EEN SINTERKLAASCADEAU VOOR DE ZON

EEN SINTERKLAASCADEAU VOOR DE ZON

Het waren de donkere dagen van december. De goede Sint was in het land, druk in de weer om alle kinderen van cadeaus te voorzien. Ook de volwassenen kregen nog wel eens iets, niemand mocht immers vergeten worden. Het was die mooie overgangstijd tussen Sinterklaas en kerst, want er was ook al overal kerstversiering te zien en de kerstverlichting fonkelde in de steden, overal ter wereld. Iedereen die dat wilde kon komen kijken.
Iedereen? Echt iedereen? Werd er hier niemand vergeten? Terwijl de mensen vrolijk door de stad liepen en zich vergaapten aan de prachtige versiering, hing de zon, hoog in de lucht, er maar wat verdrietig bij. Haar licht was in deze donkere tijden toch al niet op zijn sterkst. Haar glorietijd was de zomer, als iedereen naar het strand ging om bruin te worden. Maar in de donkere tijd voor de kerst kwam het voor dat de zon zich dagenlang niet liet zien. Ze ging pas laat op en weer zo vroeg onder. Ze stond maar laag aan de hemel en dan was het ook nog vaak bewolkt en mistig. Haar licht drong bijna niet tot de aarde door en het was alle dagen grijs.
De zon treurde, daar op haar plekje in de hemel. Van haar kleine zus, de maan, had ze zulke mooie verhalen gehoord over hoe prachtig rond deze tijd de steden versierd waren. Overal kerstverlichting, sterretjes, kaarsjes, lampjes. Soms wit licht, soms in alle kleuren van de regenboog. Ze kende dit alleen van de herhalen maar had het nooit met eigen ogen gezien. Want als zij scheen, was het altijd dag en dan brandden de lichtjes niet.
Ze stelde zich voor hoe het eruit zag. Een donkere hemel waarin de kerstverlichting fonkelde. De sfeer die dat uitstraalde. De temperatuur was laag, maar toch leek het warm. Omdat de lichtjes zo veel sfeer uitstraalden, dat de mensen er vanzelf blij en gelukkig van werden. “Bijna net zo blij als op een zomerdag”, had haar zusje nog gezegd. Dat maakte de zon nog verdrietiger. Alsof ze nu met de kerstverlichting moest wedijveren wie het mooiste licht gaf. Och, als ze het toch één keer met eigen ogen mocht zien. Bedroefd sloot de zon haar ogen en werd het meteen weer heel grijs, daar beneden op aarde.
Toen kreeg ze ineens een idee. Iedereen mag in de Sinterklaastijd toch een wens doen? Een cadeau vragen waar de goede Sint voor zou zorgen? Waarom zou zij haar liefste wens niet bij de Sint onder de aandacht brengen? Zo gezegd zo gedaan en zij liet bij de Sint een briefje bezorgen met daarop de woorden: “Lieve Sinterklaas, ik zou toch zo graag eens een stad bij nacht zien, als alle lampjes branden, zo in de donkere dagen van Sinterklaas en kerstmis. Kunt U dat voor mij regelen? Veel liefs, de zon”.
De Postpiet bracht het briefje hoogstpersoonlijk naar Sinterklaas. Zo’n verzoek hadden ze nog nooit ontvangen! Hoe zou de Sint daarop reageren? Of hij een oplossing wist? Toen Sinterklaas het briefje gelezen had, moest ook hij heel lang nadenken. Dit was niet “zo gezegd en gedaan”. Hoe krijg je de zon te pakken? En vooral, hoe neem je haar mee naar een stad in het donker? Want met haar felle licht zou zij onmiddellijk de nacht verdrijven. En dan gingen meteen alle kerstlampjes weer uit. Dit was echt niet gemakkelijk.
Maar de Sint zou de Sint niet zijn, als hij ook hier geen oplossing voor wist. Hij riep om de lassopiet, vertelde hem wat zijn plan was en ging met hem naar buiten. De zon stond laag aan de hemel, dus voor de lassopiet was het nu heel gemakkelijk om haar te vangen. Hij maakte een mooie lus, wierp zijn lasso en jawel, het touw zat om de zon. Langzaam trok de lassopiet de bedroefde zon naar beneden. Eenmaal bij de Sint was zij een kleine, fel schijnende bol. Overal om hen heen was het licht.
“Ik heb gelezen wat je vroeg”, zei de Sint. “En vanavond mag je met me mee de stad in. Ik heb geregeld dat de maan vandaag je taak waarneemt. Het is bewolkt en grijs, dus niemand die het verschil bemerkt.” De zon maakte een sprongetje van vreugde. “Zal ik echt de lampjes in de stad kunnen zien? En alle kerstversiering? Ik kan niet wachten, lieve Sint”, antwoordde ze. “kruip maar achter mijn baard, dan ziet niemand je en dan kun je door de kieren nog wel iets zien”. Zei de Sint. Want zonder bedekking schijn je zo fel, dat het vanzelf weer dag wordt en de lampjes uitgaan. Maar van achter mijn baard, dat moet lukken!”
En zo mocht de zon die avond voor één keer mee met Sinterklaas. Om de versierde stad en alle kerstverlichting te zien. Ze ging met de Sint op het paard en ze reden over de daken, vanwaar ze alles goed zien kon. Ze had nog nooit zoiets meegemaakt.
Overal waar ze keek zag ze mensen, die rondliepen met volle tassen. En dan die prachtige verlichting! Lampjes over de breedte van de straat. Mensen die thuis achter de ramen hun kaarsen lieten branden, waardoor er helemaal een sprookjesachtige sfeer ontstond. En op het grootste plein van de stad stond de hoogste kerstboom van het land. Hij was van top tot teen versierd met lampjes. De slinger was in een spiraalvorm naar boven gehangen, wat extra mooi uitzag, van welke kant je de boom ook bekeek.
Sinterklaas stond op het dak van een hoog huis. Niemand die hem zag, want de mensen keken niet naar boven. Ze waren te druk met zichzelf en er was beneden ook zo veel te zien. De goede Sint met zijn paard en mijter viel niet eens op. De zon hield zich goed verborgen achter de baard van Sinterklaas maar kon door de kieren heen alles toch heel goed zien.
Naast de kerstboom stond een stal. Een grote stal, met daarin een os, een ezel en een man en vrouw met mooie kleren aan. Toevallig kwamen niet op dat moment drie koninklijk geklede personen aan. De glitter op hun gewichtige en veelkleurige mantels weerkaatste het licht van de kerstboom. Het fonkelde in de duisternis van de nacht. Nog nooit had ze zon zoiets moois gezien.
Maar daar, midden in de stal, wat stond daar? Een kribbe. Wat lag daar in? De zon kon het niet goed zien, zo door de baardharen van Sinterklaas. Hoe zeer ze haar best ook deed, wat er in die kribbe lag, bleef voor haar verborgen. En daarom, heel voorzichtig, deed ze de baard van Sinterklaas een klein beetje opzij. Één straal van de zon viel op wat in de kribbe lag. En toen zag ze het: in de kribbe lag een heel jong, prachtig kindje. Zo mooi en teer. Het sliep. In al zijn onschuld, zich niet bewust van de drukte om hem heen.
De mensen in de stad genoten van de levende kerststal die er elk jaar te bewonderen was. De koningen kwamen hun geschenken aanbieden. Dat was altijd het hoogtepunt. Maar wat gebeurde er nu? Ineens schoot een lichtstraal vanaf het dak naar beneden en verlichtte het heerlijk slapend kindje. Een gouden straal die alles extra mooi maakte. Het was een engelachtig gezicht.
“Kijk daar, de ster van Bethlehem” riep een kind. En inderdaad, van achter de schoorsteen op het dak scheen een eenzame lichtstraal naar beneden, precies op de stal en de kribbe met het kindje. Niemand zag de Sint, die achter de schoorsteen verstopt zat. De zon bleef al die tijd naar het kindje kijken, totdat de winkels sloten en de mensen naar huis liepen. Toen ook de ouders met het kindje vertrokken, was het tijd voor de zon om weer met de Sint mee te gaan.
“Vond je het mooi”? Vroeg de Sint. “Ik heb nog nooit zoiets prachtigs gezien”, zei de zon. “Dank u wel, Sinterklaas!” De Sint glimlachte. “Het is goed zo. Graag gedaan. Ik ben blij dat je ervan genoten hebt. Morgenvroeg zal de lassopiet je met zijn lasso weer de lucht in schieten. Dan kun je je prachtige zonlicht weer over ons laten schijnen. Maar dan weet je in ieder geval hoe hier in december de nachten eruit zien. En nu snel verder, we moeten nog wat pakjes bezorgen”.
En zo reed de Sint met de zon onder zijn baard over de daken. Net gezien door de mensen, die hun kinderen de schoen lieten zetten. En de Sint zorgde er altijd voor, dat er weer wat in kwam.