Korte verhalen

Zet ook uw verhalen op 1001KorteVerhalen.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht

Requiem: Hoofdstuk 4

4



‘Ik ben het, Yukiko. Komaan. Onegai! Alsjeblieft! Doe open en zet al je wolfsklemmen uit, dat ik mezelf niet per ongeluk opblaas.’ Ik wachtte min of meer geduldig. Gekko nam zoals altijd zijn tijd om alles te checken. Maar ja, wie kon je in deze onzekere tijden nog vertrouwen?

De intercom kraakte: ‘Sorry, Yu. Je kent de procedure. Voor hetzelfde geld ben je een gekloonde versie en sta je straks met een laserpistool mijn sublieme en unieke hersenen te roosteren.’

Ik zuchtte even en duwde mijn duim in de uitsparing op het beveiligingspaneel in de deurpost. Tegelijkertijd hield ik mijn oog voor het spionnetje terwijl ik duidelijk mijn naam zei: ‘Yukiko Mitsukai.’ Gekko hield niet van verrassingen. De deur klikte uit het slot en ik glipte gehaast binnen.

De gang was een luchtsluis waar ik een douche kreeg met een vernevelde mist die na een paar minuten via een rooster weer in het plafond werd weggezogen.

Een voorzichtig man zorgde dat hij zo min mogelijk aan radioactieve deeltjes die men op zich meedroeg werd blootgesteld. Ik was nu naar de strenge normen van mijn vriend Gekko, steriel genoeg om hem te ontmoeten. Niettegenstaande hij wel degelijk wist dat ik uiterst voorzichtig was en mij niet in de fall-outzones begaf, wou hij geen enkel risico nemen. Ergens in zijn toestand kon ik het begrijpen en daarbij, Gekko was nu eenmaal Gekko!

‘Gekko, dit is wel dringend!’ Geduld was niet meer een van mijn betere eigenschappen. Dit was veranderd sedert het overlijden van mijn ouders. Ik wist dat mijn vader mij zou berispen, mocht hij nog leven. Dat was totaal niet ‘Akai’.

‘Entrez, ma chère,’ verwelkomde hij met een lachwekkend Frans accent en de tussendeur schoof bijna zonder geluid open en weer achter mij dicht toen ik een paar stappen binnen had gezet. Zijn voorkeur voor zinsneden in vreemde talen en zijn gebrekkige uitspraak was soms hilarisch, maar het bracht meestal wel leven in de brouwerij.

‘Konnichiwa, Gekko-San.’groette ik de ict-goeroe terwijl ik mijn hand met gestrekte wijsvinger even als een informele groet omhoog bracht.
Smetteloos was een eufemisme voor de kamer waar Gerekko Dai, Gekko voor de vrienden en Gekke Gekko voor zij die dit niet waren, zijn meeste tijd in doorbracht. Zelden zou hij de veilige haven van zijn kamer die hij zelf had ontworpen, verlaten. Per uitzondering misschien in noodgevallen en dan nog zou zijn superbrein er iets op vinden om de eventuele noodsituatie in een mum van tijd op te lossen.

Bij een toevallig brandalarm zou hij geen centimeter bewegen buiten zijn beschutte ruimte. Van uit zijn ultramoderne rolstoel waar hij met artistieke finesse door zijn afgelijnde rijk mee laveerde, toverde hij met zijn handen over een langwerpig horizontaal liggend touchscreen. Hij raakte hier en daar een spot op deze hardware aan en regelde daarmee de zuurstoftoevoer, airco en wandkoeling, de volledige energievoorziening van zijn leefruimte en indien nodig hackte hij ook de veiligheidssystemen van het totale gebouw en al zijn toestellen. De bewoners hadden zonder dat ze het wisten een excentrieke engelbewaarder onder hun midden.

Natuurlijk werd via dit systeem ook zijn dagelijkse bestelling doorgegeven van een pizza ‘quattro formaggi’. Volgens mij kon hij echt niet zonder. Zijn handicap, een misvorming aan het onderlichaam van bij zijn geboorte, een gevolg van stralingsziekte bij zijn moeder, belette hem niet om uiterst mobiel te zijn. Al was het dan wel binnen de vier muren van zijn rijk. Het verklaarde ook zijn smetvrees ten opzichte van eventuele bezoekers.

Ik nestelde me in een van zijn gemakkelijke ligzetels, een combinatie van futon en tatami met het snufje moderne techniek die bij Gekko eigen was. Het meubel zette zich direct naar mijn voorkeurstand, een stukje info in het elektronisch geheugen van de ligzetel dat reageerde op mijn opgeslagen afdrukken, gewicht en bewegingspatroon. Ik zuchtte! Het was iets wat ik de laatste tijd wel meer deed.

‘Weet je…,’ zei Gekko terwijl hij mij door zijn design uilenbrilletje monsterde, ‘ de soep word nooit zo heet gegeten….of zoiets. Nankurunaisa, het komt allemaal weer goed ….je weet wel, trouwens,’ hij voelde zich duidelijk verveeld met de situatie. ‘Goshuushou! Gecondoleerd.’ Daarna keerde hij zijn vehikel honderdtachtig graden met een beweging van zijn rechterhand over een sensor en verdiepte zich terug in de gegevens op zijn touchscreen en de verschillende beeldschermen die aan- en uitfloepten.

Met zijn bontgekleurde hawaïhemd en zijn brilletje dat ‘NERD’ in hoofdletters schreeuwde was hij een ‘speciale’. Ik had een soort haat-liefdeverhouding met deze man. Gekko kon mij soms met zijn nietszeggende of juist overdadig specifieke informatie de muren doen oprijden. Daarentegen had ik nog nooit kunnen beweren dat het mij zuur had opgebroken om naar zijn raad te luisteren.

Op andere momenten kon hij me doen lachen met één enkel woord maar het tegenovergestelde was helaas ook waar. Hij was een puzzel die ik nog aan het maken was. Maar die zou moeten wachten tot andere vraagstukken opgelost waren. Ik had nog wat verlof opgenomen, ik had heel wat overuren die ik anders nooit zou opgenomen hebben. Zodanig had ik hopelijk nu ruim de tijd om te doen waarvoor ik naar Gekko was gekomen.

‘Ik wil je iets vragen…?’ begon ik aarzelend.

‘Dat ruikt verdacht. Iets dat neigt naar illegaliteit’, was de bijdehante opmerking van de bezige bij, die als een tovenaar lichtjes her en der aan en uit deed gaan.

‘Oké Yu, ik sta nog voor een honderdtal jaar bij jou in het krijt, dus laat maar komen, waarmee kan ik je vandaag wat blijer maken? Een virtuele uitstap naar Yosemite National Park of een gratis weekendje wellness spa in een trendy vijfsterren hotel of gewoon je wat plezieren met mijn altijd zeer gewaardeerde aangename aanwezigheid! Allemaal ervaringen waarvan je tenen zullen krullen van genot, Gekko kan het je allemaal leveren, …natuurlijk voor een zacht én rechtvaardig prijsje.’

‘Ik wil dat je de site van de veiligheidsdienst hackt!’

De handen van Tovenaar Gekko bleven een paar seconden in de lucht zweven na mijn vraag. Langzaam liet hij die zakken en keerde zich om. Op zijn gezicht was een ernstige blik verschenen.

‘Je weet dat daar nogal erge straffen op staan. Zo van die straffen waar je soms wel eens in de gevangenis kunt voor belanden. Een plaats waar je meestal door iedereen vergeten doodgaat en mag ik je er ook aan herinneren dat ze daar niet mijn favoriete pizza hebben hé…’, hij keek me uitdrukkingsloos over zijn brilletje aan en er bleef even een vervelende stilte tussen ons hangen.

‘Geen probleem,’ klonk het plots uit zijn mond, waar een geniepige grijns op verscheen. Hij schoof zijn brilletje wat hoger over zijn neus en draaide zich weer naar zijn apparatuur, ‘waar kan ik je vandaag mee van dienst zijn, een boete kwijtschelden of er iemand een geven die je als vergelding een lange neus wil maken?’

Toen ik niet direct antwoordde en hij mij terug vragend aankeek, kon ik niet op tijd de tranen wegvegen. Neen, dit wilde ik niet, zwakte tonen was voor mietjes. Ik vloekte binnensmonds maar luid genoeg om een geheven wenkbrauw te krijgen van Gekko, een zwart horizontaal vraagteken zonder het puntje dan, net te zien boven zijn flashy groen designbrilletje.

‘Toen ik de verantwoordelijke van de veiligheidsdienst vroeg of ze een spoor hadden van de moordenaar of moordenaars van mijn ouders, kreeg ik heel wat ontwijkende antwoorden. We zijn verschillende sporen aan het volgen en we kunnen u helaas nog niets concreets voorleggen. Blablabla... Je kent het wel, veel geblaat maar weinig wol…en toch had ik het gevoel dat ze meer wisten dan ze vertelden, iets belangrijks misschien. Daarom dacht ik aan jou, Gekko, als er iemand hun geheimen boven water kan halen, dat ben jij het wel.’

Gekko’s brede grimas op de lippen getuigde dat hij zich duidelijk gevleid voelde, wat natuurlijk een ingecalculeerde bedoeling was van mijn compliment. Hij hield zijn hoofd wat schuin terwijl hij een onherkenbaar deuntje neuriede.’ Oké, laten we een achterdeurtje zoeken.’ Bij mijn vragende blik verklaarde hij zich nader. ‘Ieder programma heeft een of andere ‘backdoor’, een soort van achterdeurtje waar de ontwerper of programmeur gebruik van kan maken om zich toegang te verschaffen tot het programma via een wat minder orthodoxe wijze… waarmee ik bedoel zonder het gebruikelijke paswoord van de user te gebruiken om het programma te openen.’

Zijn handen waren druk in de weer. Hij schoof schermen open, sloot weer andere, goochelde met zijn hardware en tientallen programma’s en na een kwartier keek hij mij aan met een voldane blik op zijn gezicht:’Bingo. Mama, I’m home!’ Dit klonk nu weer als een minder geslaagde imitatie van een of andere vergeten Amerikaanse filmster uit vorige eeuw.

Niettegenstaande er sinds enige weken zelfs geen lach op mijn gezicht was verschenen, moest ik nu toch eventjes glimlachen. Gekko, gekker kon niet, maar hij was ‘The Man’. De persoon die dingen kon verwezenlijken waar een ander nog niet de eerste letter van begreep. ‘Sugoi, gaaf’. Ik zag het logo van de binnenlandse veiligheidsdienst op een van zijn schermen met daaronder één regel: Opvragen Dossier:…’.

We keken elkaar aan, ik slikte even wat speeksel weg van de spanning, en Gekko toetste volgende lettercombinatie op zijn touchscreen: ‘Mitsukai’. Geen resultaat! Arturo en Sachiko waren eveneens niet het juiste paswoord.

‘Verkeerde dossiernaam, u hebt nog 2 beurten vooraleer uw sessie automatisch wordt afgesloten’, was het laatste teleurstellende antwoord. Ik leunde ontgoocheld achteruit en probeerde mijn gedachten te ordenen. Hoe zou de veiligheidsdienst dit dossier gecatalogeerd hebben?

Honderden alarmbellen en duizenden toeters zouden wellicht bij de veiligheidsdienst afgaan bij het ingeven van een vijfde verkeerde input. Dan waren de inspanningen van Gekko volledig nutteloos, misschien zelfs gevaarlijk voor zijn persoon als ze de hacker op het spoor kwamen. Zo achterlijk waren ze bij de veiligheidsdienst nu ook weer niet. Het antwoord lag nochtans op mijn lippen, maar Gekko was net even rapper dan mijn antwoord en het woord stond er al voor ik het nog maar had uitgesproken: ‘Akai’.

‘Strike!’ riep Gekko triomfantelijk. Het klonk meer als ‘Striek’ maar het resultaat was er. Een waslijst van gegevens scrolde over het scherm en links van mij trad een apparaat in werking, een licht gezoem vergezelde een aantal bladeren die uit een schuif onderaan de printer tevoorschijn kwamen, naar ik hoopte, met antwoorden op mijn talloze vragen rond de dood van mijn ouders. Mijn computervriend liet mij de documenten nemen. Hij was dan misschien soms een buitenbeentje, wat hij zelf altijd met trots en met zelfspot beaamde, maar hij liet me mijn privacy…voor zover hij zijn nieuwsgierigheid voor een tijdje kon bedwingen.

‘En…?’ vroeg Gekko na één minuut.

Voor zover de grens van zijn geduld. Ik zag dat hij de gegevens afgedrukt had op interactieve slides die op dezelfde manier werkten als zijn touchscreen. Je zag bovenaan een dossiertitel met volgnummer en datum van aanmaak en daaronder bevonden zich een aantal drukpunten in het vetjes en ook een korte omschrijving van de feiten. Ik las luidop.

Paswoord: AKAI

Dossier 190756 NVNW/SA

Betreft: Arturo Mitsukai - Sachiko Matai

Datum: 28-12-2111

Verantwoordelijken veiligheidsdienst : Hoofdinspecteur Norino Vastai
Adjunct-inspecteur Shi Udesama
Adjunct-inspecteur Goro Fukamizu


Verantwoordelijke patholoog-anatoom: Kim Huang , mortuarium Sanctuary

Korte samenvatting vastgelegd op 28-12-2111:

Op maandag 28 december 2111 werden de stoffelijke overschotten van Arturo Mitsukai en Sachiko Matai, zijn echtgenote, na een anoniem telefoontje, gevonden in de tuin op het adres van hun domicilie: 10 Chome ChiYoda-Ku, Tokio.
Blijkens de autopsie werden de slachtoffers door verschillende slagen met een scherp voorwerp diverse wonden toegebracht die tot hun uiteindelijke dood hebben geleid. Het moordwapen kan zowel een scherp mes, een soort van machete of zwaard zijn. Onderzoek naar de aard van het wapen wordt op dit moment door de onze diensten verder nagezocht.
Gezien het feit dat op hun domicilie geen bloedsporen zijn gevonden wordt verondersteld dat de moorden hebben plaatsgevonden op een andere locatie en dat de lijken na hun dood terug naar hun domicilie werden verplaatst door de moordenaar(s).
Volgens het verslag van de patholoog-anatoom moet de dood zijn ingetreden op 27 december 2111 tussen 19h00 en 20h00, dit steunende op de graad van rigor mortis op het moment van de identificatie op 28 december 2111 om 09h25. Na de gebruikelijke chemische analyses werd vastgesteld dat er sporen waren van verdovende middelen in hun bloedbanen (zie bloedanalyse). Uit deze vaststelling en uit analyse van dezelfde substantie, gevonden in het vernevelingmechanisme van de serre van de slachtoffers, kunnen we besluiten dat zij eerst verdoofd werden en daarna verplaatst werden naar de plaats delict waar de moordenaar hen heeft gedood om hen daarna terug te brengen naar hun domicilie..

Mijn hart bonkte in mijn keel, ik had me al beter gevoeld. De verwijzingen naar foto’s van de plaats delict sloeg ik maar over en drukte op het veld van ‘modus operandi’.

De feiten klasseren zich onder de noemer van de ‘Akai-moorden’ die zich sinds een aantal maanden in de regio voordoen. De modus operandi van de dader is gelijkaardig bij alle gevallen. De slachtoffers worden eerst op een of andere manier verdoofd, daarna tot bloedens toe verwond en dan uiteindelijk met het moordwapen onthoofd wat …

Ik vluchtte kokhalzend weg naar de badkamer van Gekko, waar mijn protesterende maag zijn inhoud nog juist op tijd in de wc-pot kon deponeren.

‘Anata wa daijoubu desu ka? Hoe gaat het, alles goed? Yu, alles oké?’vroeg een bezorgde Gekko aan de andere kant van de badkamerdeur.

‘Laat me even… een paar minuutjes om mij even op te frissen,’ antwoordde het getrokken gezicht dat ik in de spiegel naar me zag kijken. Ik zag donkere schaduwen, kleine walletjes van vermoeidheid en verdriet en met rode adertjes doorlopen ogen die me beschuldigend aankeken. Een vermoeide stem fluisterde in mijn hoofd. Waar was jij, toen je ouders je nodig hadden. Je had een verschil kunnen maken.

Ik wendde mij van de spiegel af en spoelde door. Ik had het mezelf al duizend keer voorgehouden dat ik er geen schuld aan had, maar in mijn hoofd spookte en kwelde mij de gedachte dat ik hen ergens in de steek had gelaten. Het was mijn verbeelding en ik wist dat het niet waar was, maar soms dacht ik dat men mij beschuldigend aankeek, dat er achter mijn rug om gebabbeld werd. ‘Kijk daar, Yukiko Mitsukai, zij was er niet om haar ouders te redden.’ Het deed pijn, God wat deed het pijn!

Gekko keek me even verontrust aan toen ik weer binnenkwam. Ik rechtte met alle kracht die ik op dat moment kon opbrengen mijn kin. Het was een weerbarstig gebaar en dat droeg zijn voldoening weg. Ik nam het dossier weer op waar ik het in allerijl had achtergelaten en mijn ogen vlogen over de rest van het dossier.

Twee namen waren mij opgevallen. Er waren een aantal slachtoffers gevallen onder bendeleden van de ‘Skeelers’. Toevallig kende ik iemand van die straatboefjes. De andere naam deed wel een belletje rinkelen maar ik kon hem niet direct thuiswijzen.

‘Stephen March, wat zegt me dat,’ vroeg ik me af.

‘Je moet op zijn naam drukken, Yu, als er informatie aan verbonden is, zal die waarschijnlijk wel aan zijn naam gekoppeld zijn.’ Ik schrok even. Had ik mijn gedachten luidop uitgesproken? Ik moest dringend slaap inhalen of er zouden ongelukken gebeuren. Ongeduldig tikte ik op de naam Stephen March die in tekst op de interactieve slide in het vetjes was gedrukt.

Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

Rudi J.P. Lejaeghere

Geplaatst op

10-11-2014

Geef uw waardering

Er is 2 keer gestemd.

Social Media

Tags

Avontuur Fictie Spanning Thriller

Reacties op ‘Requiem: Hoofdstuk 4’

Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit verhaal, een reactie plaatsen kan hieronder!

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!



Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd