Korte verhalen

Zet ook uw verhalen op 1001KorteVerhalen.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht

De laatste reis van Sinbad.

Hij was oud geworden en wijs en daarom had hij niets meegenomen op zijn laatste reis, geen rijk gekleurde stoffen, geen geslepen stenen, geen geurende oliën, geen mirre, geen brons, zilver of goud, geen in geen veertig jaar geknoopte tapijten, niets, helemaal niets. Niets kon hem ontnomen worden, alleen wijsheid kon hij ruilen, alleen ervaringen verhandelen, maar toch was weer het noodlot van de schipbreuk gekomen en daar dreef hij weer op de weide wereldzee.
Na veertig dagen en veertig nachten spoelde hij aan, aan op een verlaten strand van een ver en vergeten eiland, meer dood dan levend sleepte hij zich naar de beschutting van de eerste vegetatie en viel daar in een diepe slaap.
Na lange tijd ontwaakte hij, maar nog steeds dodelijk vermoeid, uit die welhaast droomloze verdoving en meende toen stemmen te horen en werkelijk het waren de stemmen van veertig prinsessen. Veertig verbannen prinsessen die daar vergeten leefden en alleen af en toe in hun eenzaamheid werden getroost door een drenkeling die daar door een tover of het lot terecht kwam.
Zo ook Sinbad, zij begroetten hem en hij richtte zich moeizaam op en zag de veertig jonge vrouwen die als een bekoorlijk landschap om hem heen stonden en op dat moment voelde hij zich oud, oud als mosterd na de maaltijd, oud tussen zoveel jonge schoonheid.
Toch na enige tijd richtte hij zich met pijn over zijn hele lichaam moeizaam op en probeerde op te staan. Daar stond de oude man de meisjes die hem stil en afwachtend hadden aangezien wezen hem toen naar een grot. Daar strompelde hij naartoe, misschien zou hij daar kunnen rusten en op krachten komen, hij ging er naar binnen.
Na een korte gang opende zich een grote ruimte boven hem. Een ruimte als een paleiszaal van een onmetelijke pracht en rijkdom, nooit had hij zo een weelderigheid gezien, de wanden waren behangen met goud doorstikte tapijten waarin saffieren, robijnen, smaragden, diamanten en stenen van ongekende schoonheid fonkelden, overal stonden vazen van het teerste porselein, geglazuurd in de puurste kleuren en met arabesken die onbekende goden prezen, de vloer was een mozaïek ingelegd met alle kostbare stenen die de wereld bezat en verborgen had gehouden, als in het paradijs dooraderd en gevlamd in de vuren van de schepping, en in het midden stond een bed, eindelijk een bed.

Op het bed lag hij toen hij weer ontwaakte, op zijn rug lag hij, en opende zijn ogen, boven hem toonde zich een gewelf dat blauw was als de hemel en daar dreven als wolken vrouwen, veertig vrouwen, prinsessen, zij lachte hem toe en als een vogel daalde één van hen, een heerlijk lichaam naar hem neer, hij was weer jong, zij was jong en zij aan elkaar gewaagd in een feest van liefde en hartstocht.
Weer sliep hij, weer ontwaakte hij, weer daalde een heerlijke prinses. Telkens en telkens weer, veertig keer in veertig dagen in veertig nachten in veertig feesten van liefde en steeds onvermoeibare lust.

Sinbad wist dat dit niet duren kon, hij kende de wereld, deze gelukzalige zinsbegoocheling gehoorzaamde ook aan wetten, er moest een prijs betaald worden, hij wachtte af.
En zo geschiede na alles veertig keer genoten te hebben kwamen de veertig prinsessen om hem heen staan, ze zagen er droevig en ernstig uit en stelde hem een vraag, de vraag van Paris.
En ten slotte zeiden zij hem veertig dagen na te denken en dan zouden zij terugkomen en hun antwoord krijgen.
Veertig dagen gingen voorbij en ieder dag schreef Sinbad een liefdesgedicht en de dag kwam dat zij terugkeerden en zo stonden zij weer rond zijn bed. Gezeten als een kalief van Bagdad te midden van zijn harem zat daar Sinbad en deelde zijn gedichten uit en sprak: ‘De mooiste van jullie is, die ik het mooiste gedicht heb gegeven’, en zo begon zijn hemels leven.
Als zij, de hoeri’s niet gestopt zijn met krakelen dan krakelen zij daar nog.

Guido van Geel

Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

guido van geel

Geplaatst op

07-01-2016

Over dit verhaal

'Eerst zien en dan geloven' zei de zoekende in de woestijn en geloofde zijn ogen niet.

Geef uw waardering

Er is 2 keer gestemd.

Social Media

Tags

Guidovangeel Hemel

Reacties op ‘ De laatste reis van Sinbad.’

Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit verhaal, een reactie plaatsen kan hieronder!

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!



Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd