Het verhaal van jij en ik

Het verhaal van jij en ik.

Daar stond ze, de leukste vrouw die ik ooit had gezien. In mijn gedachte had ik het nooit verwacht, in die 12 jaar was er nog nooit een leuke vrouw de sportzaal binnen gelopen. Tot op dat moment, mijn leven was niet bijster interessant, had sterk het idee dat er wel wat miste maar wist niet geheel wat. In een relatie had ik eigenlijk niet zo veel zin aangezien dat iets te vaak nogal naar was afgelopen.
Maar toen kwam zij de zaal binnen gelopen. Ze had allure, charisma maar durfde haar toch niet te benaderen. Een aantal maanden gingen voorbij en het sporten was eigenlijk bijzaak geworden. Het leukste was het einde, het einde van training. Daar draaide de hele training om , een glimp een lach het kleinste contact bracht mij in de wolken.
Elke week na de training, zitten op de bank zo dicht mogelijk bij haar. Wachtend tot ik haar van dichtbij kon zien, die ene seconde maakte mijn dag of zelfs week weer goed. Ik kon op die ene blik dagenlang teren. Haar charismatische gezicht, haar houding, ik zag haar en ik wist het. Met haar wilde ik de rest van leven zijn.

Ik kende haar niet eens, nog nooit een woord tegen haar gezegd. Er gebeurde iets in mij, ik moest en ik zou contact leggen met haar. In mijn hoofd dacht ik dit wordt niks, zo'n dame wat zou die nou ooit in mij zien? De drang werd groter en ik sprak haar een keer aan, een beetje ongemakkelijk maar wel gemoedelijk. Voor mij was het niet genoeg en zocht nog een keer toenadering om samen een te gaan sporten. Zonder twijfel zij ze ja, of dat ze eindelijk blij was dat een jongen haar op date vroeg.
De date was leuk en ik voelde me ''thuis'' bij haar, na een ijsje te hebben gegeten bracht ik haar naar huis en vroeg bij de poort haar nummer en dat was het begin van de gelukkigste 6 jaar uit mijn leven..

Maar nu ongeveer 6 jaar later...

Ze kon het niet meer aan en ik kon het niet meer aanzien. Haar tranen over haar wangen, de schuld die ze had omdat het niet goed voelde. We hebben het nog geprobeerd maar het was niets meer dan een schim van vroeger. De dingen die vroeger zo goed voelde, voelde nu vreemd.
Op momenten waar je je volledig op je gemak voelt bij de ander was er niet meer. Ik wilde er niet aan toegeven misschien zou er in de toekomst toch nog wat veranderen. De hoop was groot maar de kans was klein. Het voelde anders het voelde raar, we wilden het graag maar het zat er niet meer in. Het gevoel dat je het wel wil maar dat het om een of andere reden gewoon niet kan. Maar hoe kwam het nou zo ver?..

Ze twijfelde, we verschillen teveel zei ze. Ik kan niet ontkennen dat we verschilde maar dat was voorheen nooit een probleem geweest. Er waren plannen om samen te gaan wonen maar ik nam het voor lief, ik besteedde er te weinig aandacht aan en we kregen ruzie. Ik was bot en wat gemeen, een enorme fout, hoe heb ik ooit zo stom kunnen zijn? Stom genoeg was dat niet eens het belangrijkste punt, de verschillen waren te groot en dat zou in de toekomst sowieso fout gaan en samenwonen had daar niks aan verandert zei ze. Ik dacht er anders over maar misschien had zij de angst om dan nooit meer weg te kunnen.

De ruzie had iets kapot gemaakt, iets was anders dan eerst. Ik ontkende het en hoopte dat het vanzelf weg zou gaan. Niks bleek minder waar omdat ze aankondigde dat we elkaar een tijd maar beter niet konden zien. Ik voelde al iets aankomen, iets zat er dwars, ik zag haar gezicht toen ik haar op kwam halen op het station. Er was duidelijk iets mis maar wat haar precies dwars zat wist ik niet.

We zaten op de bank toen ze het zei, ondanks dat ik wist dat er iets niet goed zat was ik toch verbaasd en met stomheid geslagen. Ze ging weg en ik wist niet wat ik moest doen. Een tijd later spraken we af, dit keer was ik wel voorbereid maar het kwaad was al geschied. Op een beetje een ''smerige'' manier heb ik haar een schuld gevoel aangepraat waardoor ze het toen niet heeft uitgemaakt ondanks ze dat wel van plan was.

De weken daarna waren ook wat vreemd maar nog steeds leuk. We hebben samen nog leuke dingen gedaan maar uiteindelijk kon ze het niet meer aan. Het was dan toch tijd en ik kon haar ook niet langer vasthouden dat zou gemeen en oneerlijk zijn. Het besluit stond vast en het leek voor haar alsof er een grote last van haar schouders viel. Ze was niet haar zelf de afgelopen week maar we hebben lang nagepraat over de leuke dingen die we hadden gedaan en dat voelde als vanouds aan.

Samen liepen naar haar huis het was vervelend, het voelde als een soort dodemansrit maar ik zag dat zij zich verlost voelde en weer meer de oude was. We liepen samen naar de poort en daar stonden we dan, tegen over elkaar. Dit was het einde, we gaven elkaar een knuffel en een kus, de poort ging langzaam dicht totdat ik haar gezicht niet meer zag, het eindigde waar het ooit allemaal was begonnen...
Ik liep weg van de poort met de gedachte dat er iets groots ten einde was. Alsof je jaren lang op een roze wolk zweefde en dat dat nu over was. Het was ook te mooi om waard te zijn, te mooi om voor altijd te zijn. Hoeveel geluk zou ik dan wel niet hebben gehad? Hoewel, ik voel me al gelukkig als ik denk aan de leuke tijd die we hebben gehad.

Het was een feest, een paradijs een periode waarin ik me nog nooit zo gelukkig heb gevoeld. Ik heb er net zoveel troost als verdriet aan, je weet dat de kans klein is dat het nog gaat gebeuren maar de herinneringen bieden troost. Dat brengt toch wel een bescheiden glimlach op mijn gezicht. Als ik denk hoe ze naar mij keek met een liefdevolle blik, ik was meteen om. Ik kon verdrinken in haar ogen, de tijd leek voorbij te kruipen ik was op een andere wereld waar alles perfect was.

Als ik geen hoop had zou het slecht met mij zijn afgelopen. Heel stiekem hoopte ik dat ze de poort open zou doen en in mijn armen zou vliegen en zeggen dat ze er spijt van had. Ik liep extra langzaam keek twee keer om en luisterde of ik toch niet ineens een deur hoorde opengaan. Maar helaas, niks, helemaal niks, hoe had ik hiervan ooit kunnen hopen dat het werkelijk zou gebeuren? Daarbij denk ik ook weer dat ik nooit had durven hopen om zes jaar met de liefde van mijn leven samen te zijn...
Ze zei dat we elkaar te vroeg hadden ontmoet. Ze had nooit eerder een andere relatie gehad of ook maar iets wat er op leek. Ik snapte wat ze bedoelde, veel verhalen gehoord en gelezen over mensen die heel hun leven maar met 1 persoon zijn geweest.

Het vreet aan je, hoe weet je nu of je de lekkerste taart ooit hebt gegeten als dat je enige taart is die je ooit hebt geproefd? Ik snapte het en mijn angst was ook dat we daarom ook niet altijd bij elkaar zouden blijven. Verder was ik ook bang dat ze het veel leuker zou hebben met iemand anders. Ik denk dat dat de grootste nachtmerrie is van bijna iedereen, de liefde van je leven gelukkig zien met iemand anders. Dat je bijna ziet dat ze gelukkiger is dan met jou. Voor mij is er toch nog een stukje hoop, misschien vallen de komende relaties van haar wel enorm tegen, en denkt ze: '' die eerste taart die ik heb geproefd was toch de lekkerste''. Je weet het nooit en je komt er ook niet altijd makkelijk achter. Relaties zijn complex, onlogisch en onverklaarbaar. Hoe kun je nog steeds zoveel houden van iemand die jou zoveel pijn heeft aangedaan door de relatie te beëindigen?

Ik probeer zo goed mogelijk te leven en het is tijd voor verandering. Ondanks dat ik verder ga met mijn leven en vast wel weer een nieuwe relatie krijg, want eerlijk is eerlijk zo gaat het leven dan ook wel weer, blijft ze denk ik voor altijd in mijn hoofd spoken. Eigenlijk vind ik dat niet eens zo erg, en wie weet komen we elkaar over een tijd weer tegen en is dat wel het juiste moment...