Korte verhalen

Zet ook uw verhalen op 1001KorteVerhalen.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht

Kerst

Hoe lang hij al op de brug in het water stond te staren wist hij niet. Hij wist wel dat hij al maanden aan het piekeren was en nog steeds niet wist hoe het nu verder moest. Hoe kwam het toch dat hij zich niet gelukkig voelde, terwijl hij de zaken toch best op orde had. Hij was getrouwd met een lieve vrouw, had schatten van kinderen, een goede baan en een mooi huis in een leuke omgeving. Hoeveel meer had hij nodig om zich wel gelukkig te voelen?

Met zijn handen diep weggestoken in zijn jaszak liep hij van de brug af om doelloos verder te dwalen in de koude nacht. Het was 24 december, kerstavond. Het vroor lichtjes en er waren weinig mensen op straat. De meeste mensen zaten behaaglijk in hun verwarmde huis, versierd met een kerstboom en kerststal. Zelfs de straten waren met lichtjes versierd, zodat iedereen in de kerststemming kon komen. Iedereen behalve hij. Hij was eerder op de avond het huis uit gegaan. ‘Om te gaan wandelen’ had hij tegen zijn vrouw gezegd. Zij had hem niet tegen gehouden, maar maakte zich wel zorgen om hem.

Hij liep de ene straat in en de andere straat uit, zonder dat hij wist waar hij naar toe liep. Zonder dat hij wist waar hij was. Het werd steeds kouder en hij werd ook steeds depressiever. Wat had het leven nog voor zin, als je alleen maar zorgen kende. Niet meer wist hoe je lol moest maken, niet meer wist hoe het voelde om gewoon tevreden te zijn. En zo maalde hij maar door. Hij wilde leven voor zijn vrouw en de kinderen, maar zelfs dat was zo langzamerhand een hele opgave geworden. Bijna een opgave te veel.

Hij sloeg de zoveelste hoek om en kwam terecht in een grote speeltuin. ‘Dat is een tijd geleden dat ik geschommeld heb’ dacht hij bij zich zelf. Er kwam een kleine glimlach vanwege deze herinnering te voorschijn. Langzaam liep hij langs de speeltoestellen. De speeltuin was verlicht, zodat hij het terrein goed kon overzien. Hij was hier nooit eerder geweest. Hij zou aan zijn vrouw vragen of zij deze speeltuin kende en er wel eens met de kinderen was geweest. Zelf had hij als kind veel in de speeltuin gespeeld. Hij hield niet zoveel van voetballen of cowboytje spelen. Nee, hij zat liever urenlang op de wip of de glijbaan. Zijn moeder moest hem steevast komen halen om te eten. Ach ja, zijn moeder. Ook nu verscheen er een glimlach op zijn gezicht bij de herinnering aan zijn lieve moeder. Hij had alleen maar fijne herinneringen aan zijn jeugd. God wat voelde hij zich toen gelukkig. Met niets eigenlijk, alleen met een wip en een glijbaan.

Terwijl hij zo rond die speeltoestellen liep en herinneringen uit zijn jeugd ophaalde, merkte hij een klein meisje op dat van het ene speeltoestel naar de andere liep. Tijdens het spelen kraaide zij het uit van plezier. Net als hij, meer dan 30 jaar geleden. Verbaast over het feit dat een kind nog zo laat aan het spelen was, keek hij om zich heen of hij de ouders van het kind kon ontdekken. Er was echter niemand anders in de speeltuin. Alleen hij en het meisje. Langzaam liep hij naar haar toe. Hij wilde haar niet bang maken, niet laten schrikken. Zachtjes zei hij ‘hallo, hoe heet jij’. Zonder enige spoor van angst antwoordde zij dat ze Gabriël heette en dat ze helemaal alleen in de speeltuin was. Op zijn vraag waar haar ouders waren, of dat zij misschien logeerde bij opa en oma, ging zij niet in. Of ze had de vraag niet gehoord of ze deed net alsof ze de vraag niet gehoord had. ‘Ga je mee van de glijbaan afglijden’ vroeg ze hem. En zonder dat hij tijd had om te reageren pakte zij zijn hand en liep met hem naar de glijbaan. Ze klommen de trap op en lieten zich van de andere kant er weer afglijden. Daarbij slaakte zij diverse kreten van plezier. ‘Nog een keer’ riep ze naar hem. En weer klom hij, verbaasd over zichzelf, de trap op om aan de andere kant naar beneden te glijden. Zo ging dat een paar keer en hij merkte dat hij er steeds meer plezier in begon te krijgen. Ook hij begon nu te gillen en te schreeuwen van plezier, terwijl ze elkaar lachend aankeken. Na een paar minuten holden ze naar de wip. Tegenover elkaar zittend vlogen ze om de beurt in de lucht. En ook nu weer slaakten ze kreten van plezier. God wat was dit leuk.

Met tranen in zijn ogen van het lachen keek hij regelmatig naar het kleine meisje. Ook zij had veel plezier. Haar glimlach had echter iets geheimzinnigs. Het was niet alleen een aanstekelijke glimlach, maar er school ook een diepgevoel van liefde achter. Een gevoel dat hij jarenlang niet meer had ervaren. Plotseling merkte hij dat zijn depressieve gedachten verdwenen waren, hij voelde zich opeens weer blij en gelukkig. En op datzelfde moment veranderde het meisje in een engel. Zij straalde een fel maar mooi en warm licht naar hem uit. Dat licht kwam als een warme deken om hem heen hangen, waardoor hij een gevoel ervaarde dat hij nog niet kende. Een gevoel dat verder ging dan liefde. Hij kon het niet beschrijven. Een gevoel dat aangaf dat hij zijn eigen strijd moest strijden, maar dat hij nooit allen was, nooit alleen stond. Hij moest er van huilen. De engel keek naar hem. Hij voelde dat zij hem iets vertelde. Een verhaal over geluk dat in hem zelf zit en niet iets is wat iemand hem kan geven of ontnemen. ‘Ontdek weer het kind in jezelf. En wees vervolgens net zo blij als dat kind, dat net op het strand een schelpje vindt.’

Plotseling stond hij weer alleen in de speeltuin. Het meisje en de engel waren verdwenen. Hij had enige tijd nodig om te beseffen wat hij zojuist had ervaren. Hij kon het niet goed geloven, maar merkte onmiskenbaar dat hij zich blij en gelukkig voelde. Een gevoel wat hij al jaren niet meer had gehad. Hij herinnerde zich ook weer waarom hij zich als kleine jongen gelukkig voelde. Hij dacht toen niet veel over wat de toekomst hem brengen zou. Hij genot van het moment. Tegenwoordig maakte hij zich zorgen of het morgen nog wel net zo goed zou gaan als vandaag. Daardoor vergat hij vandaag te genieten. Hij maakte zich zorgen over dingen die misschien wel helemaal niet kwamen. Hij raakte zo verlamd door de angst, dat hij de problemen die hij wel had vergat op te lossen en hij was ook vergeten dat hij genoeg vrienden en vriendinnen had die hem daarbij wilden helpen. Dankbaar en verlicht door deze herinneringen en ervaring rende hij naar huis. Met moeite kon hij de sleutel in het sleutelgat krijgen. Zonder de deur achter hem te sluiten vloog hij zijn vrouw om haar hals. De kinderen kregen een dikke knuffel. Zijn problemen waren niet verdwenen, maar hij had zich wel herinnerd hoe hij ze kon oplossen met behulp van vrienden en familie. En hij herinnerde zich ook weer hoe hij zich gelukkig kon blijven voelen. Want het geluk was niet weg, het zat nog steeds in hem.

Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

Verteller

Geplaatst op

09-10-2015

Geef uw waardering

Er is 23 keer gestemd.

Social Media

Tags

Kerstengel

Reacties op ‘Kerst’

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!



Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd