Ramus [Deel 5]

Hij opende zijn mond om te spreken maar Rosa schudde haar hoofd.
Ze bedoelde dat hij niks moest zeggen.
“Rosa …”.
Ze hoefde niet te porren in Ramus ribben, Ramus had door dat ze weg wou. Hij zette een galopje in, recht naar het bos.
Kolmen, die er was versuft bijstond, gooide zichzelf op Flor en ging achter hun aan. “Het spijt me, Rosa”, riep Kolmen, die een meter of twee achter hen reed. Bij het horen van zijn stem, draaide Rosa af naar rechts.
Ze keek om, om te zien waar Kolmen was, en zag na een minuutje zijn Flor galopperen door een struik. Ze keek terug voor zich, maar te laat, dus zag ze de laaghangende tak niet. Ze knotse er viel van Ramus.
“Rosa !” riep Kolmen en sprong van Flor af, ook al kon hij nog gerust tien meter verder zijn gereden. Ze schudde haar hoofd om de sterretjes weg te krijgen. Ze stond op. Het klopte in haar hoofd en ze viel neer.
Ze mompelde nog wat haast onverstaandbare woorden en viel flauw.
“Rosa, ooh, lieve Rosa”, fluisterde Kolmen. “Waarom, God, waarom?”.
Kolmen zat op - weeral - op zijn knieën op de harde bosgrond.
Hij had Rosa’s hoofd op zijn zijn schoot gelegd. Hij streelde haar haren.
In het midden van een kring bomen. Tussen de oude dennenaalden en wat verdwaalde bladeren. Op uitgedroogd gras en sappig, vers gras.
“Verdomme, allemaal dankzij mij!” Kolmen vloekte.
Kolmen’s ogen glinsterden. Eén van zijn tranen wou de kust verkennen, zoals Rosa’s traan ook wou. Maar Kolmen veegde de tranen abrupt weg.
Rosa werd wakker. “Ooh Rosa, ik dacht da...”.
Rosa schudde haar hoofd, stond op en negeerde Kolmen volledig.
Ze liep rustig over de harde bosgrond, ontkweek een eekhoorntje en steeg op Ramus. “Rosa, wacht nu even, ik wil je iets bekennen!” riep Kolmen haar na. Ze keek om, en toen hij aanstalte maakte om iets te zeggen, schudde Rosa van nee, ging door met rijden en zette Ramus in galop.
Maar Ramus schudde alleen met zijn hoofd, steigerde en draaide rond, totdat Rosa recht in de ogen van Kolmen keek. En Kolmen keek terug.
Hij wou spreken, maar Rosa rolde met haar ogen en dreef Ramus aan tot galop. Ramus wou niet, maar Rosa dwong hem. Met een schril gehinnik galoppeerde weg. “Dag, Rosa”, riep Kolmen haar nog na. Maar ze keek niet.
Nooit niet, ze was gekwetst.


Kolmen en Rosa hebben elkaar al bijna een maand niet meer gezien.
Kolmen vind het erg maar Rosa, die is blij dat ze van zijn norsheid af is.
Iedere dag wandelde Kolmen naar de stal achterin zijn tuin.
Het was een middelgroot gebouw met als versterking houten balken.
Er leidde een paadje van houtsnippers naar de ingang.
Eenmaal in de stal klom Kolmen op de grote pakken hooi.
In het midden van het opgestapelde hooi was een kier, en als hij zich erdoor wrong, kwam hij in een kamertje, hoog genoeg dat hij erin kon staan en het was groot genoeg voor vier man.
Kolmen liet zich door de kier zakken, en trok wat hooi uit de muur. Omdat de kamer van hooi was, kon hij dat immers. Er waren geen meubels, dus maakte hij een stapeltje van hooi, waarom hij ging liggen.
Kolmen trok een strookje hooi en stak het in zijn mond. Hij kaude erop terwijl hij nadacht. Hij dacht aan Rosa, wat hij kon doen om haar op te vrolijken, om vriendschap te sluiten. Hij probeerde haar gezezicht voor de geest te halen. Het eerste herinnerde zich eerst haar goudgele ogen.
De ogen die hij iedere avond, voor hij in slaap viel, zag.
Die ogen kwamen ook terug in zijn allermooiste dromen.
Na die ogen herinnerde hij zich haar kastanjebruine haar.
Het haar dat zo sierlijk over haar schouders zwaaide als ze haar hoofd draaide. Hoe het golfde in sprongen als het natgeregend werd.
En hij herinnerde zich haar ineens weer. Hij kreunde. Er stak een hooirsprietje in zijn rug. Snel trok hij het weg en ging terug liggen. Gougele ogen, kastanjebruin haar, een mooie mond en een perfect mooi gezichtje. “Kolmen, man, je kan er niet meer omheen”, mompelde Kolmen tegen zichzelf. “Je bent verliefd op haar”.
Hij stond op, klopte het hooi van zijn kleren, en ging naar Flor.
Flor stond rustig te kauwen op zijn granen.
Kolmen keek ik Flor’s ogen, en zijn ogen vertelde wat hij moest doen. En dat ging hij doen. “Je hebt gelijk, Flor”, zei Kolmen. “Helemaal gelijk!”
Flor hinnikte kort, hij bedoelde dat hij wist dat hij gelijk had.
“Kleine, zelfingenome pony”, plaagde Kolmen Flor.
“Maar je bent ook een lieverdje”.