Requiem: Hoofdstuk 3

3



De scheiding tussen de Oude en Nieuwe Wereld was ontstaan na een lange periode van onlusten en revoltes. Dit was het gevolg van diverse financiële crisissen die uiteindelijk leidden tot een wereldwijde economische destabilisering. Aan de oorsprong van deze financiële recessies lag de inefficiënte controle van de banksector, het ongelimiteerd gebruik van risicovolle kredieten en het misbruik van vertrouwen ten opzicht van de klant. Men had niet geleerd uit de fiasco's van de Europese banken uit de beginjaren van de 21e eeuw en men bood na enkel decennia in het gareel te lopen weer ingenieuze luchtbellen aan.

Zoals iedereen weet, zelfs een kind, heeft een luchtbel twee eigenschappen. Enerzijds kan ze wondermooie kleuren voortbrengen, een regenboog van kleurrijke beloftes, net zo aantrekkelijk als een gekleurde ballon voor een kind . Anderzijds als een luchtbel openspat heb je enkel lucht over. Deze keer nam de mens uit de straat het niet meer, jan met de pet geloofde niet meer in de beloftes van een zoveelste sanering van de financiële sector, men vertrouwde niet meer in de wetten die de institutionele machten de banken oplegden. De belastingen die men voor de zoveelste keer verhoogde, bleven in de keel van de burger steken. Men slikte voor de zoveelste keer, maar nu spuwde men de hervormingen van de overheid even rap weer uit. Teveel is teveel! De armen werden armer en de rijken hadden een monopoliepositie in zowel de Eurozone als in de rest van de wereld.

Eerst waren er protesten op kleine schaal. Die groeiden echter als een enorme stroomversnelling in enkele weken uit tot een cascade van dodelijke watervallen die neerkletterden onder de vorm van ongecontroleerde vernietiging en onmenselijk geweld. Wereldwijd crashten de beurzen en werden de banken bestookt door mensen die hun zuurverdiende spaarcenten tevergeefs veilig wilden stellen. In sommige landen braken er bloedige onlusten uit die soms uitgroeiden in bepaalde regio’s tot een regelrechte burgeroorlog. De bevolking werd er als gevolg van deze onrust en opstand in een eerste fase al voor een deel uitgedund.

Gewelddadige plunderingen door zowel volwassenen als jongelingen uit alle klassen van de bevolking waren dagelijkse kost. Wat men niet had, stal men. Wat men wilde, nam men. Soms met harde hand! Verkrachtingen, openbare executies zonder proces waren legio en vele keren voor banale redenen. Zowel op regeringsleiders die zich schuldig hadden gemaakt aan misdaden tegen de mensheid als op evenveel onschuldige slachtoffers die zich toevallig op het verkeerde moment op de verkeerde plaats bevonden. Wetteloosheid was aan de macht en chaos preekte zijn credo.

Regeringen werden omvergegooid. In sommige landen schaarde een deel van het leger zich aan de kant van de bevolking. Er werd gevochten met conventionele wapens maar her en der werd er in een groeiende waanzin enkele keren op een knop geduwd en steden verdwenen van de aardbodem alsof ze nooit hadden bestaan. Tsunami's overspoelden de laaggelegen landen.

Wie op zeespiegelhoogte woonden of lager waren vogels voor de kat. Wanneer het geweld van het water wegtrok was het vasteland een groot kerkhof. Naast deze reactie van de natuur op de inslag van de kernbommen was er ook de fall-out die zorgde voor een decimering van de bevolking. De overbevolking in China was in een paar maanden opgelost. Het dodelijk gevolg van de bombardementen zorgden voor een massa aan slachtoffers. De fall-out zorgde voor de rest van de doden. Voor hen was het een langzame en pijnlijke dood. In een groot deel van de wereld ontstond er een nucleaire winter!

Uitgebreide zones werden in quarantaine geplaatst en men liet de overlevenden aan hun lot over. Uiteindelijk overleed een groot deel aan de gevolgen van de straling of simpelweg aan ontbering. Het was de hel op aarde, de duivel was aan de macht en zijn rijk groeide zienderogen.

Maar net zoals ettelijke malen tijdens de evolutie van de mens waren er nog enkelingen met wat gezond verstand, ook individuen die wegens het experimenteren met speciale medicamenten en injecties deels immuun waren voor de straling of simpelweg geluk hadden. Mensen die zich in de nasleep van de verwoestingen te samen voegden in kleine groepen, nieuwe gemeenschappen vormden en uitgroeiden tot nieuwe naties.

Dit gebeurde zowel in het Westen als in het Oosten. Er was een periode die men de ‘Tweede Koude Oorlog’ noemde, een periode van wantrouwen en onbegrip tussen beide zones en zoals gewoonlijk werd de schuld van de verwoestingen steevast bij de andere partij gelegd.

De kaart van de wereld werd opnieuw ingekleurd. Als gevolg van de nucleaire aanvallen waren er aardbevingen, erupties van nieuwe en oude vulkanen, grondverschuivingen en er werden zelf nieuwe eilanden geboren. Waar men vroeger tussen China en Japan de Oost-Chinese zee als deel van de Grote Oceaan als natuurlijke grens had, waren deze naties nu verbonden. De tektonische platen hadden de zeebodem tussen deze twee naties naar omhoog geduwd en nu waren de twee staten over land verbonden. China was qua bevolking door de nucleaire uitspattingen zo uitgedund, dat naast de mensen die uitgeweken waren naar Korea of Japan, er niet veel overbleef van de wereldmacht die zij vroeger waren. De lokale geschillen uit de 21e eeuw rond de oliebronnen uit deze zone waren nu een van hun minste problemen.

Waar men in de 15e eeuw Noord- en Zuid-Amerika de naam de Nieuwe wereld had meegegeven wegens de ontdekking door Europese ontdekkingsreizigers van deze nieuwe contingenten was dit nu in het jaar 2112 juist het tegenovergestelde. Na de Grote Oorlog zoals men het conflict had genoemd, likte de bevolking van de Nieuwe Wereld in het Oosten als de Oude Wereld in het Westen zijn wonden. Het werd een tijd waar een sfeer heerste van onherstelbaar wantrouwen. Er waren kleinere conflicten en wederzijdse verwijten. De ene partij legde bij iedere confrontatie de schuld sowieso bij de andere partij. Zo gingen er vele jaren voorbij zonder dat er enige toenadering kwam tussen de twee werelden.

De Oude Wereld met Amerika als voorloper en Japan en China als voornaamste vertegenwoordigers van de Nieuwe Wereld in het Oosten beseften dan toch na een aantal decennia dat het zo niet verder kon. Men besloot dat de quarantainezones die men de Deeplands noemde vanwege de duizenden kraters in het gebied tussen de beide werelden een voor de hand liggende natuurlijke grens tussen de beide grootmachten zou worden. Die grens zorgde uiteindelijk voor een breekbare en gewapende vrede.

Zo ging het tientallen jaren. Generatie na generatie kreeg de lering van de oorlogsjaren en de gevolgen daarvan opgelepeld als verplicht vak in het onderwijs. De beide werelden werden stap voor stap terug heropgebouwd. Nieuwe regeringen kwamen aan de macht. Er werden nieuwe en betere wetten gestemd en langzamerhand kwam er toenadering tussen beide Werelden. Eerst door enkelingen, gewone mensen die via het herstelde internet in contact met elkaar kwamen en dit niettegenstaande het regeringsverbod en de controles op diverse communicatiemiddelen.

Er werden zaadjes geplant in vruchtbare aarde en die groeiden, weliswaar traag maar ze werden op hun eigenzinnige manier die eigen is aan het leven, volwassen. Broos als ze waren in het begin, was het opnieuw een aftasten van grenzen, een herontdekken en appreciëren van nieuwe culturen en gedachtegoed. Er was weer hoop en hoop doet leven.

Tokio, de oostelijke stad kreeg er een grote zus bij aan zijn grenzen. Men koos voor de nieuwe stad een heel toepasselijke naam. Dit in tegenstelling met de voorbije jaren die in het teken stonden van vernieling en een constant gevoel van onveiligheid, een immer aanwezig besef van dreiging bij de bevolking.
'Sanctuary' werd de nieuwe hoofdstad en moest van deze supermoderne hoofdstad van de Nieuwe Wereld een plaats maken waar men zich vooral veilig voelde na al die jaren van oorlogsgeweld. Zoals de betekenis van het woord Sanctuary aangaf, stond de naam van de stad voor ‘toevluchtsoord’ en ‘veiligheid’. Het bezat in al zijn facetten de nieuwste snufjes en toepassingen op het gebied van wetenschap, architectuur, ICT, robotica met zijn specifieke toepassingen in de domotica en nog vele andere spitsvondigheden op technologisch vlak. Honderden architecten hadden zich jaren over dit project gebogen en na een periode van vernietiging was deze nieuwbouw, deze moderne creatie een kroon op het hoofd van de kracht die de Homo Sapiens Sapiens al eeuwen verder dreef. Het was de kracht van overleving, de onstuitbare drang naar verandering én vooruitgang.

Toen kwam er die dag dat berichten over mysterieuze verdwijningen aan de grenzen van de Deeplands de bevolking bereikte. De beide regeringen van zowel de Oude als de Nieuwe Wereld zonden daarop verschillende verkenningsgroepen uit om deze zaken aan hun beide grenzen te onderzoeken. Soms verdwenen die op hun beurt, maar men kwam na zekere tijd tot de ontdekking dat er in al die tijd nog een Derde Wereld was ontstaan.

Een Wereld die men in de volksmond de ‘Catacomben’ noemde omdat deze zich ondergronds bevond, in het duister, in de tunnels die zich diep onder en tussen de kraters door slingerde. Een doolhof dat bevolkt werd door misvormde wezens die zich voedden met alles wat maar eetbaar was. Knaagdieren, insecten of zelfs wormen die door het nucleair geweld vreemde en groteske vormen hadden aangenomen. De dag kwam dat men het voor honderd procent zeker wist. De bewoners van de Catacomben aten ook mensenvlees!

In die dagen werd er door speciale commissies, zowel van de Nieuwe als de Oude Wereld, contact gelegd en over dit probleem gedebatteerd, oplossingen aangebracht en weer verworpen. Wat te doen zonder de natuur nog meer te verkrachten om dit gevaar in te dammen? Vanwege de broze vrede die er heerste werd er beslist om die specifieke gevaarlijke zones af te bakenen en met man en macht te bewaken.

Een muur van stalen staken verbonden met vele lagen prikkeldraad werd om die zones gebouwd, soldaten patrouilleerden dag en nacht in de nabijheid. Aan beide kanten kwamen er nog steeds berichten over onrustwekkende verdwijningen. Men was machteloos tegen de onaangekondigde en bloederige nachtelijke voedselraids van de ‘Kannibalen’ , een bijnaam die ze kregen om overduidelijke redenen. De prikkeldraad of de wachtposten hielden hen niet altijd tegen. Soms vond men de afgekloven resten van een arme drommel. Men stond in zekere mate machteloos tegen de onvoorspelbare aanvallen van de Kannibalen.

De wereld roeide verder, zowel in het Oosten als in het Westen, met de riemen die ze hadden. Soms werd er een aantal inwoners van de Catacomben gevangen genomen. Gevangenen werden ondervraagd en steevast moest men vaststellen dat het ondergrondse volkje een ras was met een aparte taal die meer bestond uit schorre geluiden en daarbij horende gebaren. De houdbaarheid van de gevangenen was het grootste probleem. Na een paar dagen bovengronds kregen ze steevast koorts, gingen in coma en stierven in de eerste week na hun arrestatie. Sommigen pleegden zelfmoord vooraleer het zover kwam. Veel informatie over de werking van de wereld van de Kannibalen had men nog niet verzameld.

In de Oude Wereld werd door de Verenigde Staten van de Westerse Gemeenschap een strak veiligheidsbeleid gevoerd. Deze Verenigde Staten van de Westerse Gemeenschap bestond uit de vroegere Verenigde Staten van Amerika, Zuid- en Midden-Amerika, Afrika en een deel van West Europa.
Men had natuurlijk het onvermijdelijke en dodelijke probleem van de straling. Maar Japan had in de vooroorlogse jaren geëxperimenteerd met nieuwe middelen tegen stralingsziekte. Nanodeeltjes in de voeding en ook via injectie zorgden voor genetische manipulatie bij de mens zodanig dat op celniveau de straling minder kans had om tot kanker uit te groeien. De onderzoeken en testfases waren een goed bewaard industrieel geheim in de periode vóór de Grote Oorlog. Een inenting van zowel de volwassenen als de jongere generatie maakte hen heel wat weerbaarder tegen deze onzichtbare moordenaar.

Daarnaast moest men wel dagelijks zijn dosis medicatie innemen. De gezamenlijke werking van deze beide, de inenting en de medicijnen maakte het mogelijk om te leven in een wereld waar straling een gegeven was, waarschijnlijk nog voor een heel lange tijd. Deze technologie werd hedendaags onzelfzuchtig gedeeld met de Oude Wereld, een héél grote stap in de toenadering tussen beide grootmachten en de eerste grotere stap naar wederzijds vertrouwen.

Daarnaast werd in de Oude Wereld in de naoorlogse periode een techniek ontwikkeld waarbij bij iedereen een minuscule identificatiechip werd ingeplant. Eveneens een toepassing van de nanotechnologie. Een kleine routineoperatie met grote gevolgen. Men bracht de chip onderhuids in ter hoogte van de hersenstam. Deze nanochip koppelde zich met de Medulla Oblongata. De verbinding met het verlengde merg van de hersenstam bestond uit enerzijds microscopisch klein halfgeleidermateriaal en natuurlijke nanoweefsels om de afstotingsprocessen tegen te gaan.

In de eerste dagen na de inplanting ontwikkelden zich uit deze minuscule weefsels fijne vezels die verbinding zochten en maakten met heel specifieke delen van de hersenen zoals de amygdala, de hypothalamus en nog een paar andere belangrijke delen van het brein. Deze delen gaven toegang tot diverse gegevens die in de hersenen werden opgeslagen tijdens een menselijk leven.

Een baanbrekende ontdekking op het gebied van de wetenschap van de nanotechnologie en de neurologie. Dit ministukje hardware kapselde zich na een paar dagen in door de aanhechting van de natuurlijke weefsels aan de hersenstam en via de talloze vezels vormden ze een soort neuronale verbinding tussen diverse delen van de hersenen en de nanochip. De inplanting van de nanochip in het verlengde merg maakte het praktisch onmogelijk om die achteraf te verwijderen zonder onherstelbare schade te berokkenen aan de hersenen. De inkapseling en de verweving met de diverse delen van het brein van de persoon in kwestie na de aanhechtingstijd zou zo’n poging tot verwijderen als een chirurgische moord catalogeren.

Op die manier kon iedereen als een lichtje tussen ieder ander identificatiepunt op een kaart gevolgd worden. Onder de noemer van ‘veiligheid voor iedereen’ werd privacy een achterhaald en archaïsch begrip . Wat de identificatiechip aan diverse andere mogelijkheden nog meer kon bevatten was een goed bewaard geheim, enkel bekend bij enkele ingewijden en niet te vergeten natuurlijk de ontwerpers zelf. ‘Zij’ hadden de echte macht in handen.

Natuurlijk kwam er verzet tegen zo’n maatregel. Dat protest werd echter vlug in de kiem gesmoord met overtuigende argumenten en soms ook met wat wapenvertoon. Na het nucleaire avontuur kon men de mensen gemakkelijk op de noodzakelijkheid wijzen dat iedereen detecteerbaar moest zijn. Dit om te vermijden dat iemand zich zonder het te weten in de nabijheid een fall-outzone bevond, met alle gezondheidsgevaren van dien. Maatregelen in het voordeel van de gezondheid werden door de meesten met dankbaarheid aanvaard. Daarbij, de ingreep was gratis!

Niemand van de overlevenden wou sterven aan een of andere soort kanker als men het op die manier kon vermijden. Iemand met de nanochip kreeg namelijk in de hersenen een gevaarsein doorgestuurd bij benadering van een fall-outzone.

De dood waarde nog steeds onzichtbaar rond en diegenen die niet direct overtuigd waren, werden door een meerderheid van overtuigde mensen na een tijdje overgehaald en gechipt. En de chip werkte! De overheid deed ook controles en wie visueel gespot werd en niet op de radar verscheen, zat in slechte papieren. Binnen de kortste tijd werd die ook een breinchip ingeplant. De controle naar en behandeling van chipvrije personen in de landen van de Verenigde Staten van de Westerse Gemeenschap lag in de handen van de International Chip Scanning Agency, kortweg ICSA genoemd. Met de chip en de medicijnen en inentingen was het leven in de Oude Wereld ook wat veiliger geworden. Het stuk privacy dat men daarvoor moest inleveren was ondergeschikt aan het resultaat. Althans toch volgens de bewoners van de Oude Wereld.

Het probleem zat echter in de totale en onvoorwaardelijke afwijzing van het chippen door de Nieuwe Wereld. Na de laatste Revolutie in China en Korea waarbij de wetenschappers en vooraanstaande vertegenwoordigers uit het onderwijs, zowel professoren als studenten, deze keer unaniem gesteund door het leger, de macht had gegrepen, werden in deze gebieden nieuwe waarden ingevoerd. Het partijbestuur was in de naweeën van de nucleaire winter op een paar enkelingen na gestorven of tijdens de onlusten van de revolutie gedood. Zij werden vervangen door een comité van vooraanstaande wetenschappers, studenten en professoren. Zij waren, gezien de uitdunning van de Chinese bevolking en een groot deel van de Deeplands die China doorploegde na de Grote Oorlog, hoofdzakelijk afhankelijk van wat Japan besliste in de Raadkamer waarin weliswaar ook verantwoordelijken van Korea en China zetelden. De dwerg was een reus geworden en vice versa.

Waar men vroeger opgesloten werd om voor zijn mening op te komen werd nu zonder schroom of angst voor represailles, vrije meningsuiting gepropagandeerd. De belangrijke beslissingen werden niet meer genomen door enkelingen die het vroeger alleen voor het zeggen hadden, maar door die Raadkamer die samengesteld was uit individuen uit alle standen van de bevolking van landen van de Nieuwe Wereld. Democratie was nooit eerder zo gesmaakt geweest in de Nieuwe Wereld.

Daarom ook was de toenadering tussen de twee Werelden met de natuurlijke muur van de fall-outzones tussen beide, een proces van lange adem. Deze zones bevond zich ter hoogte van Oost-Europese landen, de voormalige Russische Staten en een groot stuk van China die nu in desolaat maanlandschap waren veranderd. Eén grote nucleaire ruïne!