wat plakband onder het mutsje zou doen, want elke nacht knokken om mijn warmtebron te herwinnen is dus helemaal 1000 keer niets.