kampvuur

Mijn benen worden als vanzelf naar het bankje getrokken, heerlijk warm bij het brandend kampvuur. Vermoeid strek ik mijn benen en sluit mijn ogen. Mijn hoofd is zo vol met woorden, ze struikelen gewoon over elkaar. Rustig maar meisje, je bent vandaag vrij, laat het los heeft je werkgever je toch gezegd. Jij draagt niet alleen de verantwoording. Het voelt wel zo, die verantwoording neem ik mezelf op de hals, ik weet het maar al te goed. Het zit gewoon in me, zorgen voor anderen, dat geeft me juist een fijn gevoel. Als ik geen verantwoording draag voel ik me leeg van binnen, dan val ik in slaap en word ik lui. Jaren geleden heb ik dat gemerkt, bij mijn burn-out, ik kwam nergens meer toe, had nergens zin in, kwam liever ook niet buiten, zelfs lezen was nog te vermoeiend, slapen kon ik ook niet. Het enige wat ik wilde was wat domme spelletjes spelen op de pc. Uit verveling typte ik wat in bij google en kwam op de site van libelle, zag dat er een forum was en begon wat te lezen. Eerst interesseerde het me niet, tot ik een topic vond waar meerdere schreven over hun gevoel van moeheid. Plots was ik aan het meepraten en zo zat ik nachtenlang met iemand op het forum, die ook niet kon slapen, we hadden steun aan elkaar en vonden in elkaar herkenning. Mijn man kwam een keer naar beneden en vroeg met wie ik aan het chatten was, ik chat niet zei ik, maar ik praat op een forum met een andere vrouw van mijn leeftijd. Laat me nu maar. Na enkele maanden kroop ik uit het dal der tranen en besefte dat ik zo niet leven wilde. De baan die ik had kon me niet meer boeien en nam ontslag. Nu voelde ik me bevrijd.
Zo kwam er iemand op mijn pad die me leerde hoe ik naar de kern van mijn bestaan kon gaan. Die reis ben ik begonnen en heeft me doen inzien dat ik een beetje spanning nodig heb om staande te blijven. Het resulteerde hierin dat ik mijn oude werk weer heb opgepakt, als verpleegkundige kon ik meteen aan de slag. Nu ben ik inmiddels 8 jaar verder en heb geleidelijk aan wat meer verantwoording gekregen. Waarschijnlijk nader ik een kruispunt van wegen en zal een keuze gemaakt moeten worden, het kruispunt zie ik in de verte, alleen weet ik nog niet waar iedere weg naar toe zal leiden, de tijd zal het leren. Als ik op mijn gevoel blijf vertrouwen komt het wel goed, dan zal ik de juiste keuze maken. Een verantwoording is het zeker, daar ik de kostwinner ben.
Zoals ik al schreef, spanning heb ik nodig en nu gezien de crisis en alle bezuinigingen zit er spanning in de lucht.
Soms wat teveel................dus zit ik nu even uit te blazen, bij het kampvuur.