Niets is wat het lijkt! (2)

Het tolde allemaal in mijn hoofd, wat was er? Waar was ik? Ik probeerde helder na te denken, maar het mislukte. Misschien hielp het als ik mijn ogen open deed. Ik knipperde met mijn ogen. Alles was zo wazig. Ik hoorde iemand mijn naam roepen. Ik knipperde nog eens met mijn ogen. Alles werd helder. Ik zag Roos, Bauke en onze wiskundeleraar. Toen ik Roos’ bezorgde en pijnlijke gezicht zeg, voelde ik een herinnering in me opkomen. Had Roos net niet verteld dat ze in het eindstadium was van kanker? Dat kan gewoon niet waar zijn. Ik had het vast gedroomd. Langzaam kwam ik overeind. De hele klas keek me bezorgd aan. Wat was er toch, waarom keek iedereen zo vreemd? Roos kwam voor me zitten. Er rolde een traan over haar gezicht.
‘’sorry Liz, het spijt me’’, haar woorden waren zo zachtjes dat alleen ik het hoorde.
Ik voelde een angst mijn hart omvatte. Had ik het dan niet gedroomd?
‘’wat spijt je Roos? Ik snap het niet! Weet je wat ik net droomde? Ik droomde dat je…’’, Roos onderbrak me.
‘’Dat droomde je niet Liz, dat was echt waar’’, zei ze nog steeds heel zachtjes.
Ik schrok. Mijn lichaam werd ijskoud. Ik voelde het moment weer terugkomen. Ik zag Roos weer voor de klas staan, ik zag weer hoe moeilijk ze het had om te vertellen dat ze kanker had. Barts bemoedigende blik. Al de flashbacks kropen als een enorme pijn in mijn hart. Er drupte een traan naar beneden. Ik stond op en rende de klas uit. Ik hield het niet langer daarbinnen. Daar was teveel pijn en verdriet. Daar was het meisje van wie ik al mijn leven lang hield, die me alles vertelde. Daar was het meisje dat over 5 maanden dood zou zijn.
‘’dood, dood, dood, dood, dood’’, galmde het in mijn hoofd.
Ik begon te rennen. Ik wou weg van hier. Ik zag mensen naar me kijken, ze dachten vast dat ik gestoord was. Het kon me niet schelen. Ik wou weg uit deze vreselijke drom. Ik rende de trap af. Het woord dood bleef maar in mijn hoofd galmen. Weer drupte er een traan op de grond. Ik gooide de deuren open, en rende naar buiten. Plotseling stond ik stil. Hoe kon het nou zulk mooi weer zijn? Deze nachtmerrie hoort zwart en grauw te zijn niet vrolijk en zonnig.
Opeens besefte ik iets wat ik net nog niet echt besefte:
Deze nachtmerrie gebeurt echt! Een groot verdriet overmande me. Ik viel op m’n knieën en schreeuwde het uit: ‘’NEEEEEEEEEEE! NEEEEE ASJEBLIEFT NEEEE!’’
Ik hoorde voetstappen achter me. Vliegensvlug stond ik op. Wie kwam me nu weer lastig vallen?