Korte verhalen

Zet ook uw verhalen op 1001KorteVerhalen.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht

Een week zomerkamp

Het laatste wat Aniek Veldman van tien jaar zich herinnerde was dat twee meisjes haar uitkleden en in een kist stopte. Daarvoor hadden ze haar met iets zwaar op haar hoofd geslagen, tijdens het helpen met inladen van kampmateriaal. Met al haar kracht probeerde ze wakker te blijven, te schreeuwen maar die laatste klap tegen het hoof was precies tegen haar slaap. Bewusteloos ligt nu in een dichte kist die wordt ingeladen in een bus.

Haar dag begon zoals altijd, ontbijten met haar moeder. Daarna zal ze een heel leuke week hebben met haar jeugdvereniging. Het was haar eerste keer, zomerkamp met kamperen en slapen in een tent. Ze had er zin in en dubbel zo blij en gelukkig dat ze mee mocht. Elke dag streepte ze af tot vandaag en elke praatte ze over alle leuke dingen die ze gaan doen tijdens de week. Ook vond ze het spannend om andere kinderen te leren kennen, ze was net verhuisd met haar moeder en in deze stad komen wonen. De scheiding van haar ouders was zwaar en deed haar zeer. Maar nu kon ze even weer haar zelf zijn en Aniek zijn.
Alle kinderen van de jeugdvereniging verzamelen zich op het parkeerterrein. Daar worden ze verdeeld in twee bussen om naar het kampeerterrein te gaan. De moeder van Aniek kijkt rond waar haar dochter is om haar een laatste knuffel en kus te geven. Maar ze is nergens te bekennen, ze wordt een beetje onrustig.
“Aniek Veldman,” roept een van de leiding. Er komt geen meisje aangelopen, “Aniek Veldman!”
Een meisje met blond gekruld haar komt aangerend ondertussen zich wurmen in een jas. Aniek haar moeder ziet het meisje van achteren, daar is mijn dochter denkt ze. Haar herkennen deed ze aan de roze laarzen, blauwe spijkerbroek en roze jas. Ook die schattige krullen zoals haar moeder altijd zei.
"Aniek," roept ze hard!
Maar het meisje luistert niet en meld zich aan bij de leiding, “Aniek Veldman.”
“Je zit in bus twee,” zegt de leidster en kijkt op haar naamkaart die elk kind heeft. Hier staan gegevens op van het kind, contact gegevens ouders en een pasfoto. “Waar is je bril?”
Het meisje haalt uit een jaszak een bril en zet hem. De leidster kijkt haar nog een keer aan. “Alles klopt, je tassen mogen in de bagageruimte.”
Het meisje loopt naar bus twee, daar doet ze alles in de bagageruimte. Even blijft ze staan als ze een kist ziet die haar bekend voorkomt.
“Onderweg stoppen we, dan kunnen we haar dumpen. Te minste als je verder wilt,” zegt een meisje die ook haar spullen in de bagage ruimte gooit.
Als de bussen gaan rijden zwaait het meisje die zich voorstelde als Aniek naar de moeder van Aniek. Maar die kijkt alleen maar naar de bus, vragend waarom ze haar dochter niet ziet. Zit vast aan de andere kant, denkt ze. Als de bussen weg zijn gaat ze naar huis, ze heeft een onrustig gevoel. Maar dat ze wel komen door moeite hebben met loslaten, denkt ze. Het is wel jammer dat ze haar dochter geen afscheid knuffel en kus kon geven, maar misschien was dat wel het beste.
Na een lange busrit stoppen ze onderweg om even de benen te streken, te eten en drinken. Het meisje met de naam Aniek loopt naar een van de leiding.
“Mag ik wat uit mijn tas hallen,” vraagt ze lief.
Dat mag natuurlijk en als de buschauffeur de bagageruimte heeft open gedaan gaat hij weg. Het meisje dat eerder haar aansprak komt er bij, ze kijken elkaar aan. Dan trekken ze snel de kist naar voren en doen hem open, Aniek ligt nog bewusteloos erin. De maandverband die ze op de hoofdwond hebben gedaan is door drenkt met bloed.
"Gelukkig geen bloed in de kist," zegt het meisje dat de naam Aniek gebruikt.
Met moeite tillen ze haar uit, maar moeten ze haar nu laten. Ze staan midden op een parkeerplaats en het is te ver naar de bosjes. Elk moment kan de buschauffeur, een leiding of een ander kind komen.
“Die afval container is niet ver maar twee meter,” zegt het andere meisje.
Met veel moeite en voorzichtig sleuren ze Aniek naar de afval container. Met armen en hoofd eerst weten ze haar erin te krijgen.
“Als jullie toch bezig zijn gooi deze zak even weg,” klinkt er opeens.
De meiden draaien zich om en een vrouwelijke leiding kijkt hun aan, een van de meiden pakt de zak en gooit deze op Aniek. Een uur later na een spel vertrekken de bussen weer, de meiden kijken nog een keer naar de afval container.
Deze werd geleegd per toeval een uur later nadat Aniek erin was gegaan. Omdat de container automatisch werd geleegd en de chauffeur hierdoor in de cabine kom blijven zitten merkte hij niets. Aniek was wakker geschrokken toen de container werd opgetild, ze schreeuwde nog en probeerde uit de container te komen. Maar alles was voor niets, ze werd samen met het afval gedumpt in de afvalruimte en daarna geplet. Haar lichaam werd gevonden op het afval verwerkingsfabriek, identificatie was niet meer mogelijk. Aniek was te gehavend in het gezicht.
Op het kampeerterrein komen de bussen aan, het meisje die de naam Aniek gebruikt lacht. Het begin is zoals ze dacht gegaan, maar ze heeft nog een lange week te gaan.

Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

ammele

Geplaatst op

26-01-2015

Over dit verhaal

Aniek gaat voor de eerste keer op zomerkamp, maar al sinds het begin loopt het anders en niet zoals ze in gedachte had,

Geef uw waardering

Er is 2 keer gestemd.

Social Media

Tags

Liegen Moord Voordoen

Reacties op ‘Een week zomerkamp’

Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit verhaal, een reactie plaatsen kan hieronder!

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!



Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd