Aalmoes

Niet te geloven. Daar zit ze weer. Na een lange dag reizen, ploeteren en nog meer reizen strompel ik de trappen van het treinstation af. Ik kom steeds dichterbij, en naarmate de afstand tussen haar en mij vermindert, voel ik hoe mijn ergernis een exponentiële groei doormaakt. Ik kijk haar aan. Zij kijkt terug. Ze kijkt vermoeid. Nee, eerder verveeld, ongeïnteresseerd. Bijna arrogant, eigenlijk. Met een accordeon op haar schoot, zit ze onderaan de trap van het station. Begrijp me niet verkeerd, ik kan accordeonmuziek echt wel waarderen. Het heeft iets melancholieks, iets sfeervols, idyllisch. Toch haalt deze vrouw het bloed onder mijn nagels vandaan. Zo’n één á twee keer per dag ben ik oog- en oorgetuige van de weerzinwekkende wijze waarop deze vrouw het instrument ‘bespeelt’. Vier tonen gebruikt ze. Vier vingers die – zonder van hun plek te verdwijnen – omstebeurt een toets indrukken. Geen akkoorden, geen variatie in ritme of melodie, geen gebruik van de vele klanken die het instrument rijk is. Terwijl ze dus met die verveelde Oostblokbakkes voor zich uit staart. Als een voorbijganger haar in een gulle bui een kleinigheid in de schoot werpt, buigt ze voorover om te kijken hoe veel het is.

Verder zit ze daar maar. Mensen aan te kijken. Mensen stierlijk te vervelen met dat nooit veranderende, viertonige deuntje. Volkomen lamlendig zit ze daar haar tijd te verdoen. Wachtend op het geld dat haar gegeven wordt, bang om er misschien wel te veel moeite voor te doen.