Sanne

We stonden allemaal in de aula op school en allemaal wisten we niet waarom we hier stonden. ‘Er is iets aan de hand’ had de conciërge gezegd. Er was iets aan de hand. Meer mochten we niet weten en ik had het idee dat ik het ook niet eens wilde weten. Ik wilde gewoon onzichtbaar zijn en ik wilde niets weten, niets meemaken, niets voelen. Dat deed ik wel. Ik voelde angst en ik wist niet waarom.

Ik hoorde iemand omroepen dat we in de aula moesten blijven en iemand anders probeerde het ons gemakkelijk te maken door met de leerlingen te kletsen. Het hielp bij een paar leerlingen. Bij mij niet en bij heel veel andere ook niet. Sommigen wilden naar huis. Anderen waren bang en een enkeling trok zich niets aan van de chaos om hen heen. Ik dacht aan Sanne. Ze was hier niet en ik probeerde me te herinneren of ze had gezegd dat ze ziek was vandaag. Ik wist het niet meer. Ik wist niks meer.

Iemand riep: ‘ze komen er zo aan!’ Ik hoorde de paniek in de stem. Het werkte aanstekelijk. Wie komen er zo aan? ik wist het niet en ik wilde het toch niet weten, dus het maakte niet uit. Ik hoorde flarden van iemand die iets fluisterde: ‘pistool…gewond…zelfmoord.’ Ik dacht weer aan Sanne. Ik werd bang, want ik kon het me weer herinneren. Ze had gevraagd of we samen naar school konden fietsen. Ik kon niet, want ik had pas het tweede uur les en zij het eerste. ‘Oke’ had ze gezegd. Misschien vond ze dit oke, maar voor de rest ging het niet oke en dat wist ik. Voordat iemand ook maar iets kon zeggen wist ik al wat er was gebeurd.

Ik rende naar buiten, maar ik kwam niet buiten. Ik werd vastgepakt en rukte me los. Ik was misselijk en benauwd. Ik had frisse lucht nodig. Nu.

Buiten. Ik voelde de tranen over mijn wangen stromen en ondanks dat ik buiten was, was ik nog steeds misselijk. Ik wilde praten met iemand. Ik was bang en ik had iemand nodig om op te leunen. Mijn beste vriendin. Sanne.