waarom IK??? (8)

De donder rolde. Opnieuw een flits… ze merkte het niet. ze rende maar. Weg van die plek. Weg, weg. Ze liet zich zakken en huilde zonder bedaren terwijl de regen in stromen langs haar gezicht liep.

Ze was die avond bij haar moeders graf wezen kijken. Terwijl ze daar zo had gezeten was alles weer omhoog gekomen. Eerst dat vreselijk ongeluk. Waarvan ze nog altijd de littekens van meedroeg. Dan die angsaanjagende stille tijd. Geen lach meer kwam er op dat anders zo vrolijke gezicht. Dan weer die foto. Die blauwe striem…

Ze was opgestaan en gaan rennen.. weg van daar… terwijl ze door de weilanden rende die naast de kerk lagen was het donker geworden en gaan onweren. Ze had het niet gehoord, niet gemerkt het ging haar om haar ma. Waar was ze nu? Misschien kon ze haar wel zien… dan zou ze toch ook wel begrijpen dat zij haar zo miste?

Ze zat daar op haar knieen. De regen stroomde wel. ze was doorweekt maar dat deerde haar niet. de wereld werd opnieuw verlicht alles stond in die ene seconde in een gouden gloed. Een heldere verlichte streep schoot langs de zwart getinte wolken. De donder rolde…

“elena!” een fiets werd tegen de grond gesmeten. Arne greep haar bij de schouders en schudde haar heen en weer. “elena!”, “elena, zeg iets”
Ze hoorde een zachte stem. Zacht en tegelijkertijd bezorgd. Ze voelde zich nat, doorweekt en verkleumd. Ze rilde, iets trok haar tegen zich aan. Het leek wel of ze te moe was om haar ogen te openen. Weer die zachte stem… Elena!

Met moeite opende ze haar ogen en keek vermoeid in het bezorgde gezicht van Arne. De regen stroomde langs haar gezicht onder haar kleding. Ze voelde een stroompje langzaam over haar ruggengraat kruipen. Alsof men een bevroren ijsklontje rustig over haar rug haalde. Ze rilde opnieuw en sloot haar ogen. Ze voelde dat hij haar optilde en door het weiland droeg. Het schommelde bij elke stap die hij maakte. Weer vloeide er water over haar wangen. Maar dit keer niet alleen van de regen. Haar ogen waren vochtig en lieten een natte streep achter die over haar slapen haar haar in liep. ze draaide met haar hoofd. Ze voelde zich licht alsof ze zweefde over de wolken van de blauwe lucht. Ze sloeg met haar handen en gilde. Laat me los! Laat me los! Nee mama, ik kom op tijd… waarom? Ik kom! Lach eens…

Het waren niets zeggende woorden. Alsof ze het tegen zoveel mensen tegelijkertijd had. Arne keek bezorgd naar haar wit vertrokken gezicht. Hij had er moeite mee haar te blijven dragen terwijl ze zo tekeer ging. En ineens… was ze helemaal stil. Ze zei niks meer en lag slap in zijn armen. Haar gezicht was grijs weggetrokken. Een doodskleur leek ze te hebben. Haar handen hingen slap. Haar benen waren als twijgen takken die over zijn rechter arm heen hingen. Haar botten staken door het shirt. Dat doorweekt aan haar lijf plakte. Maar, iets ging er heen en weer… iets bewoog… als twee paarse streepjes in de donkere avond gingen ze op en neer. Ze leken woorden te vormen. Maar er was geen geluid. Haar ogen waren gesloten. Niets had nog kleur… maar iets bewoog… iets…

Wat was ze de weken die volgden ziek geweest. al die tijd had arne bij hen geslapen. Geen meter had hij van haar zij geweken. Elke keer als ze haar ogen even open had gedaan had ze van zijn gezicht kunnen lezen hoe bezorgd dat hij over haar was. Andere keren voelde ze zijn hand op haar voorhoofd. Die voelde dan zo heerlijk koel. Alsof iets haar even van die afgrijslijke hitte bevrijde.

Ze was gelukkig nooit meer zo ziek geweest. maar toch zou ze soms alles er voor over hebben om maar weer even die liefde te kunnen voelen die toen zo’n band tussen hen schepte. Vrolijk waren de dagen die daarna gekomen waren. Steeds dichter was ze naar hem toegegroeid. Bij hem leek alles mooi. Velen avonden hadden ze samen doorgebracht aan de kant van het water. Verscholen tussen het riet zaten dan twee jonge mensen. Een arm om mekanders schouder en genietend van de zon die langzaam in de zee leek te verdwijnen. Soms dan was er een schip die even hun uitzicht verstoorde maar dan hadden ze elkaar als vervanging. Het was altijd een spanning geweest als ze samen tussen de stengels hadden gezeten. Als het mooi weer was en het water was lekker warm dan tilde hij haar altijd op en droeg haar een eind het meertje in dat aan de rivier grensde. Na enkele meters werd het dieper en dan werd ze in het water gegooid. Proestend kwam ze dan weer boven en dan keek hij haar met zulk een lieve lach aan dat ze het hem nooit kwalijk kon nemen. Dat was voor haar de plek geweest waar ze zoveel tijd met hem had doorgebracht. Soms zat haar dag niet mee en dan bracht hij haar naar die plek en was alles weer zo mooi. Je kon zo genieten van die gouden zon die je samen zag verdwijnen. En als de zon verdwenen was dan was er de stilte. Hij keek haar dan lang en zo verlangend aan dat ze het dan zo moeilijk vond om dan op te staan en naar haar fiets te lopen. Meestal was het juist dan tijd om terug te gaan. Toch zijn er wel keren geweest dat ze elkaar nog even hadden.

Na elkaar toegroeien is iets moois maar tegelijkertijd ook iets gevaarlijks. Je moet weten waar je grens ligt en dat was voor haar niet altijd makkelijk. Ze kon het dat wist ze maar toch kon het verlangen zo groot zijn dat hij in die ogenblikken alles was wat ze wilde, wilde horen en bij wilde zijn.

Maar ook andere tijden zijn gekomen…