Korte verhalen

Zet ook uw verhalen op 1001KorteVerhalen.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht

Zij..

Zij

Ze draaide zich om en liep weg, keek nog even om en glimlachte. Ik grijnsde wat, niet in staat mezelf deftig te gedragen.
Daar gaat ze, de vrouw van mijn leven. Ik kon het niet laten naar haar zwaaiende heupen te kijken terwijl ze weg stapte.
Fuck my life.
Een gedachte die ik al meerdere keren heb gehad. Maar zoals nu is die nog nooit geweest.
Toen ze uit het zicht verdween, stond ik er versteend bij. Ik was in staat om ter plekke in tranen uit te barsten, daar, midden op straat voor het vliegveld van Zaventem. Ik wist niet waar naartoe. Met haar was ook ik van mezelf verdwenen, dat was het gevoel dat ik had.
Na wat een eeuwigheid leek, keerde ik traag in mezelf terug. Traag, leeggezogen door de gedachte dat ik haar nooit meer zou zien.
Nooit meer. Nooit meer. Nooit meer… Fuck my life!
De neiging om alle frustratie uit te schreeuwen kon ik maar net onderdrukken. Tenslotte trok ik zo al aandacht, door versteend op straat te blijven staan.
Toen een vrouw me aansprak, schoot ik wakker uit mijn gedachten. Terug naar de realiteit.
“Bent u oké?” vroeg ze
“Ja… Nee, eigenlijk niet, maar toch bedankt.”
Ze keek me even vreemd aan, een negatief antwoord had ze niet verwacht. Mensen verwachten eigenlijk zelden een negatief antwoord wanneer ze vragen of je oké bent.
Ik verzonk terug in mezelf, nu slenterend richting station. Haar kon ik niet uit mijn hoofd zetten, ze bleef voor mijn geestesoog verschijnen. Haar glimlach, haar lichte aanraking op mijn arm. Ik sloot mijn ogen even.
God wat is ze mooi.
Ik opende mijn ogen weer, en de groezelige straten van Brussel waar ik in verkeerde verschenen. Ik moest nog altijd moeite doen om mijn tranen binnen te houden. Ik, die altijd zo sterk overkom. Stoïcijns bijna.
Ik was juist op tijd voor mijn trein richting huis. Terug naar Turnhout. Terwijl ik in de trein zat, zielloos uit het raampje te staren, kwam de gedachte aan zelfmoord bij me op.
Mijn leven is niks waard zonder haar. Ik maak mezelf van kant. Hoe? Opknopen? Nee, duurt te lang, ik wil geen tijd hebben voor spijt, mocht die opkomen, wanneer het te laat is. Eigenlijk zou ik een snel vergif moeten hebben, cyaankali of zo. Maar hoe kom je daaraan? Of een kogel door mijn kop schieten. Maar hoe kom je aan een wapen?
Trachtend deze gedachten te verdrijven, nam ik mijn iPod en zocht tussen mijn artiesten.
Ghost Brigade? Nee, niet gepast. Draconian? Supergoede muziek, maar daar zou ik me ook niet echt beter van gaan voelen. Met gevoelens als deze is gothic-doom nu niet echt gepast. Asking Alexandria?Nee, ik wil iets harder. Agressiever.
Ik kwam uit bij de keuzen tussen Fleshgod Apocalypse en Hate Eternal. Ik koos voor Hate Eternal. De amelodische klanken dreunden door mijn koptelefoon. De agressiviteit gaf me even een boost, en slaagde erin een deel van mijn neerslachtige gevoelens te verdrijven, maar niet helemaal.
Ik bleef met het borende gevoel in mijn buik zitten, dat me zin gaf in niets. Geen zin meer in het leven. Hoewel ik besef dat ik nog niet uitgeleefd ben, zou ik er geen problemen mee hebben als er nu iets gebeurt waarbij ik het leven laat. Ik ben niet bang voor de dood, integendeel. Ik herinner me nog gedachten uit mijn vroegere jeugd. Ik was zo nieuwsgierig naar het hiernamaals dat ik overwoog zelfmoord te plegen. Puur om te weten wat er hierna is, of niet is. Ik heb toen met een briefopener in de vorm van een zwaard op mijn borst gezeten. Ik voelde het al prikken tussen mijn ribben, gericht op het hart. Ik heb het niet gedaan, iets hield me tegen.
De trein stopte. Ik keek naar buiten, en zag dat ik er het volgende station uit moest.
Zien dat ik niet in slaap val.
Ik in slaap vallen in een trein! Ik slaap zelfs niet in een bus, wat zou ik dan in een trein beginnen maffen. Ik glimlachte even bij deze gedachte, en sloot mijn ogen weer. De muziek van Hate Eternal dreunde nog altijd door mijn hoofd.
Heil de Metal. Eén van de dingen de me nog hier houdt, de fantastische muziek. De enige goede moderne muziek, in tegenstelling tot dubstep en wat is het allemaal. Dat noem ik geen muziek. Iedereen die een computer heeft kan het maken.
Een van de laatste dingen die ik dacht. Zonder het te beseffen gleed ik in een rusteloze slaap, waar zij in voorkwam. Ook de vrouw die me aansprak verscheen. Opeens muteerde ze in een monster met tentakels, klauwen en reusachtige tanden. Ze verslond haar, en ik stond vast, versteend, kon op een of andere manier niet meer bewegen. Ik schreeuwde het uit toen zij in haar muil verdween. Ik liet mijn tranen de vrije loop en vervloekte alle goden die bestaan en ooit bestaan hebben. De monsterachtige vrouw schoof nu naar mij toe, en stootte klanken uit die ik pas na een tijd herkende als taal.
“Oh wat erg!” krijste ze, “ik heb haar opgegeten! Je was toch niet verliefd op haar?”
Ik was te zeer in shock om te reageren. Ik worstelde tegen mijn magische klem, maar kwam niet los. Ze kwam dichter. Aan haar tanden zag ik nog restjes hangen, kleren van haar, maar ook stukjes vlees. Ik gaf over en werd wakker. Badend in het zweet staarde ik in het rond. Ik zat nog altijd in de trein, maar deze stond nu stil, en er zat niemand meer in mijn coupé.
Terwijl ik door de lege trein liep, richting conducteurcabine, overdacht ik de droom, of beter gezegd nachtmerrie die ik zojuist had.
Misschien is het voorspellend? Zal haar iets overkomen?
In elk geval, de droom leek levensecht, en het gevoel van angst en onmacht bleef in mijn borstkas geworteld.
Ik kwam aan bij de conducteurcabine en deed de deur open. Leeg.
Misschien aan de andere kant van de trein?
Ik keek naar buiten door het glas en zag dat de trein op parkeersporen stond. Of hoe noem je die vele sporen naast elkaar bij een station, die slechts dienen om niet gebruikte treinen op te zetten. Parkeersporen is anders wel een goed gevonden woord, vind ik.
Ik zette me weer in beweging naar de andere conducteurcabine, aan de andere kant van de trein. Daar aangekomen constateerde ik dat deze even leeg was als de andere. Ook de gehele trein was uitgestorven.
Dan maar naar buiten, richting station.
Buiten gekomen merkte ik dat het regende. Ik keek even naar de hemel - voor zover dat kon met de neervallende druppels - en bewonderde de opgestapelde grijze wolken. De bries wind die er was maakte het mijn favoriete weersomstandigheid. Met Hate Eternal nog steeds door mijn koptelefoon horend, stapte ik langs de verlaten rails naar het station, dat er van op afstand even verlaten uitzag als de trein. Ik zette mijn kap op, stak mijn handen in mijn zakken en stapte wat sneller door. Na een minuut of twee kwam ik aan bij het - effectief - verlaten station.
Vreemd.
Ik keek op mijn horloge en zag dat het pas tien over negen was.
Waar is iedereen? Op een uur als dit is een station normaal gezien toch nog niet uitgestorven?
Ik keek rond op het station. Nergens licht, nergens een ambtenaar aan het werk. Ik kreeg een benauwd gevoel, mede dankzij de droom waarvan de gevoelens nog niet vedwenen waren.
Wat boeit het? Zonder haar is mijn leven toch niks waard, dus laat ik me maar overvallen, ze mogen komen.
Ik wachtte. Geen jeugdcrimineeltje met een mes, geen allochtoon die geld nodig had, geen maffiabende die in mij een zwak slachtoffer zag. Niks, nada.
Dan niet.
Ik bleef nog even staan om me ervan te verzekeren of er echt niemand anders was. Enkel de wind en de regen. Ik zette me daarom maar terug in beweging, het station uit, de straat op. Alle straatlantaarns brandden helder, alles was rustig. Geen rondwervelende blaadjes als in een horrorfilm, geen knipperde lichten. In een paar huizen brandde zelfs licht. Maar de straat was leeg. Alsof er een avondklok was ingevoerd.
Misschien is dat wel zo? Misschien hebben terroristen bedreigingen gestuurd, of staan Amerika en Rusland op het punt in oorlog uit te barsten.
Ik glimlachte even bij deze absurde gedachte en wandelde verder.

Ik kwam thuis aan, ondertussen doorweekt van de regen. Ik trok al mijn kleren uit, hing ze te drogen, gooide mijn iPod in de zetel en deed mijn pyjama aan. Het was ondertussen tien uur, en ik had besloten nog even te gamen. World of Warcraft, het blijft mijn favoriete game.
Terwijl mijn computer opstartte checkte ik nog even mijn gsm.
Geen berichten. Goed, moet ik geen geld uitgeven om te antwoorden.
Ik zette mij voor het computerscherm en wachtte tot het bureaubad verscheen. Ik klikte op het icoontje van iTunes en van WoW. Mijn playlist van 1250 nummers zette ik op shuffle, en ik begon te gamen. En ik bleef gamen tot zo’n drie uur in de morgen.
Misschien dat ik nu best toch even ga slapen.
Ik sloot de computer af en ging naar bed. Ik sliep tot negen uur.
Terwijl ik mijn ontbijt klaarzette, keek ik even op mijn gsm. Deze keer wel een bericht.
Vreemd. Wie stuurt er mij nog berichten na tien uur?
Ik klapte mijn gsm open en zag dat het bericht van haar was. Mijn hart sloeg een slag over van blijdschap.
Ze stuurt mij een bericht! Zij! Naar mij! Dank u wel God.
Ik opende het bericht, en mijn hart bevroor bij het lezen ervan. Ik keek op van mijn gsm, vastberaden te doen wat nodig was.
Ik sprong in mijn kleren, grijze broek, zwarte fleece, sprintte naar de keuken, griste een keukenmes mee, deed vliegensvlug mijn schoenen aan liep naar de auto. Onder het lopen viste ik de autosleutels op. Ik startte de auto en scheurde de straat op. Honderdtwintig, honderdvijftig, honderdzestig, tweehonderd kilometer per uur door de stad.
Dit is het moment waarvoor ik geboren ben. Niemand, maar dan ook niemand anders is voor haar gemaakt.
En dat ging ik even duidelijk maken.

Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

Andries

Geplaatst op

24-12-2012

Geef uw waardering

Er is 3 keer gestemd.

Social Media

Tags

Alleen Donker Naargeestig Zij

Reacties op ‘Zij..’

  • je houd de spanning erin.. al houd ik niet van zulk taalgebruik toch is dit verhaal echt heel mooi.. (is dit een stukje van jou leven?) het is zo levensecht geschreven..

    heije - 12-01-2013 om 14:16

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!

Laatste nieuwsberichten

  • 21-02 - Spanning voelen bij online spelen

    Als online casino liefhebber, wil ik graag mijn ervaringen delen van het online spelen en andere spelers ook tips geven. Het is van belang dat je gaat kijken naar De beste online poker strategieën

    In Nederland mogen we sinds 1 oktober 2021 legaal online gokken. Dit betekent dat de Nederlandse Kansspelautoriteit vergunning verleend aan gokbedrijven die voldoen aan alle eisen...

Bekijk oudere nieuwsberichten »


Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd