De morosoof

Beste lezer,
ik kan u zeggen dat dhr Dara er weer in geslaagd is om een prachtig nieuw verhaal uit de grond te stampen. Naar ikzelf vernomen heb zou het hoofdpersonage een morosoof zijn die zichzelf in het centrum van de wereld plaatst. Hij zou wel een vrouw hebben en geen hond.
Blijkbaar werd ook nog een tweede verteller, collega van mij, aangetrokken. Vermoedelijk om het verhaal met nog meer glans ten berde te kunnen brengen.
Inderdaad ja. Het waarom ontgaat mij echter volledig. Ik zou dit ook gemakkelijk allemaal alleen kunnen doen. Eigenlijk vind ik het nogal denigrerend tegenover mijn persoon. Alsof de zon nog een andere lichtbron zou nodig hebben om dit planeetje te beschijnen.
Maar goed, we maken het beste van deze opdracht. Schijnt wel een ok boekje te zijn.

Tot dusver was er nog niks aan de hand.
De morosoof ontstond pas later. Hoeveel later dat wist hij zelf niet.
Eerst was het tijd voor seks. Hij had zich voorgenomen dat de seks origineel moest zijn, en allesomvattend. Zoals een vierkante plaspauze in een ovalen toilet. Ja, het moest zelfs zo ruiken.

Kijk, beste lezer. Gewoon na dit korte stukje weet u al dat dit verhaal er een voor u is.
Ik had voor mezelf ook meteen het gevoel van 'yes, dit is het'. Eens niet zo'n hoogdravend gedoe zoals van een Dimitri Verhulst, maar een echt boek. Een warm boek. Een boek dat gelooft in de mensen. Dat gelooft in zichzelf.
Een boek dat gelooft in zichzelf? Jeetje. Enfin, je hebt wel gelijk wat die Verhulst betreft. Asshole.

Het bed herkende zichzelf als het toilet. Zo leek het. Of zo was het.
Ze gaf zichzelf aan hem, vloeibaar, keer op keer. Warm en doordringend.
Zijn mond hapte. Want hij wou het.
En toen hij haar kut uiteindelijk aflikte, was de laatste druppel voor die dag vergoten.
Hij verschrompelde weer, zodat het licht door het raam terug naar binnen kon.

"Doe het licht nog even weer uit, liefste", hoorde hij vanuit zijn oksel.
Zo sliep ze nu eenmaal. Hij was ervan gaan houden. Haar neusje stevig in zijn onthaarde oksel. Arm rond haar. Rechterhand op haar linkerborst.

Beste lezer, misschien is het interessant als ik tussendoor even wat opzoekingswerk verricht. De schrijver bedoelt het wellicht goed, maar hij heeft natuurlijk veel meer informatie verzameld dan hij effectief in het boek los laat.
Kijk, hier is het zo dat een vrouw wel degelijk aangetrokken wordt door mannelijk zweet. Mannelijk zweet, dat naar kaas zou ruiken volgens wetenschappers, is ook anders opgebouwd dan vrouwelijk zweet dat naar uien zou ruiken.
Ik snap niet wat dit hier staat te doen. Die van mij zegt trouwens dat ik altijd raar ruik.
Is wel een leuk shirt dat je aan hebt. C&A?
Nee, Zalando.
Ah.

De dag zou gaan beginnen. Dus moest er eerst over een naam nagedacht worden.
Jan kon het niet verkroppen dat hij Tom zou gaan heten. En ook zijn vrouw kon er niet mee lachen.
"Ik neuk geen Tom", riep ze verbolgen en sloeg de badkamerdeur dicht.
Is toch ook verdomme mijn idee niet, gromde hij tegen zichzelf en de gesloten badkamerdeur.
Door het open raam vloog de radio met de laatste tonen van 'making your mind up' er kort achteraan.
"Merdre!" Riep ze hees van het harde pijpen. "Hoe kan ik nu het patafysisch weerbericht hoeren?!"

Vermoedelijk, beste lezer, wordt hier horen bedoeld, maar zal dit een typfout zijn.
Ik vind het wel leuk zo. Laten staan zou ik zeggen.

De morosoof wou niet dat zijn lezerspubliek zou gaan denken dat hij een lacherig verhaaltje zou gaan vertellen. Hij wou dat ze de ernst van de zaak duidelijk zouden inzien. Uiteindelijk was het ook in hun eigen belang.
Daarom had hij zich voorgenomen om het verhaal even te deflecteren naar de begrafenis van zijn moeder, die later zijn oma bleek te zijn.
Wat uiteindelijk schromelijk mislukte gezien de as van oma (moeder) verspreid werd over de 7 patafysische windrichtingen en er dus van begraven geen sprake meer kon zijn.
De boel werd geschrapt en er werd gewoon verder geschreven.

Het was maandag, ook voor de morosoof. Hoezeer hij ook zijn best deed, maandag bleef maandag.
Gelukkig waren er nog genoeg andere uitdagingen.
Hij besloot kortstondig gebruik te maken van een flash-back techniek,
zodat hij plots weer 7 jaar oud was en naast het buurmeisje lag.
Het was een zonnige dag. De tuin lag er goed bij, mooi gekaderd, in te verantwoorden kleurencombinaties. Hij zei wel dat hij op zijn rug met haar naar de wolken wou kijken, maar hij had enkel oog voor haar mooie ronde borsten. En dat was precies waarom ze hem in haar tuin wou.
De morosoof besefte op dat moment niet dat hij schaamteloos gebruikt was geweest door zijn eigen onderbewuste. Hij liet begaan. Geen zin in papierwerk.

Beste lezer,
wees niet ongerust als u op dit punt in het verhaal nog niet alles snapt. Wij snappen het zelf ook nog niet. Verder zullen de nodige stukjes wel op hun plaats terecht komen. Het maakt allemaal deel uit van het opbouwen van spanning en stelselmatig lossen van informatie.
Ik neem even een koekje.
Ok.
Goed, terzake.

Jan had voor zichzelf uitgemaakt dat hij Bart zou gaan heten.
Hij wou een naam die duidelijk maakte dat alles rond hem draaide en dat de wereld zou ineen storten als hij er niet meer zou zijn.

Misschien moeten we hier toch even duidelijk stellen dat er slechts een kleine mogelijkheid bestaat dat Bart zou verwijzen naar Bart De Wever (Belgisch politicus, geb 1982 en vermoedelijk gestorven datzelfde jaar).
Antwerpen kan inderdaad bezwaarlijk het centrum van het heelal genoemd worden en Bart De Wever is volgens mij nog niet in het bed van Dimitri Verhulst belandt, dus...

Bart had een groot probleem.
Geen startdatum.
De Origines Omni ontbrak. Het ontstaan van het Al.
Wanneer was het begonnen?
Dagen, weken, eeuwenlang, piekerde hij zich suf. De berekeningen die hij op lange vellen papier uitschreef, klopten langs geen kanten.
Hij weigerde te accepteren dat hij op dezelfde dag zou ontstaan zijn als toen Gepetto Pinokkio gemaakt had.

Ook hier beste lezers, staan we even stil. De auteur, dhr Dara, staat er niet altijd bij stil dat niet elke lezer zijn klassiekers kent.
Gepetto en Pinokkio verwijst naar het verhaal van de houten marionet Pinokkio. Geschreven door de Italiaan Carlo Collodi in 1883. Een esoterisch verhaal over een houten marionet gemaakt door houtbewerker Gepetto. De marionet wil een echte jongen worden. Uiteraard een allegorische vertelling in de Vrijmetselaarstraditie (mens wil zichzelf vinden, verlichting bereiken, enz enz).

Wel fris eigenlijk, zo met die uitleg.
Dat het niet is zoals die gelukkig al enige tijd overleden Hugo Claus en zijn vrindje Lucebert.
Die konden ze van mijn part niet genoeg gras te eten geven, met hun esoterisch gereutel.
Als het niet geeft, las ik hier even een plaspauze in.
Doet u maar even, beste lezer.

Zo, hier zijn we dan terug.

Even recapituleren, zoals de Duitsers in '45.
De Morosoof, nu dus Bart genaamd, dacht na over zichzelf.
Langzamerhand, terwijl seconden zich aan seconden vastklampten en tot minuten vergroeiden,
groeide bij hem 1 besef: ik besta.
"Ja, daar ben ik bijna zeker van," mummelde hij tegen zichzelf.
Immers, als ik er niet zou zijn, heeft al de rest geen nut!
Zo had hij in éen keer het bestaan en de rechtvaardiging van dit bestaan bewezen aan de hand van zijn eigen huid, lichaam en wondvocht.

Eigenlijk waren er drie vragen:
1. ben ik echt? Zo ja, wie of wat ben ik?
2. wie zijn die anderen?
3. waarom is alles zoals het is

Dus de eerste vraag hebben we gehad? Dan kan ik dat hier al schrappen he.
Enkel voor een deel he.
Deel twee van de eerste vraag: wie of wat ben ik moet nog aan bod komen.
Maar misschien dat we hem best eerst vraag twee laten afwerken.

"Jan, waar is de hond?" Klinkt het plots vanuit de keuken.
"Ten eerste, het is Bart, en ten tweede, we hebben geen hond!"
Doet ze dit nu echt om mij uit mijn concentratie te halen of om de lezers te irriteren?
Al vier jaar vraagt ze nu naar die hond en... wat... he?

Bart voelde plots iets heel onbehaaglijks waarvan hij onmiddellijk besefte wat het was,
maar wat hij uit enorme weerzin probeerde te onderdrukken.
"Nee, dit wil ik niet! Verdorie, als dit boek verfilmd zou worden, komt dit er ook zeker in en dat mag echt niet!"
Net zoals iemand probeert de pikzwarte regenwolken te negeren door de andere kant op te kijken, terwijl de wind zonder enige aarzeling ze toch echt in zijn richting kegelt.
"Denk aan iets anders, denk aan iets..."
Maar het had geen enkele zin. Zoals een konijn verzwolgen wordt door een boa constrictor werd hij meer en meer opgeslokt en kon hij op de duur niet anders dan toe te geven...
Hij verdween in zijn eigen flash-back...

10 jaar oud? Zoiets.
Jan rijdt...
Ja, nu is het weer Jan, beste lezers. Dit is vroeger he.
Laat die mensen nu even lezen, zeg.
Oke, oke.
Jan rijdt met zijn lichtbruine Gitane fiets door het centrum van zijn droom.
Eigenlijk door het centrum van zijn dorp, maar droom klinkt beter, lezer.
Laaaat die mensen nu!
Sssstttt!
Kruispunt aan frituur Maria in zicht op 50 meter.
Ik weet wat er gaat gebeuren.
Alleen begrijp ik niet helemaal hoe ze het doen.
Sensors? Camera's? All seeing eye?
Een passant kijkt al eens heel kort naar hem.
50 m is ver natuurlijk, maar meende hij daar toch niet een heel klein spekkeltje emotie in dat gezicht te ontwaren?
"Fuck em all, het hangt me zo de keel uit."
De wielen draaien door en brengen Jan dichter bij zijn bevestiging.
"Ja, doen jullie maar, ik ben hier hoor!"
Een man van 60 komt van rechts, vrouw met kind van links.
Auto van de overzijde.
"Mooi geënsceneerd, je moet het ze toegeven.
En zo goed ingeolied. Niemand piept, zelfs geen klein beetje.
Het is zo vermoeiend. Waarom ik? Waaarom ik???"

De fiets kuiert kruiperig over het afgelikte kruispunt.
"Doen alsof je neus bloedt. Stiff upper lip.
Normaalste zaak van de wereld..."

En in luttele seconden behoort kruispunt X alweer tot het verleden.
"En zo gaan ze maar door."

Met een zucht van verlichting voelt Bart de flash-back weer dichtklappen, met een spirituele ontlading erbij.
Was hij het die in het verleden geloofde? Het verleden die haar geloof in hem verloor?
De vertellers die hem zo goed als verlaten hadden, omdat ze duidelijk geen snars meer begrepen van het verhaal? (loooosers)

Het is gewoon zo!
Begrijp je?
Hij hoorde de echo in zijn hoofd.
Hij schreeuwde nog eens: "begrijp je... je... je... e..."
Jij bent het Omnia; jij bent de verteller, de luisteraar, de reden, de oorzaak, de flash-back, Gepetto!!
Morosoof?! My ass!!!

Beste lezers, wij, de vertellers, verontschuldigen ons hierbij voor de uitspraken van dhr. Dara.
Te veel is te veel, wij kunnen ons hier ook niet in vinden.
Het is niet omdat men het centrum van de wereld is, dat alle mensen rond u eigenlijk robots zijn die getraind en gepersonaliseerd worden om te interageren met u, dat men zo'n toon moet aanslaan.
Wij begrijpen dat het vervelend moet zijn om overal waar men komt, op straat, op het werk, aangestaard te worden door robots. Robots die beseffen dat u de enige mens op aarde bent en dat zij enkel geschapen zijn om er te zijn voor u.
Maar zoals mijn collega zegt, de manier waarop deugt niet.
Wij sluiten daarom dit verhaal af.
We wensen dhr Dara veel succes in zijn verdere carrière maar het zal zonder ons zijn.
Kom Filibert.