Hoop
‘Ja, maar voor hem was er nog hoop!’ Nadat hij dit gezegd had rende hij de kamer uit terwijl de tranen over zijn wangen stroomde. Beduusd liet hij mij daar achter. Hoezo, was er voor mij geen hoop meer dan? Ik bedoel, ik had de hoop nog lang niet opgegeven, ik beef vechten zolang als het maar kon. Nooit was ik een persoon geweest die alles snel opgaf, zo snel maak je mij niet klein.
Langzaam open ik mijn ogen. Al weken lig ik hier in mijn bed, het grootste deel van de tijd slaap ik, maar af en toe ben ik een uurtje wakker. Waarom ik zoveel slaap weet ik niet. Evenmin weet ik de reden voor het feit dat ik hier al weken in mijn bed lig. En dan is nog de grootste vraag; Waarom staan er zoveel apparaten om me heen die door middel van verschillende snoertjes aan mij vast zitten?
Af en toe komt er iemand bij me langs. Meestal is het mijn moeder, zo niet dan is het mijn beste vriend. Beide kijken ze dan treurig en als ik ze vraag wat er aan de hand is, waarom ik hier lig of waarom ik zoveel slaap, staan ze op en verlaten ze mijn kamer. Soms doe ik net of ik slaap. Dat zijn de momenten waarop ik wakker word en mijn moeder en beste vriend weer ruziën of discussiëren. Het gaat namelijk meestal over mij. Op deze manier kom ik toch nog wat over mijzelf te weten. Zo ben ik er intussen achter gekomen dat ik ziek ben. Heel ziek.
En toen brak dat moment aan. Dat moment waarop ik doorkreeg dat ik niet meer lang te leven had. Ik was wakker geworden en hoorde weer twee personen schreeuwen. De twee personen die me nog altijd steunde en mij ook nooit zouden verlaten. ‘Ja, maar voor hem was er nog hoop’, was het laatste wat er gezegd werd voordat de stilte weer in de kamer terug keerde.
Twee weken lang heb ik mijn moeder en beste vriend al niet meer met elkaar horen praten. Beide komen ze mij nog wel bezoeken, maar de één verlaat de kamer zodra de ander binnenkomt. In de tussentijd heb ik veel nagedacht. Ik moest een manier vinden om in leven te blijven. Zoals ik al gezegd heb, ik geef niet op. Soms hoor ik mijn moeder naast mij huilen, mijn naam zeggen en smeken om haar niet te verlaten, haar niet achter te laten zoals mijn vader een jaar geleden deed. Maar hoe graag ik ook bij mijn moeder wil blijven, hoe graag ik haar ook blij maak, het gaat me waarschijnlijk niet lukken. Begrijp me niet verkeerd, ik bedoel ik heb nog steeds hoop, ik altijd, maar ondertussen voel ik mijn lichaam steeds zwakker worden. Achter in mijn hoofd zegt een stemmetje dat het vechten nutteloos is geworden en dat ik mijzelf moet overgeven.
De laatste dagen gaat mijn conditie erg achteruit. Mijn moeder huilt vaker en mijn lichaam zwakt steeds meer af. Het doet me pijn om te weten dat mijn moeder zoveel verdriet heeft, maar het doet me nog meer pijn om te weten dat ik nooit meer een oprechte glimlach op haar gezicht zou kunnen zien, wetend dat ik haar achter zou moeten laten.
Ik open mijn ogen en kijk in haar ogen die rood zijn van het huilen.
‘Ik houd van je,’ fluistert ze met een schorre stem. Ik tover een kleine glimlach om mijn gezicht om te laten zien dat ik haar heb gehoord en om aan te geven dat ik net zoveel van haar houd als zij van mij.
Pas nu ik voor de laatste keer mijn ogen sluit, begrijp ik wat hij had bedoelt. Ikzelf was het niet, ik had de hoop niet opgegeven, hij evenmin, ook mijn moeder niet, maar mijn lichaam. Het was mijn lichaam geweest die het niet meer zag zitten en de hoop had opgegeven.
Reacties op ‘Hoop’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit verhaal, een reactie plaatsen kan hieronder!
Reageren
Laatste berichten op het forum
- 14/08 verhaal van de dag
- 18/06 [s]hooi[/s] hoi
- 08/03 Goedkeuring verhaal
- 15/11 Eerste stuk van Dreambender
- 15/11 VERHALEN WEDSTRIJD!!!
- 31/10 Dit ben ik....
- 21/07 Vraag aan iedereen hier!
- 03/07 Wie kent het verhaal Jumbo
- 20/06 Hallo
- Naar het forum »
Laatste nieuwsberichten
Spanning voelen bij online spelen
De beste online poker strategieën
Zij zijn duurzaam van zichzelf
Het ongelooflijke verhaal van Louis Zamperini
Liever vrolijk rondrijden in je Peugeot dan huilen in je Ferrari
Het wonder van Cesena: The Rockin’1000
Ik wilde op vakantie: ideeën om te besparen
Reis naar Zuid-Amerika; geweldig ervaring
Die keer dat mijn klimvakantie met de auto faliekant mis ging