Korte verhalen

Zet ook uw verhalen op 1001KorteVerhalen.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht

De Spiegeling (deel-4)

Londen 1 december 2013, 15.30u


Met haar neus diep in de wollen sjaal gedrukt en haar handen in de zakken van de lange winter jas staarde ze naar de overkant van de straat. Haar ogen namen ieder detail in zich op. Er was veel veranderd in de afgelopen 25 jaar maar het beeld in haar hoofd was nog net zo scherp als toen en de contouren van de gevel van het eeuwen oude gebouw en de grote ramen waren onmiskenbaar de zelfde. Dit was de plek geweest. Met dit beeld waren haar dromen begonnen.

Hij duwde grote glazen deur van de lunchroom open en stapte naar binnen. De behaaglijke warmte die zijn verkleumde ledematen streelde deed hem even huiveren. Naast de dame achter de balie met de glazen vitrines waren er nog 3 andere klanten in de zaak. Hij zocht een tafeltje bij het raam en plofte daar neer zich nog steeds afvragend wat hij hier deed. Eigenlijk wilde hij hier helemaal niet zijn. Er waren te veel herinneringen van iets dat nooit geweest was en nooit meer zou komen.

Het was nog te vroeg voor haar afspraak maar ze was bewust eerder op pad gegaan om er zeker van te zijn dat dit echt de plek was geweest. Nu ze hier stond vroeg ze zich af of ze wel de juiste keuze had gemaakt. Ze had hem niets verteld over wie ze was en de moeite die het in al die jaren had gekost om hem te vinden. Niets over alle vooroordelen die ze had moeten bevechten. Ze was net 20 geweest en had familie, vrienden en kennissen om raad gevraagd. Uit eindelijk zelfs bij verschillende zo genaamde specialisten maar overal was ze tegen de zelfde muur van ongeloof aangelopen. Ze hadden haar bijna op laten sluiten. Dat was het moment geweest dat ze gestopt was met praten over haar dromen. Voor de buitenwereld had ze de vrolijke, sterke en vooral normale jonge vrouw gespeeld die verlost was van haar waanbeelden. In werkelijkheid was ze blijven zoeken tot ze hem gevonden had. Hij wist van niets. Alleen dat ze iets belangrijks moest bespreken. Tot haar verrassing was hij akkoord gegaan.

Marc begreep nog steeds niet waarom hij ja had gezegd of toch? Ze had zich door de telefoon niet voorgesteld alleen gezegd dat het heel belangrijk was voor hen beiden. Hij had gedacht dat het om zaken ging en haar willen zeggen dat hij dat niet meer deed. Dat hij daar zo wie zo niet meer werkte. Dat zijn leven in puin lag sinds Dokter Schouten hem dat kaartje had gestuurd. Hoe zijn vrouw hem die avond in een hoekje gevonden had. Volledig van de kaart. Ze had haar best gedaan iets te begrijpen van de wartaal die hij uitgeslagen had. Hem mee getrokken naar allerlei therapie sessies in de hoop de voor haar zo vertrouwde man weer terug te krijgen maar hij had zich opgesloten in zijn eigen donkere wereldje. Het had nog twee jaar geduurd toen was de bom gebarsten.
Hij had dit alles er uit willen gooien tegen de vrouw aan de andere kant van de lijn maar toen had ze de locatie genoemd. Brompton Road. De plek waar alle ellende begonnen was. Hij had zichzelf in de verte ‘ja’ horen zeggen en nu was hij hier.

Ze aarzelde heel even. Slaakte een diepe beverige zucht en duwde toen de deur open. Haar ogen gingen langs de tafeltjes en bleven toen hangen bij de man die iets voor over gebogen aan een tafeltje bij het raam zat. Zijn blik gefixeerd in het kopje koffie dat voor hem stond als of hij daar iets in zag wat niemand anders kon zien. De herkenning bracht haar even van haar stuk. Zijn haren waren grijzer en ook wat dunner. Zijn gezicht was getekend door de tijd. Zijn houding leek gebroken en toch? Ze zou hem overal herkend hebben. Dit gezicht had haar jaren achtervolgd.
Ze liep naar hem toe tot ze bijna voor hem stond. Hij leek haar niet op te merken. Ze schoof voorzichtig in de bank tegen over hem. ‘Ik ben Anne:’ zij ze.

Marc schok op uit het diepe gat van verwarrende gedachten waar hij zich in had laten zuigen. Hij had totaal niet gemerkt dat de vrouw binnen was gekomen laat staan tegen over hem was gaan zitten. Wat had ze gezegd? Hij keek toe hoe ze een blonde krul achter haar oor streek. Kende hij haar? Ze wilde weer iets zeggen. ‘Mijn naam is Anne.’
Marc keek haar niet begrijpend aan. Hij kende geen Anne.

Anne moest vechten tegen haar tranen. ‘Dat is wat je schreef in de spiegel. Je vroeg hoe ik heette.’ Marc’s ogen lichte op. Hij was weer in Amsterdam en met een scheermes in zijn handen keek hij in de spiegel naar een meisje met blond krullend haar en blauwe ogen. Buiten sloeg een klok.

Einde

Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

The storyteller

Geplaatst op

25-11-2013

Over dit verhaal

Een mooi fantasie verhaal over het bekende thema Liefde in de "What if" vorm.

Geef uw waardering

Er is 4 keer gestemd.

Social Media

Tags

Fantasie Liefde Mysterie Romantiek Spanning

Reacties op ‘De Spiegeling (deel-4)’

Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit verhaal, een reactie plaatsen kan hieronder!

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!

Laatste nieuwsberichten

  • 21-02 - Spanning voelen bij online spelen

    Als online casino liefhebber, wil ik graag mijn ervaringen delen van het online spelen en andere spelers ook tips geven. Het is van belang dat je gaat kijken naar De beste online poker strategieën

    In Nederland mogen we sinds 1 oktober 2021 legaal online gokken. Dit betekent dat de Nederlandse Kansspelautoriteit vergunning verleend aan gokbedrijven die voldoen aan alle eisen...

Bekijk oudere nieuwsberichten »


Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd