Requiem: Hoofdstuk 30 (1e deel)

30



Iedereen in de kamer staarde met open mond naar het beeld van onze planeet Aarde. ‘Is dat via de chip dat je dat beeld krijgt, Gekko?’ vroeg ik verbaasd kijkend naar onze blauwe planeet.

‘Een klein momentje nog Yu, even geduld. Het wordt gewoon nog gekker.’ Hij toetste enkele waarden in. We zagen de camera steeds maar inzoomen totdat wij in bovenaanzicht het appartementsgebouw zagen waar wij ons op dit moment in bevonden. ‘Inderdaad, zoals je suggereerde Yu, via de chip is Stephen in verbinding met een aantal satellieten. Allemaal objecten die in een baan om onze planeet vliegen. Naargelang de code die je ingeeft kan je zoals je zelf nu ziet, je eigen positie of coördinaten bepalen via de dichtstbijzijnde satelliet. Moest Stephen voor het venster staan zwaaien zou hij dit ook op dit scherm kunnen zien. Maar het werkt in omgekeerde richting ook!’

‘Nu ben ik je kwijt Gekko, uitzoomen bedoel je of wat?’ vroeg ik als leek in het vak en waarschijnlijk in naam van de anderen die even onbegrijpend zaten te staren.

‘Nee, nou ja dat kan je natuurlijk wel. Maar gezien ik de code van Stephens chip heb kan ik via Stephen of eigenlijk zijn chip de satelliet laten kijken naar andere doelen. Laat ons bijvoorbeeld eens inzoomen op…..’ Hij goochelde weer wat met zijn instrumenten en zoomde wat in, stelde het beeld scherper. ‘Zo, de ingang van de….’

‘Swift!’ klonk het uit de beide monden van Ji Lang en Eagle Eye. ‘Wouw, wat een gevaarlijk dingetje zeg. Daarmee kan je iedereen bespioneren zonder dat de drager langs wie de orders lopen het in de gaten heeft. Voel je er lichamelijk iets van, Stephen?’

‘Ik voel me niet anders dan anders.... Er klonk toch wat twijfel in zijn stem. ‘Misschien dat ik me iets moeilijker kan concentreren, een gevoel dat ik soms heb als ik moe ben of juist wakker geworden ben.’

Gekko knikte.’ Misschien kan dit inderdaad een indicatie zijn dat we in je brein aan het “werken” zijn. Het is wel zo dat deze generatie chips beperkt is in zijn gebruik. Eigenlijk is de chip een tussenstation tussen satelliet en bestuurder om het zo uit te drukken. Maar er is nog één extra optie bij deze chip. Even wachten…’ en hij tikte nog iets in, ‘zo, wie zien we hier op het scherm?’

Meer dan verbaasd keken we naar een beeld van de kamer van Gekko. Dat was andere koek! Een satelliet kon rechtstreeks of eigenlijk via een tussenpersoon met de chip waardoor hij een breder bereik kreeg alle gebieden op de aarde bespieden. Dat begrepen we nu uit de demonstratie van Gekko. Maar spionage ‘in’ de huiskamer dat was een stap te ver en zeker in de verkeerde richting. Deze mening was iedereen toegedaan.

Gekko vertelde ons in het kort dat hij dacht dat er een verbinding moest zijn tussen de chip en het oog. Op het netvlies van het oog zitten er zenuwcellen die lichtgevoelig zijn verklaarde hij ons. Deze zenuwcellen geven op hun beurt signalen door naar de hersenen en daar worden ze omgevormd tot een beeld. Hij dacht dat op dat moment een verbinding van de chip deze beelden kon capteren en doorzenden waarvan wij nu een staaltje te zien kregen. Af en toe knipperde het scherm als Stephen met zijn ogen knipperde. Op mijn vraag sloot hij ze even voor een paar tellen en werd het beeld inderdaad zwart.

Gekko keek met belangstelling naar onze gezichten. ‘Ik heb gisteren via mijn contact in de Oude Wereld nog een gecodeerd bericht doorgekregen dat men bezig is met de productie van een tweede generatie chips die men de Cyborg-chip heet en die men inplant bij elitesoldaten. Dat klinkt volgens mij niet echt hoopgevend, denken jullie ook niet?’

Stephen sprong recht en rukte de elektroden los. Gekko slaakte een panikerend geluid maar slikte dit halverwege in toen Stephen vloekte en als een gekooid dier heen en weer aan het stappen was. ‘Dat is een goeie zeg! Wij diplomaten doen ons uiterste best om de verstandhouding tussen onze Werelden gladjes te strijken. We werken ons krom om dat redelijk stuk van vertrouwen die er nu is te stimuleren en nog verder uit te bouwen en men is achter onze rug plannen aan het smeden om een leger van Cyborgs klaar te stomen om….ik weet niet wat, maar het zal wel niet zijn om de kinderen aan de hand over de straat te leiden. Daar wordt ik nu werkelijk woest van.’

‘Ja, Furious,’ zei ik stilletjes. Stephen had scherpe oren en draaide zich naar mij om. Ik had dit zomaar gezegd, het was eruit zonder dat ik het wou. Hij keek me aan met zijn lichtbruine ogen waarin er een vuur schuilde waaraan ik mij niet wou verbranden. ‘Oeps, niet zo bedoeld, je hebt natuurlijk gelijk. Dat gaat volledig de verkeerde kant op!’

Nu glimlachte Stephen toch even. ‘Ik weet het, ik loop soms wat te hard van stapel. Yukiko, je hebt gelijk, ik was even weer dat furieus mannetje van weleer. Maar met reden deze keer, wil ik er wel aan toevoegen. Ik moet dringend nadenken over deze kwalijke ontwikkeling. Ik kan een aantal mensen contacteren uit de Oude Wereld die voor mij het een en ander zullen verifiëren. Hoe kunnen we in godsnaam daar iets tegen doen? Als die oorlogsmachine op gang geraakt, zitten we hier in de kortste tijd met een nieuwe Grote Oorlog.

Gekko had ondertussen de elektroden en alle draden die Stephen had losgerukt ontward en aan de kant gelegd. ‘We hebben een plan. Ik bedoel, de Weerstand heeft een plan. De uitwerking ervan is natuurlijk nu weer wat anders. Die mensen zijn een vredelievende organisatie en van militaire operaties of operaties op vijandelijke bodem, infiltratiemissies en zo hebben ze absoluut geen kaas gegeten. Er is één computer die ze zouden in handen moeten krijgen, misschien zelfs twee of meer want ik veronderstel dat er back-ups zullen zijn.’

Het klonk in eerste instantie gevaarlijk als ik Gekko hoorde over het infiltreren bij de vijand om zijn computers te saboteren.

Gekko legde het plan verder uit. ‘Volgens Feliciano die bij de ICSA werkt, zoals jullie al weten en via hem waar ik de code van Stephens chip heb gekregen, worden alle chips ingelezen en gecodeerd met een bepaald stuk hardware. Laten we het voor het gemak de CCD noemen. Ik vond dit een ongelukkige afkorting omdat die ook staat voor Charged Coupled Device een ander soort chip die vroeger gebruikt werkt in televisieontvangers en camera’s. Schiet dus niet op de pianist, het is Feliciano die mij vertelde dat het stond voor Chip Coding Device. Trouwens hij is in zijn vrije tijd nog uitvinder en op die manier weet hij heel veel omtrent gans dit chipgedoe. Deze codes worden in een databank opgeslagen en worden via deze CCD ook buiten actie gesteld als er een of andere reden ontstaat om een bestaande unit uit te schakelen en een nieuwe te activeren. Gelukkig gebeurt dit niet zoveel, anders lopen jullie in het Westen straks rond met een hele elektronicawinkel in jullie nek. Jullie weten allemaal dat de chip chirurgisch onmogelijk te verwijderen is vanwege de versmelting met de hersenstam. Feliciano is er nog niet uit hoe ze die CCD en die databanken onklaar kunnen maken.’

Het klonk allemaal heel onheilspellend en we hingen aan de lippen van Gekko. Niet alleen omdat hij de man was die de verbindingsman was met de weerstand maar ook om dat hij qua kennis en mogelijkheden de enige was die hieromtrent een oplossing kon voor vinden.

Gekko draaide nog even een rondje met zijn rolstoel en vervolgde zijn uitleg. ‘Maar misschien heb ik wel een aantal ideetjes hieromtrent die ik nog wat verder moet uitdokteren. Ik heb mijn tijd nuttig besteed, Stephen. Ik heb voor jou al een persoonlijke oplossing. Dit is hier een collar die de uitzending van de chip verstoort.’ Hij toonde ons een soort halsband van een tiental centimeter hoog.
Het bestond uit een donkere stof en men voelde binnenin een soort gaas. ‘Het is geen honderd procent veilige oplossing maar het signaal wordt door die band zo gestoord dat het bijna niet meer bruikbaar is om je perfect te lokaliseren of om jouw ogen te gebruiken als camera om iedereen te spioneren. Een uitvinding van onze Westerse vrienden maar die de Weerstand heeft kunnen kopiëren. Feliciano heeft trouwens de chips voor zijn onderzoek op eenzelfde wijze ontvreemd uit het ICSA. Ik heb een van mijn vrienden gevraagd om jullie appartement onder handen te nemen, met jullie goedkeuring natuurlijk. Daar gaan we langs de muren gelijkaardige strips hangen om de signalen te verstoren. Dat zal op zijn minst het zoeken naar Stephen heel wat vermoeilijken. We weten dat hij op de zwarte lijst staat bij Michael dus moeten we ons voorbereiden. Ik heb trouwens bij de proef van zojuist een soortgelijke beveiliging hier in mijn nederig stulpje even uitgeschakeld, anders zouden jullie enkel wat vage beelden met veel ruis tussen hebben gezien.’

Eagle Eye schraapte plots nogal luidruchtig zijn keel. We keken allemaal naar hem om. ‘Euh, bij onze laatste ontmoeting, vergadering, wat je het maar wilt noemen, hadden we het nog over Iro Masowa. Kunnen we daar nog even op terugkomen. We mogen niet vergeten dat er nog altijd een seriemoordenaar rondloopt. Als ik Gekko dit allemaal hoor vertellen zou het mij niet verwonderen dat die het pad aan het effenen is voor die Cyborgs of hoe je ze ook mag noemen. Zoals jullie toen terecht opmerkten…of was het Yukiko die het beweerde, ken ik inderdaad Iro Masowa. Hij is diegene die mij mijn oog heeft gekost. Ik heb altijd beweerd dat ik mijn oog ben kwijtgeraakt bij een of andere schermutseling. In mijn “wilde” jaren was ik ongewild, maar desondanks toch de oorzaak van de dood van een kannibaal.’

Bij Eagle Eye, de altijd goedlachse man, kon er op dit moment geen lach, laat staan een grijns van af. ‘ Ik was op weg naar de Swift,’ vervolgde hij; ‘en wou een kortere weg nemen die als minder veilig bekend staat. Maar zelfverzekerd zoals ik in die tijd was… hmm, nog meer dan nu bedoel ik, zag ik daar geen graten in. Ik werd, om een lang verhaal kort te maken aangevallen door een groepje van zes kannibalen waaronder een jong meisje. Iedereen kan het je vertellen, als je gebeten wordt door een van die schepsels, groot of klein, zelf als je hen kan ontvluchten, dan gaat de beet verzweren. Het is nog erger dan een beet van de Komodovaraan. Uiteindelijk zijn er weinig die er niet iets ernstigs aan overhouden áls zij het kunnen navertellen. Ik weerde me met al mijn kracht dat ik in me had en moet met een of andere zwaai van mijn armen het meisje die bij het groepje hoorde, weg hebben geslingerd. Ze stootte haar hoofd tegen een rots en was op slag dood. Ik had het op het eerste moment zelf niet gezien want ik had mijn handen vol aan de rest. Uiteindelijk had ik de meeste neergeslagen. Ze waren niet dood, enkel bewusteloos en de laatste vluchtte weg.’

Je zag dat Eagle Eye het ganse tafereel weer voor zich geestesoog zag afspelen. Het deed hem geen plezier om hierover te vertellen. Het klonk als een soort biecht, een soort boetedoening zoals hij het verhaalde.

‘Ik hoorde een geluid achter mij en draaide me vliegensvlug om. En daar stond hij…Iro Masowa. Een boom van een vent. Even groot als ik, misschien zelfs nog iets groter. Hij was even kaal als ik, maar ik veronderstel dat het van de straling was. Misschien wel, misschien niet, het doet er niet toe. Hij wees met zijn vinger naar het meisje en toen zag ik pas dat ze bloedend aan die rots lag. Op dat moment drong het tot me door dat ik een meisje van pakweg tien jaar had gedood. Ik keek in de ogen van Masowa en toen sprak hij. Ja, niet in dat taaltje dat de kannibalen tussen elkaar gebruikten, maar in mijn eigen landstaal.

‘Dat is mijn dochter,’ zei hij. Ik wist niet of hij bedoelde dat het meisje een van de leden was van zijn bende of zijn biologische dochter. Dat heeft hij me trouwens nooit verteld. Ik verdedigde me met het feit dat ik aangevallen was en enkel en alleen maar had gereageerd op hun aanval. Ik wees hem op zijn eigen verleden.
Hé, het was zelfs een toeval dat ik hem herkende van een pamflet die ik een paar dagen geleden nog had zien hangen. Je kent die dingen wel, er worden er dagelijks van verschillende mensen die niet op het lijntje lopen, gedrukt en rondgedeeld of ze zijn overal op een infobord langs de straten te zien. Ik moet hem met die opmerking wel ergens geraakt hebben. Maar toen ja,…’

We waren allemaal stil, bleven wachten tot Eagle Eye zou verder gaan. Blijkbaar was hij aangekomen aan het moeilijkste stuk. Ik legde mijn hand op zijn grote knuist en knikte. Een vriendelijk gebaar dat betekende dat hij onder vrienden was en dat wij het begrepen.

‘Toen zei Masowa dat juist vanwege het verleden dat hij nooit zou vergeten en omwille van de omstandigheden hij de rest - hij wees achter mij - niet op mij zou loslaten. Ik keek om en zag op zijn minst vijftig kannibalen die mij waren genaderd. Zo een massa kon ik niet aan. Zonder de genade van Masowa wist ik dat ik daar ter plaatse zou sterven. Ik hoorde plots iets knetteren, iets elektrisch. Iro Masowa had een lange stok in zijn hand waar op het eind vonken uit schoten. Daarvan kwam het geluid. Ik keek naar hem op en hij zei gewoon : Je oog!...Je oog om het bloed van het meisje dat je vergoten hebt. Jullie kunnen de rest wel raden zeker…’

Er liep een traan uit het goede oog van Jérome Shumbwa. Ik wist zeker dat het geen traan was uit zelfmedelijden. Zo dacht Eagle Eye niet. Het was een traan van berouw en spijt voor het meisje dat hij toen had gedood. Eagle Eye wist dat hij dit nooit meer zou kunnen goed maken, hoe hard hij dit ook wenste.


……..

copyright Rudi J.P. Lejaeghere