Requiem: Hoofdstuk 29 (2e deel)

……..



De senator vloekte als een bootwerker. Gelukkig was er niemand in haar kantoor die het kon horen. Alles ging verkeerd. De leden van het team dat Michael moest terughalen was de een na de ander uitgeschakeld. Nu Jack…dat deed haar het meest pijn en daarom was zij ook woedend. Het was een tweestrijd die in haar woedde. Haar hart tegen haar verstand. Jack wist zo veel, aan de andere kant had zij wel een hechtere band met Jack dat met de andere leden van het project. Maar er stond zoveel op het spel. Mocht ze dit alles riskeren? Jack was ernstig gewond, kon ze de arts vertrouwen met de eventuele informatie die Jack zou lossen als hij gewond was, misschien in shock geraakte…wie weet?

Jim McFinster en Edmond Foster hadden samen met het medische team Michael II klaargestoomd. Het was allemaal veel vlugger gegaan dan jaren terug. Nu hadden ze zelfs kunnen kiezen tussen verschillende vrijwilligers. Personen die misschien beter waren dan Michael I, maar zij hield niet van haastwerk en improvisatie. Uit eigen ervaring wist ze dat dit slechte raadsmannen waren. Toch zou ze Michael II, die ondertussen gebrainwasht was en waar bij hem de ingekorte lijst van het project Delete was geüpload, laten droppen. Het was een expert in stadguerrilla, wat hem wel enig voordeel verschafte in de uiteindelijke keuze tussen al de kandidaten. De man was gewoon om in de stad op te gaan, een soort kameleon om dan plots uit het niets toe te slaan en weer op te gaan in zijn omgeving. Het was een van de beste op zijn gebied, een soort moderne ninja…en hij was van Japanse origine, wat hem nog minder zou doen opvallen. Zijn eerste opdracht zou Michael I worden en dan…

Ze belde via een beveiligde satellietlijn. ‘Dokter Yiu Sing…,’ ze hoorde een stem bevestigend antwoordden aan de andere kant. ‘De arend vliegt niet meer!’ Dit was het wachtwoord waarbij Dokter Sing wist dat hij voor een tweede maal in een half uur gecontacteerd werd door een lid van zijn genereuze betalende werkgever. Alleen wist hij niet dat hij nu met de baas zelf sprak. ‘Heb je Jack Sterlington al kunnen ophalen?’ vroeg ze hem, zonder verdere inleiding.

‘Ik ben nu op weg terug naar mijn kabinet. Hij is ernstig gewond en heeft veel bloed verloren. Op dit moment is hij trouwens bewusteloos. Ik hoop dat ik hem nog kan redden.’

‘Sorry, Dokter Yiu Sing, er zijn andere belangen die voorgaan. Code 99, ik herhaal code 99.’

Yiu Sing fronste zijn voorhoofd en reageerde na een moment stilte. ‘Code 99 ontvangen, antwoord Code 37, ik herhaal code 37.’ Tot zijn spijt had hij in codecijfers van aan de andere kant van de wereld de opdracht ontvangen die hij altijd al had gevreesd.

De senator sloot de verbinding en draaide zich een moment naar het raam waarachter zich een wereld bevond waar het recht van de sterkste gold. Niemand was onvervangbaar! Er blonk niet eens een traan in haar oog toen vooraleer ze verderging met haar werk toch nog even dacht dat zij Jack zou missen.



……..



Lucy Nicholson was blij dat Feliciano en de andere mensen uit de Weerstand die zij had aangesproken hun proefnemingen op de chip had beëindigd. Er waren een aantal proefdieren gestorven tijdens de experimenten maar aan de andere kant had het hun een zicht geleverd op de mogelijkheden die de chip in zijn mars had. De overheid had hun regelrecht en zonder schroom bedrogen. De chip was een middel om de mens in kwestie te beheersen. Door de verbindingen die gelegd werden in de hersenen kon men het object, want daartoe werd de mens door deze ingreep herleidt, gebruiken als spion. De mens werd een natuurlijke machine, aangedreven door impulsen uit een of andere machine die hen dingen deed doen die ze normaal gezien uit eigen wil nooit zouden willen doen.

Het was nog erger dan een mens hypnotiseren. Men zei van een mens onder hypnose dat men die nooit iets zou kunnen laten doen die zondigde tegen zijn levensbehoud of die zijn persoonlijke veiligheid in het gevaar zou stellen. Zelfs daarover had zij haar vragen, maar dit was het toppunt van schending van de menselijke privacy. Het was niet alleen dit, het was een ontwaarding van de mens naar een gewone machine in de handen van diegene die de chip bestuurde.

De tijd was gekomen dat ieder lid van de Weerstand hiervan op de hoogte werd gesteld. Er moesten maatregelen genomen worden om dit tegen te gaan, niettegenstaande het grote risico dat een project op zo’n grote schaal de kans had om uit te lekken en daardoor te mislukken. Hun nageslacht mocht niet onder zo’n regime ontwaken, in zo’n Big Brothermaatschappij leven was een dodelijke erfenis. Het zou niet gemakkelijk worden, de Weerstand werkte clandestien en ze moesten opboksen tegen de megamiddelen die de overheid in het werk stelde om hun doel te bereiken.

Feliciano had echter een plan bedacht dat misschien zou werken. Maar daarmee was het probleem maar half opgelost. Via hun spionnen die ook geïnfiltreerd waren in het overheidsapparaat wisten ze dat dit het werk was van een geheime overheidsafdeling die onbeperkte middelen tot zijn bezit had en die voor niemand uit de weg ging. De Weerstand anderzijds was een vredelievende organisatie die voor zover mogelijk ingreep op een manier waarbij men zoveel mogelijk probeerde slachtoffers te vermijden. Lucy Nicholson wist dat in deze fase waarin ze nu verkeerden de kaarten anders zouden liggen. Nog een stap verder en de overheid had iedereen in zijn macht. De mens als een machine, een regelrechte nachtmerrie!

Feliciano had via de onweerstaanbare charmes van Iléna Federova de code verkregen waarmee hij de chip kon besturen. Het was gewoon te verschrikkelijk om te kunnen verwoorden. Toen hij hun op een avond, op een onschuldige manier, het hun had duidelijk gemaakt, was iedereen niet alleen geschokt maar verkeerden ze allen in een soort toestand van paniek. Het niet beseffen wanneer men als een robot de handelingen deed wat een man achter een console aan het intypen was, het was hallucinant en onaanvaardbaar.

Lucy had ervoor gezorgd dat er een communiqué werd verspreid onder de leden van de Weerstand via het Torcomputernetwerk en er werd gevraagd om voorstellen om deze toestand een halt te kunnen toeroepen. Er waren geleerden, ingenieurs en wetenschappers op allerlei vakgebieden in hun organisatie. Wat ze ook nodig hadden en tot op dit moment nooit hadden willen beseffen was een ‘militair’ antwoord op de beheerders van de chip. Feliciano had ontdekt dat er een tweede generatie chips was ontwikkeld die haar nog veel meer verontrusten dan diegene die ze elk van hen met zich meedroegen.

Het was de CB-chip, de Cyborg chip die de drager in een wandelende oorlogsmachine veranderde. Deze chip werd volgens hun bronnen sinds kort ingeplant bij een grote compagnie van gespecialiseerde soldaten, een soort elitekorps. Het zou hen veranderen in moordwapens die zich zonder drang naar zelfbehoud in iedere oorlogssituatie zouden ontpoppen als emotieloze vechtmachines, in zelfmoordcommando’s indien nodig. Ze konden hen programmeren met vaardigheden waardoor ze zonder angst voor kwetsuren of zelfs de dood, een opdracht uitvoerden. De soldaten zouden in de verkeerde handen gewoon robotten worden, mensenvlees dat uitgestuurd werd om dodelijke opdrachten uit te voeren zonder het risico dat ze op het laatste moment zouden aarzelen, zonder dat ze de risico’s die verbonden waren aan zo’n opdracht in rekening zouden brengen. Zij zouden reageren op een signaal en als een zwerm lemmingen zonder verdere vragen zich van een berg in een afgrond stortten als men hen dit opdroeg.

De Weerstand had ook spionnen en medewerkers in het militaire systeem maar deze groep was niet van die aard dat zij een groot deel van de militairen konden overtuigen om over te lopen en zo een verschil te maken in de strijd. Er zou een andere oplossing gezocht moeten worden. Dit was op dit moment de belangrijkste opdracht. Iedereen in de Weerstand was nu op de hoogte gebracht en elk van de leden zocht een uitweg op deze bedreiging. Zoals dit nu evolueerde hadden ze niet veel tijd meer. De CB-chip werd op grote basis geproduceerd wat betekende dat men een grootschalige actie op het oog had. Lucy mocht het zich niet voorstellen wat dit voor de toekomst van de nu al zo beschadigde Wereld mocht betekenen.

copyright Rudi J.P. Lejaeghere