Korte verhalen

Zet ook uw verhalen op 1001KorteVerhalen.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht

Requiem: Hoofdstuk 42 (1e deel)

42



Het was een job waarvan hij baalde. Norino Vastai had zelf bij een paar zaken te maken gehad met de interne dienst. Het waren mensen die je binnenste buiten keerde en eenmaal ze klaar met je waren, had je geen geheimen meer voor hen. Nu moest hij hetzelfde doen met zijn personeel. Hij had gevraagd aan het secretariaat om een lijst te maken van de mensen die op deze zaak werkten. Toen hij al die namen las op het lijstje, schrok hij dat het er zoveel waren. Ja, de zaak was zo geëscaleerd dat men er steeds meer mensen op had gezet. De druk van de publieke opinie en de pers en vooral het groeiende misnoegen bij de directie dat Norino Vastai met geen resultaten kwam, speelden daar een grote rol in.

Hij wou direct een tiental namen schrappen omdat hij zuiver uit zijn buikgevoel niet kon aannemen dat die achterbaks waren en inlichtingen aan de moordenaar zouden doorgeven. Maar iedereen moest door de zeef. Hij kon het zichzelf niet veroorloven iemand over te slaan en achteraf voor aap te staan als het bleek dat die dan juist de mol was. Zijn eerste idee was om de directie daarover in te lichten, maar bij nader inzien bleef het langs die kant stil en dat directeur Taketani had niet meer gereageerd. Ze zouden ze van hetzelfde laken een pak krijgen.

De avond was gevallen en hij had zijn gegevens op een datastick meegenomen naar huis. Daar zou hij op zijn terminal verder werken. De dagen schenen voorbij te vliegen en hij kwam in het donker ’s morgens op zijn werk aan en ging pas laat weer naar huis terug, ook weer als een dief in de nacht. Het was een deprimerende tijd. Norino at ook niet meer op vaste tijdstippen en wat hij dan at was nu niet echt gezond te noemen. Een snelle hap doorgespoeld met wat frisdrank of thee. Hij voelde zich wat minder kwiek de laatste tijd. Het waren de jaren natuurlijk, maar zijn gezondheid was ook niet van de beste. Hoe lang was het geleden dat hij een volledige medische check-up had aangevraagd? Te lang, hij had gewoon geen tijd om naar de dokter te gaan. Waarschijnlijk zou hij op een of andere dag gewoon dood achter zijn bureau neervallen. Statistisch gezien was de mogelijkheid, gezien de vele uren die hij daar klopte, heel groot. Hij grijnsde in zichzelf. Wat galgenhumor kon nooit kwaad.

De dood zelf had geen geheimen meer voor hem. Hij had tijdens zijn dienstjaren al zoveel leed gezien. Zo veel moorden en geweld dat je erdoor afgestompt zou raken. Je moest er op een of andere manier afstand van nemen. Sommige jonge kerels in hun beginjaren gingen eronderdoor omdat ze de beelden niet konden verdringen. Ze hadden er geen speciale plaats voor in hun hoofd. Er waren er zelfs een aantal die zichzelf het leven hadden ontnomen omdat zij zichzelf de schuld gaven of omdat ze de machteloosheid die je voelde bij vele van die moordzaken niet kon verwerken. Het had hem ook jaren gekost en veel meer dan die jaren alleen om die afstand te bewaren die nodig was om te overleven. Norino keek niet meer naar de ogen van de slachtoffers, als hij kon zelf niet naar hun hoofd. Het hielp…een beetje. De kern van de mens, zijn ziel lag in zijn gedachten en gevoelens. Die kon je lezen op hun gezicht, ergens diep in hun ogen.

Druilende regen en een temperatuur waarvan je kleren aan je lijf plakten. Een typisch weertje die met zijn humeur overeen kwam. Hij overbrugde de afstand van zijn autobot naar zijn huis met een loopje. Al was het niet echt ver, hij hijgde alsof hij buiten adem was. Misschien kwam het door de warmte of door het feit dat hij uit conditie was, hij nam het goede voornemen om zeker nog deze week eens bij de dokter een afspraak te maken. Het automatische licht in het portiek schoot aan en hij zag een figuur juist buiten de lichtbron staan. Norino schrok. In gedachten verzonken en proberend de meeste regen te vermijden had hij hem te laat opgemerkt.

De eerste stoot zag hij nog aankomen, maar toen was het al te laat. Hij greep naar zijn hals waar het bloed uit spoot en wankelde nog een enkele pas vooruit maar viel toen op zijn knieën. Even schoot in die laatste flits bewustzijn nog even door zijn gedachten dat hij dan toch niet achter zijn bureau zou sterven!



……..



Gekko had alle gegevens doorgekregen van Feliciano omtrent de wisseling van de nachtwakers en hun ronde die ze deden. Hij had in samenspraak met de cel van Lucy Nicholson van de Weerstand een datum vastgesteld wanneer ze de CCD zouden saboteren. Gekko had zijn virus zo verfijnd dat het een domino-effect zou hebben en dat het ganse systeem van de chipopvolging volledig in de war zou raken. Normaal gezien zou het virus zich zo snel kopiëren in al de computersystemen dat ze een volledig andere methode of project zouden moeten opzetten om het euvel te verhelpen. Dit zou tijd vergen! Tijd die mensen van goede wil, zoals Stephen March, de mogelijkheid zou moeten verschaffen om de schuldigen aan de kaak te stellen die het Big-brothersysteem hadden opgezet en hen proberen ondertussen buiten spel te zetten.

Hij had ondertussen gehoord dat Jack Sterlington met succes uit het ziekenhuis was ontvoerd. Ji en Yu waren een succesvol duo. De Kami Akai had nog maar eens gezegevierd. Hun capaciteiten waren in dit geval weer duidelijk efficiënt gebleken. Hij had er gewoon zijn schik in dat zijn beste vriendin dit klusje geklaard had zonder zijn medewerking. Zonder overdrijven wist hij van zichzelf dat hij nogal bewust van zijn eigen kunde. Maar Yu en Ji waren op hun gebied, iets waar Gekko misschien wel een ietsepietsje jaloers op was, professioneel en uiterst vakkundig te werk gegaan. Iedereen zijn specialiteit. Samen waren ze sterk. Hij hoopte alleen maar dat hun tijdsschema niet in de war geraakte.

Jack moest zo vlug mogelijk terug naar de Oude Wereld om die senator aan de kaak te stellen. Voor zover hij had begrepen, stond die man nu aan hun kant. De man had een appeltje te schillen met die vrouw die hij altijd met ‘zij’ of ‘de senator’ benoemde. Jack Sterlington was op dit moment waarschijnlijk de enige die deze opdracht op een effectieve manier tot een goed einde kon brengen.


Ik had een vlucht geboekt voor Jack onder nog een andere alias, het was een man met vele identiteiten. We waren met de autobot naar zijn schuilplaats gezweefd en daar had hij identiteitspapieren van een zekere Eric King bovengehaald. Als de luchthavenautoriteiten zouden checken wanneer Eric King in de Nieuwe Wereld was gearriveerd zou hun scherm een datum en uur aangeven die door de mensen van zijn organisatie op voorhand hadden geüpload in de systemen van de luchtleiding. Hij had zijn wedervaren verteld met Michael en zijn positie tegenover een zekere vrouwelijke senator die de ganse zaak in handen had. Hij wou de naam niet prijsgeven van zijn opdrachtgeefster. Jack Sterlington zwoer wraak. En het zou een zoete wraak zijn, waren Jacks exacte woorden. Hij zou de senator niet doden. Het was een van de opties die iedereen van ons groepje wel voor ogen had, gezien de slachtoffers die Michael hier had gemaakt. Het had allemaal te maken met de chip. Zover waren we tot dezelfde slotsom gekomen dat het rond die verdomde chip moest draaien die alle westerlingen ingeplant kregen en iedereen van de Nieuwe Wereld die op reis ging, als een bijkomend vervelend bijverschijnsel aanvaardde. Dat dachten we toch. Maar Jack vertelde ons een gans ander verhaal!




……..




Michael II had het sein van zijn voorganger opgevangen nog voor hij de stadsgrenzen van Sanctuary had overschreden. Hij had ondertussen al een aardig aantal kilometertjes gewandeld om hier te geraken, maar dat was niet te vergelijken met wat zijn lichaam allemaal kon verduren. Niet alleen was hij met een de CB-chip voorzien, maar hij had ook een aantal bionische lichaamsdelen die zijn oorspronkelijke vleselijke componenten hadden vervangen. Het maakte hem tot een soort übermensch. In normale omstandigheden zou men hem niet kunnen onderscheiden met een doordeweekse werknemer, maar in levensbedreigende crisissituaties werd hij geüpgraded naar een militaire vechtmachine zonder weerga.

Niets was hem onbekend. Hij beheerste alle vechtdisciplines tot in de puntjes. Zijn chip verschafte zijn brein met data en kennis over het terrein die enkel maar beschikbaar was via computerprogramma’s. Hij beschikte over de toegang tot een database waar de meeste verscheidenheid aan info was opgeslagen. Van kennis omtrent wapens en hun gebruik tot de fabricatie van alle soorten bommen en granaten die je met huis-tuin-en-keukenmiddeltjes kon fabriceren, er was van hem een menselijke computervechtmachine gemaakt die niet te verslaan was.

Hij kreeg naast het chipsignaal van Michael ook het signaal binnen van Stephen March. Dit gegeven was ook in zijn database van de chip opgeslagen. Er stond geen opdracht gelinkt aan deze persoon. Zijn primaire doel was Michael I. Vinden, opzoeken en vernietigen. Michael II versnelde zijn pas en schatte dat hij binnen het uur de confrontatie met zijn naamgenoot kon aangaan!



……..

copyright Rudi J.P. Lejaeghere

Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

Rudi J.P. Lejaeghere

Geplaatst op

11-03-2016

Foto's

Geef uw waardering

Er is 1 keer gestemd.

Social Media

Tags

Bloed Fictie Geweld Spanning Thriller

Reacties op ‘Requiem: Hoofdstuk 42 (1e deel)’

Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit verhaal, een reactie plaatsen kan hieronder!

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!



Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd