kou...

Het is zo koud, het voelt alsof... iemand een deken over me heen heeft gelegd, maar niet een van warme, zachte stof, nee, van ijs. Van ijskoud, glibberig, ijs. De kou is niet alleen om me heen, ow nee, het is overal, maar vooral in mij, binnenin is niets dan ijs en kou. Ik blaas mijn adem uit en zelfs dat is koud, aangezien ik kleine wolkjes in de lucht creëer. Het kippenvel staat op mijn armen, benen, buik, ik ben zo dicht mogelijk bij elkaar gekropen als ik kan, maar mijn lichaam lijkt geen bron van warmte meer te zijn. Het voelt alsof ik alleen ben op de wereld, terwijl ik toch duidelijk weet, dat dat niet zo is. De wereld om mij heen is juist heel actief, heel vrolijk, heel erg... menselijk. Dat is het punt waar het bij mij misgaat, vrees ik, dat menselijke. Dat ben ik ergens onderweg verloren, toen ik aan het vechten was om weer een mens te worden, ben ik juist dat laatste deeltje mensheid wat ik nog bezat kwijt geraakt. De warmte van een menselijke lach, van een knuffel, een zoen, uit onvoorwaardelijke liefde. De muziek, de stemmen, de vrolijkheid die zij uitstralen. Ik heb het zo vreselijk koud. En ow wat wil ik graag bij hen horen, die mensen, die zo vrolijk en vooral zo warm zijn, maar ik kan het simpelweg niet. Ze kunnen mij niet aanraken, ik hen evenmin, want hoe moet dat, hoe zou dat moeten als alles wat je aanraakt onmiddellijk in koud, leeg, bevroren ijs verandert? Iedere persoon die ik ook maar enkel in de ogen kijkt, verandert in een evenbeeld van wat ik ben, ik kan niets dan slechts doen, dus verdwijn ik, in de kou.