Vertrouwen blijft een moeilijke kwestie

Ik zie je online komen, maar een gesprek beginnen? Zou ik het doen? Nee, ik heb het te vaak gedaan.

Het was alweer december, het jaar was voorbij gevlogen. Al mijn liefde het hele jaar aan dezelfde persoon gegeven. Noem het een wonder, pubers als ik houden het vaak niet langer dan een dag of drie vol. Nog meer bijzonderheid aan de relatie die ik met haar had? Daar was het al, een meisje, net als ik. En dan nog de afstand, daardoor ging het fout. Al is het natuurlijk makkelijk om de schuld daarop te schuiven. Het was zo mooi, hoe het begon en hoe het verliep. Hoe we voor elkaar klaar stonden, dag en nacht. Hoe we overal met elkaar over konden praten. Onderwerpen die de meeste pubers liever willen ontwijken. Wat vind je van zelfmoord? Hoe heb je dat willen doen? Het waren dagelijkse onderwerpen.
Zo ook is er twee keer een relatie uit gerold, mijn meisje, zo mag ik je noemen. Mijn liefde heb ik voor zover ik kon aan jou gegeven. Het ging fout, de eerste keer. En omdat ik sterk tegen oude koeien uit de sloot halen ben, gaan we het daar ook niet meer over hebben. Misschien wel, invloed heeft het zeker nog. Vertrouwen blijft een moeilijke kwestie, maar dat lijkt me in iedere (afstands)relatie het geval. Elke fout telt aan, net als een gun, en het raakt op. Misschien ben ik wel te lief geweest en heb je het gevoel dat je me niet kwijt kan raken. Wie weet, gewoon omdat ik bang ben je weer kwijt te raken ga ik nog wel eens over grenzen, doe en zeg ik dingen waarvan ik zelf niet eens wist dat ik het kon. Lieve dingen in haar geval. Maar wanneer ‘mijn meisje’ tweette over een andere jongen, met een datum en een liefdes zin, begonnen mijn twijfels weer terug te komen.

Hoe nu verder? Hoe met ons? Ook al zeg je dat het niks is, vertrouwen blijft, zoals gezegd, een moeilijke kwestie. Mijn hartje is van jou en zal je altijd hebben, maar moet ik mezelf laten gebruiken? Ach, waar maak ik me zorgen om?! Ik moet je vertrouwen, ik wil je niet kwijt. Meis ik hou van je.