het einde van de materie

Het eind van de materie
“Om maar met de deur in huis te vallen,” zei de man, hij was een wetenschapper in de medische wereld, van wie we de naam niet zullen vermelden.
Waarom niet?
Omdat hem het een en ander door collegae wetenschappers kan worden nagedragen.
Toch sloeg hij de spijker op de kop met de opmerking: ”Het is helemaal niet zo duidelijk wanneer je nou echt dood bent. We staan soms nog steeds voor raadsels.”
Hij vervolgde, en van nu af citeer ik niet maar interpreteer ik: ”Laat ik het maar meteen zeggen, ik weet niet precies het moment wanneer ‘dood gaan’ overgaat in ‘dood zijn’.
Eén van de toehoorders merkte op: ”Hetgeen u zegt, is voor mij de reden om geen orgaandonor te worden.”
Er klonk een instemmend gemompel bij de andere toehoorders.
De onderzoeker wist hierop te melden, dat als je stervend bent er geen lichamelijke verkeer meer plaatsvindt tussen hersenen en de rest van het lichaam, zodat mag worden aangenomen, dat ook de pijnprikkels er niet zullen zijn.
Tevens, hoe bizar dat wellicht mag klinken, kun je met zekerheid aannemen dat je écht wel dood bent als de organen eruit zijn genomen.
Spookbeelden van lijken in een kist onder de grond, die wakker werden en dus als het ware levend begraven waren, zijn ongepaste griezelverhalen.
Het ware beter de dood te vieren als onlosmakelijk deel van het leven.
De dood te leren zien als een welkome bevrijding, als finale oplossing.
Als je maar ziek genoeg bent of pijn genoeg hebt, nou, dan wíl je wel sterven.
Desnoods vraag je daarbij om hulp.
Het gemak waarmee over euthanasie wordt gesproken staat in flagrante tegenstelling met de enge sprookjes van Magere Hein en de Man-met-de-zeis.
Toch komt hier wel degelijk een belangrijke betekenis uit voort, namelijk het uitdagen van de dood, wat in een ieder van ons zit.
Het tarten van de dood geeft ons als het ware een adrenalinestoot en bezorgt ons voor even het gevoel onoverwinnelijk te zijn.
Hoe gevaarlijker onderneming des te groter de voldoening.
Bij autoraces gaat het publiek het liefst in de meest gevaarlijke bocht zitten en zogenaamde sporten als bungyjumping, klifduiken, bergbeklimmen en nog talloze andere bezigheden staven dit. Zo ook het roekeloos rijden over de wegen.
Bij dit fenomeen komt het altijd aan op twee woordjes, namelijk ‘durf’ en ‘dapper’.
Als je het durft dan ben je dapper.
En als je dapper bent krijg je veel recpect van je medemensen.
Maar helaas, bij doodgaan gaat het niet om durf en je bent niet dapper als je sterft.
‘Hij heeft moedig gestreden…’ staat er vaak in rouwadvertenties.
Wat een onzin, er kwam gewoon een eind aan zijn leven.
‘De artsen hebben gevochten voor zijn leven…’
Wederom onzin, zij deden gewoon hun werk zo goed mogelijk.
We mogen dus met een gerust hart vaststellen dat de dood ons inderdaad komt opzoeken, maar dat we tevoren zelf ook regelmatig even bij hem langswippen.
Daardoor leren we om te gaan met met eindigheid van het leven.
Joost van de Vondel schreef het al:
“De dood slaat huis noch deur voorbij
en spaart noch zoete jeugd
noch gemelijke ouderdom
‘hij maakt de mond des reedners stom
en ziet geleerdheid aan noch deugd”
Ook in de dierenwereld zien we dit, overigens onderbelichte, fenomeen van de dood uitdagen door je in levensgevaarlijke situaties te begeven.
Het zou goed zijn als iemand daar eens een studie van zou maken.
Dieren kunnen de verleiding soms niet weerstaan om tot het uiterste te gaan als het op leven en dood aankomt.
De achterliggende gedachte is echter duidelijker dan bij de mens, want een dier doet dit niet voor zijn plezier, maar om de doodsdreiging weg te jagen.
Een dikke vlieg zit op het plafond, niet ver van een donkere herfstspin.
Af en toe beweegt hij zich een klein beetje, maar staart voortdurend naar de spin, die hem met één flitsende beweging zou kunnen doden.
De vlieg weet dat en toch vliegt hij niet weg.
Ook de spin weet dat de vlieg naar hem kijkt en schat de afstand in voor een
mogelijke aanval. Je voelt als het ware de spanning tussen die twee.
De afloop kan twee kanten op. Of de vlieg gaat dood of hij vliegt op tijd weg en leeft verder.
Een groep kleine vogels duikelt al krijsend langs, onder en boven een roofvogel, die daardoor zo in verwarring wordt gebracht, dat hij wegvlucht.
Dus om de dood af te wenden, begeven ze zich wel degelijk in doodsbedreigende situaties.
Niet omdat ze het durfden, maar ze móesten wel om zichzelf te vrijwaren van opgegeten worden.
Daarom zijn zij ook geen helden, al ziet het er voor het menselijk oog wel heldhaftig uit. De angst voor de dood is dus kennelijk wel in de hand te houden.
Zolang je goed gezond bent en je leven verloopt rustig, is de dood iets dat ver weg is.
Je leest er wel van in de kranten, vooral in verre landen.
Ach dan is het allemaal niet zo erg, want het is ‘ver van je bed.’
Als er eens iemand overlijdt uit je eigen omgeving wordt het even wat anders, maar als je probeert dat snel te vergeten, dan is alles binnen korte tijd zo weer achter de rug.
Tijdens ons leven hebben we bijna afgeleerd om ons voor te bereiden op onze dood.
Het wordt ver voor ons uitgeschoven omdat we het gevoel hebben dat de dood dichterbij komt als je erover nadenkt, wat uiteraard een belachelijk aanname is.
De mensen voelen zich ongemakkelijk als er over wordt gesproken en dat is jammer.
Juist door de dood onder ogen te zien raak je ermee vertouwd.
Juist door stervenden mee te maken en een helpende hand toe te steken, al is het maar met woorden, kun je kennis nemen van dat geen je te wachten staat.
Zoals je niet aan jezelf kunt ontkomen, kun je ook niet ontsnappen aan het aardse levenseinde.
Een escapistisch gedrag is daarom funest voor jezelf.
Je kunt alleen waarnemen wat er gebeurt met iemand, die bezig is dood te gaan.
De dood zelf kun je niet zien of voelen.
De laatste bewegingen van een stervende zijn meestal bepalend voor de meningsvorming van de nabestaande.
‘Hij heeft nog z’n hand opgetild…..
Hij glimlachte nog naar me….
Hij zuchtte diep en was weg….
Hij heeft nog van Christus getuigd…
Hij zei dat zijn moeder hem kwam halen…..enz
In Boek 1 beschreef ik in korte verhaaltjes wat zieken en nabestaanden (zij die het kunnen navertellen) het sterven of bijna sterven van iemand ander kunnen ervaren. Ook een uittreding kun je hiermee vergelijken.
Daar valt de dood onder ‘gewoon’ alledaagse gebeurtenissen, doodgewoon.
De medische interpretatie van dood is zuiver technisch.
Het lichaam doet het wel of het doet het niet (meer), zoals een computer slechts kan ‘denken’met twee tekens, aan en uit, binair, één en nul.
Echter de grens tussen die twee is bij de mens niet zo gemakkelijk vast te stellen, omdat er steeds weer gebieden in de menselijke geest worden ontdekt, die een ander verhaal vertellen dan alleen het lichamelijke leven of dood.
Laten we voor het gemak het lichaam maar als materie zien, het lichaam is een ‘ding’ als het levenloos is geworden.
Het schrikt ons af, want we zien een ontzield lichaam en terecht constateer je dat de gestorven persoon ‘er niet meer is’.
Hij woont niet meer in dat ding dat daar ligt, hij is niet meer thuis.
Hij is verhuisd en we weten niet waar naar toe, daar kun je zelfs boos om worden.
Als je weggaat laat dan een briefje achter…..
En uit frustratie drinken we wijn en eten we brood, omdat we in leven willen blijven en dus gevoed moeten worden, wijn tegen de pijn en brood tegen de dood.
“Eet, dit is mijn lichaam,” sprak de man, die het kind was van een romeins soldaat en een joods meisje, ”Drink, dit is mijn bloed….”
Deze man die zo gedreven was, omdat hij niet geloofde maar wist.
Hij onderging een BDE in de periode dat hij 40 dagen had gevast en daardoor tot de uiterste grens van leven en dood was gegaan.
Sommigen worden gebracht in het gebied van kennis, van inzicht en van wetenschap, waarmee je als het ware wordt volgegoten.
Het omarmt je en geeft een bovenmatig schoon gevoel, alsof je volledig nieuw wordt.
Er zijn mensen die in dat gebied hebben gekeken, ik ben daar één van.
Op die momenten is het lichaam verlaten, zoals bij de overledene, met dat verschil dat het lichaam volledig intact is en als lichaam door functioneert.
Onderzoeken van lichamen tijdens een uittreding tonen aan, dat alle organen teruggaan naar een lager niveau.
Het lichaam wordt als het ware op de ‘waakvlam’ gezet.
Min of meer kan hetzelfde worden bereikt middels meditatie of narcose.
De gevolgen echter van een vergiftiging, wat een narcose is, zijn uiteraard niet te vergelijken.
Ik onderging mijn BDE toen ik als kind aan het verdrinken was.
Ruim veertig jaar later overkwam mij iets dergelijks, maar nu zonder enige dooddreiging.
Deze ervaring was mijn grote uittreding, waarbij ik werd meegenomen naar die kennisgebieden en daarbij kreeg ik de opdracht hetgeen ik ervoer op te schrijven.
Uittredingen deden zich meerdere keren voor, maar dan altijd alleen gericht op de situatie die om me heen gaande was.
Maar elke uittreding gaf mij een ogenblikkelijk inzicht, overzicht en helder beeld van een heersende situatie, van wat er werkelijk gaande was.
Voor mij vanzelfsprekende beslissingen bleken op latere momenten de juiste te zijn.
Een mens zien is ogenblikkelijk die mens doorzien en weten wie, wat en hoe die mens in werkelijkheid is.
Meestentijds drukt het als een zware last op je als je je tussen mensen begeeft.
Bij het aankijken voel je de emoties van die andere mens.
Dat weerhoudt mij er meestal van om me te begeven tussen grote groepen, omdat jezelf afsluiten niet altijd even makkelijk is.
In veel gevallen wil je je ook niet afsluiten, maar zou je het liefste naar zo’n mens toe gaan en zeggen dat ik weet wat je voelt en ik voel met je mee.
Wellicht zou je enige hulp kunnen bieden.
Maar fatsoensnormen, omgangsvormen en andere gewoontes weerhouden je er meestal van.
Aan het gedrag, de mildheid, de rust en het geduld en vooral de onbaatzuchtigheid, kun je zien is welke fase een mens is in het vervullen van zijn levenstaken.
Zij zijn als beste in staat te luisteren en te begrijpen, want alles wat een ander is, vinden zij ook in zichzelf terug.

Er is een begrip gegroeid in plaats van oordeel.