zwerver

Ik weet niks meer als ik wakker word, niets van gisteren of vorige week. Of van mijn mislukte trouwdag, een maand geleden. Ik lig op een harde ondergrond, de straat. Ik ga overeind zitten en giet het laatste restje wijn in mijn keel. Mijn voorraad sigaretten is op, dat wordt dan weer smeken om een sigaret. Mijn hoofd bonkt, mijn hand is geschaafd en ik ben mijn schoenen verloren. De mensen op straat kijken mij vies aan. Een man gooit een cent naar me toe. Eigenlijk wil ik roepen dat het niet nodig is, maar gisteren ben ik ontslagen. Ik sluit mijn ogen en zucht.

‘Je bent al tig keer niet op komen dagen! Al die tijd zag ik het door de vingers maar dit is de druppel!’ ‘maar…’ Probeerde ik nog. ‘Nee! Ga weg, je ligt er uit!’ Het voelde alsof mijn wereld in elkaar stortte. Ik zag aan hem dat hij niet over te halen was. Met gebogen hoofd liep ik weg, dat is al mijn 11e baan sinds een jaar. Ik voelde me nutteloos, laat ik het anders verwoorden: ik bén nutteloos. Logisch dat hij me ontslaat. Door mijn verslaving lig ik vaak ergens bewusteloos langs een weg. Nadat ik ontslagen was, werd het alleen maar erger.

Nu hou ik het niet meer, ik moet roken. Ik sta op en loop richting het centrum. ‘Mag een sigaret van u?’ vraag ik met mijn liefste stem. De man neemt niet eens de moeite om stil te staan. ‘Alstublieft?’ Deze keer blijft de man staan. ‘Zoek een baan.’ Hij loopt weer door. Ik weet dat hij gelijk heeft, ik weet dat ik mijn leven verknal, ik weet dat ik van mijn verslaving af moet. Het enige probleem is dat ik het niet kán! Er loopt een kind langs, ze kijkt me met grote ogen aan –je went eraan- en dan drukt ze zich dicht tegen haar moeder aan. De moeder is druk in de weer met haar mobiel en gunt mij geen blik waardig.
Uiteindelijk heb ik een sigaret gebietst van een jongen met akelig veel piercings. Ik neem gretig een trek en inhaleer diep, dat is beter. Dan loop ik door naar mijn favoriete plek: het parkje. Daar ga ik op een bankje zitten, maar door de warme zon en het lichte gevoel in mijn hoofd, val ik in slaap.

Ik ren naar mijn aanstaande man. Hij komt naar me toe. Ik wil hem een kus geven, maar ik val door hem heen. Hij kijkt me aan. ‘wat is er?’. Hij geeft geen antwoord en blijft me aanstaren. Dan hoor ik zijn stem: ‘Een onbekende is nog meer bekend voor mij dan dat jij dat bent.’ Die woorden schieten recht mijn hart in. ‘Kijk in de spiegel en kijk naar je ziel.’ Zijn lippen blijven stijf op elkaar, maar zijn ogen zeggen me alle woorden die nodig zijn.
Dan vervaagt hij en waait mee met de onzichtbare wind. Ik wil huilen en schreeuwen, maar ik schrik te hard van wat voor me staat. Uit het niets staat er een gigantische spiegel recht voor min neus. Als ik in de spiegel kijk, zie ik mezelf, maar er is iets dat niet klopt: in de spiegel glimlach ik! De laatste keer dat ik lachte was toen mijn leven nog perfect was, ik had geen zorgen en was o zo verliefd.

Ik kijk goed naar mezelf en wenste dat ik weer kon lachen en genieten van het leven. De spiegel stijgt op en veranderd in water, dat in een noodgang naar beneden stort. Ik ren zo hard als ik kan. Het water veranderd in een golf, die me inhaalt en over me heen spoelt. Ik word naar beneden getrokken en verdrink in de gigantische zee.
Ik schrik wakker met maar een doel: mijn leven beteren. Als eerste stoppen met roken, drinken en drugs. Een baan vinden en altijd op tijd komen. En mijn ex vinden. Ik besluit naar een plek te gaan waar je gratis kleren kan krijgen en kan douchen. Na het douchen probeer ik mijn haar een beetje te fatsoeneren en trek de nieuwe kleren aan. Dan ga ik op weg om een baan te vinden, maar in deze tijd is het moeilijk.

Na vele sollicitatiegesprekken, heb ik een baan. Ik word kantoorbediende, voor nu neem ik genoegen met deze baan. Ik slaap samen met wat andere mensen in een hutje waar het dak van lekt, maar meestal slaap ik op straat omdat het hier niet veilig is. De politie is op zoek naar drugsdealers en een paar van die mensen hebben daar iets mee te maken. Het is al laat en ik ben moe. Morgen moet ik op tijd zijn dus ga ik slapen. De volgende dag begin ik met mijn nieuwe leven: ik kom op tijd, rook of drink niet meer, koop nieuwe kleren van mijn salaris en kan bij iemand logeren. Het enige is dat ik mijn ex nog niet heb gesproken.
Ik loop na mijn werk naar mijn oude drugshandelaar om te vertellen dat ik geen drugs meer gebruik. Ik kan maar beter eerlijk zijn, omdat hij me anders toch wel weet te vinden. Hij vermoord me als ik niks van me laat horen.

Ik loop het steegje in. Het ruikt hier naar rook, bier en hasj. Ik snuif de lucht gretig op. Dat had ik beter niet kunnen doen, ik verlang terug naar de drugs. Ik probeer er niet aan toe te geven en loop verder. Ik ben bang, heel bang. Mijn dealer gaat het niet leuk vinden, ik was namelijk zijn beste klant. Als mijn dealer boos is dan vermoord hij de eerste die hij ziet, dat heb ik helaas met eigen ogen moeten zien.
Deze gedachten flitsen door mijn hoofd terwijl ik dieper en dieper de steeg in loop. Het is er donker en stil, te stil. Het is net een zwart gat op aarde. Een ziel die hier niks te zoeken heeft zou denken dat er niemand is, maar ik weet wel beter.

Ik huiver, een koude adem blaast in mijn nek. ‘Hey schatje, ben je er weer? Wat wil je hebben? Coke? Wiet? Zeg het maar, ik heb alles.’ Ik wil het liefst wegrennen, maar ik verman mezelf. ‘Ik ben clean.’ Fluister ik bijna onhoorbaar.
‘Wat?’ Zijn stem klinkt dreigend en dwingend, alsof hij wil zeggen: Hoe durf je! en: Koop drugs, nu! ‘Ik gebruik geen drugs meer.’ Piep ik. Opeens voel ik iets kouds tegen mijn hoofd, ik weet maar al te goed wat het is. Mijn leven hangt nu af van een vinger, een spier, een teken van zijn hersens. ‘Ik vraag het nog een keer, wat zei je?’ Nu moet ik slim zijn, ik wil niks meer met hem te maken hebben. Een ander onderwerp lijkt me het beste idee. ‘Ben je ontsnapt? Waar, hoe en wanneer? Ik heb je niet meer gezien sinds vorige maand, hoe gaat het?’
Maar ik weet dat hij me door heeft, hij weet altijd wat ik denk. Hij kijkt recht door mijn ziel heen. ‘Schatje, dit werkt niet hoor. Je brengt jezelf alleen nog maar meer in de problemen, teveel als je het mij vraagt.’ Ik hoor een klik en dan een knal. Daarna voel ik een stekende pijn. Dan zie ik hem weglopen, de man waar ik zo verschrikkelijk veel van hield; mijn ex, dan wordt alles zwart en vlieg ik omhoog, naar de sterren en de echte zwarte gaten.

geschreven door: Gwendolyn