over slapeloosheid, tijd en poëzie en wat humor

's Avonds laat
en net in bed,
spits ik beide oren
of ik het geruis
van de stilte al kan horen.

Ik luister en hoor een zacht gefluister,
dat ik duid als dat herkenbare geluid,
dat weer een wakkere nacht inluidt,
die mij, hoe ongewild, toch wel kan bekoren.

Veel mensen willen het niet kwijt
dat ze lijden aan slapeloosheid,
veroorzaakt door ziekte of door stress;
radeloos grijpt men dan tenslotte naar de fles.

Het bed was vroeger een goede vriend
die lijf en geest de gewenste rust toedient.
Hoe genoeglijk ik toen mijn bed in vlee
en geruisloos een geriefelijke slaap in glee.

De boosaardigheid die de slapeloosheid verwekte
leidde bij menigeen bijna tot een grote gekte.
Des daags zijn zij daarna meest oververmoeid;
werk of gezin, niets is er, wat hen dan nog boeit.

Er was ene meneer en doctor Parkinson
die deed mijn achturige nachtrust op de bon.
tevree zit ik nu soms benee om in wakkere nachten
de komst van een nieuwe morgen af te wachten.

Duurt de nachtrust slechts een korte duur
van gemiddeld maar zo'n 4 of 5 uur,
kort en krachtig is 't dat ik hier u mededeel
dat ik mij echter geen enkel ogenblik verveel.

Ik eet niet en ik drink geen enkele alcoholische drup
hoogstens een glaasje water, melk of Seven Up.
Nee, ik buig zinloze tijd om ten algemene nutte
en dat doe ik minstens even goed als Mark Rutte,
het is zoals ik het nu zelf onthutsend bezie
slap gelul ombuigen naar een beetje platte poëzie.

Ja, dan pak ik mijn pen
en wat gelinieerd papier
en het resultaat, nou ja…
vooruit….dat leest u nu toch mooi hier!

© Gert Pape