De Escapekaart

Ze sturen hem op weg. Een modderige weg. Ze geven hem een mes mee, eentje geschikt om mee te kappen. Er groeien veel rozen. De doornen zouden teveel pijn doen om doorheen te lopen. Hij had geen kleiding, geen enkele bescherming om zijn lichaam te weren van schade.

Hij liep door kou, snijdende kou. Dan weer zon, brandende zon. Wind, onvoorspelbare wind. Regen, stromende regen. Allemaal onvoorspelbaar, maar toch te verwachten. Maar voor niets was hij beschermd. Litteken na litteken. Gehavend liep hij over die ene weg, met het mes. Het mes behield zijn scherpte, maar hijzelf werd steeds weemoediger. Niemand vertelde hem hoelang nog, of wat er nog zou komen. Waar deed hij het eigenlijk voor? Hij stond even stil om adem te halen en keek naar het mes. Hij zag in het handvat een gleuf. Hierin zat een kaart. 'ESCAPE'. een escape kaart. Op de achterkant stond een tekst: 'De dood loopt altijd met u mee'.

Lichtelijk verbaast stopte hij de kaart weer terug en liep verder zoals voorheen. Dag na dag, week na week. Maanden en jaren verder bleef hij zijn weg vervolgen. Maar de motivatie begon hem te ontbreken. Het einde leek zo ver en onbereikbaar. Hij raakte geirriteerd, ongerust, onrustig, ongelukkig en gefrustreerd. 'Waarom loop ik hier nog?'. Hij gaf zichzelf een flinke tik op zijn hoofd. 'Doorlopen'. Weer jaren verder zakte de moed nog verder in zijn schoenen en neem op een donkere gure nacht de escapekaart in de hand. 'De dood loopt altijd met u mee'. Hij kijkt in zijn rechterhand. Hierin nog altijd zijn vlijmscherpe mes. Om mee te kappen...