Jij & Ik (3)

Zaterdag… mijn hart word alleen al gek als ik eraan denk. Vanavond is het zover. Je mag voor het eerst in 4 weken weg uit de kliniek. Ik ga je voor het eerst zien. Nou ja niet voor het eerst, maar nu je weet dat ik je leuk vind… nou ja voor het eerst na ‘het’ telefoon gesprek. Ik ben zenuwachtig, echt niet normaal. Anne slaat beschermend een arm om me heen. ‘Het is goed liefje’, zegt ze ‘het komt goed. Ik ben er. De hele avond ben ik er. Het komt goed’. ‘Hij is er niet’, fluister ik ‘hij komt niet.’ ‘Natuurlijk wel!’ Zegt Anne: ‘dat weet ik zeker geloof me!’ De tranen springen in mijn ogen. Door de angst die ik voel, voor hem, door hem, om hem. Maar ook omdat Anne al 4 weken naar een wanhopig, verliefd, verbaasd, bang en ontzettend verdrietige zeurkous aan het luisteren is. En dat ben ik. En ze is hier nog steeds. Ze is hier nog steeds voor mij… ik begin alweer te huilen. Stevig slaat Anne haar armen om me heen.’ Ssst’, fluistert ze. ‘Het komt goed. Het komt allemaal goed, geloof me’. Ik snuif en veeg met mijn hand langs mijn neus. Ze tilt mijn kin op. ‘Valerie, kijk me aan. Het komt goed. Je gaat hem vandaag zien. Vanavond. Je gaat zien dat hij er is, dat hij van je houd, hij gaat het je laten zien, geloof je me?’ Nee. Denk ik bij mezelf. Nee, ik geloof je niet, dat kan ik niet. ‘Ja’ fluister ik: ‘ik geloof je.’ ‘Dan is het goed’, zegt ze met een glimlach. ‘En nu hup hup’, zegt ze lachend: ‘ga je klaarmaken. Zo kan je je toch niet vertonen?’ zegt ze met een glimlach. Ik weet dat ze een grapje maakt om me op te vrolijken. Met alle wil in mijn lichaam tover ik een glimlach op mijn gezicht. ‘Dat is waar’, zeg ik: ‘kom we gaan ons klaarmaken.’ We lopen richting de badkamer. Maar terwijl Anne voor mij op de trap loopt word de knoop in mijn maag alleen maar groter en groter….

wordt vervolgd...