Als gedachten! Deel 1. De levensbeschouwing van een psychopaat.

Ik had dit belangrijk moment al zo lang gepland. Wat mij te doen stond, was in mijn hoofd geëtst als een serie monochrome filmbeelden. Alles was in zwart-wit in mijn geheugen gegrift, zodanig dat ik het bijna met mijn ogen toe kon uitvoeren.

Deze man had het duizendmaal verdiend en zelfs nog meer. Een mensenleven nemen is echter een cruciale beslissing. In dit geval kan je niet zomaar over een nacht ijs gaan. Ik kan zonder te overdrijven beweren dat ik alle pro’s en contra’s goed heb overwogen gedurende dit laatste jaar.

Iemand doden is technisch gezien niet zo moeilijk. Je kan opteren voor de gemakkelijkste oplossing. Een wapen aanschaffen is op zich niet zo’n onmogelijk taak, al is het illegaal verkrijgen van een pistool of geweer heden ten dage heel wat moeilijker. De regels volgen en eerst een vergunning aanvragen maakt het risico om vlugger opgespoord te worden na de daad heel wat groter. Eenmaal je dan toch het middel tot vergelding in handen hebt, kan een kind, bij wijze van spreken dan, de trekker overhalen.

Een vuurwapen is enigszins een ‘propere’ manier om te verkrijgen wat je in dit geval nastreeft. Je kan vanop een veilige afstand, zonder zelf het risico te lopen om verwond te raken, het leven van je slachtoffer beëindigen. Het spreekt vanzelf dat je eerst wat oefent op de schietbaan. Er zijn zelfs clubs opgericht die je, met enige aanleg, na een tijd tot een echte scherpschutter omtoveren.

Als je het risico niet schuwt dan kan je kiezen voor de wat persoonlijke benadering. Als je iemand zo erg haat dat je tot het besluit komt dat je die man of vrouw het licht in zijn ogen niet meer gunt dan kan je denken om een mes te gebruiken. Geen aardappelmesje of een minderwaardig ding uit een of andere bazaar maar een echt jachtmes met een lang lemmet. Het heeft het voordeel dat je het leven uit je slachtoffer weg kunt kerven. Een van de nadelen is dat het soms een bloederige bedoening wordt en eventuele sporen moeilijk te verwijderen zijn.

Vrouwelijke collega’s hebben het soms meer voor een wat genieperige oplossing. Gif is het middel dat door de eeuwen heen dikwijls een grote rol heeft gespeeld in politieke en religieuze machtspelletjes. Het ongemerkt strooien van een dodelijk poeder of enkele druppeltjes uit een goede gif-cocktail in iemands dagelijks fruitsapje kan zorgen dat de gevoelige zielen onder ons de doodstrijd van het slachtoffer niet persoonlijk moeten meemaken.

Ik had nooit kunnen denken dat ik voor zo’n keuze zou staan. Maar na jaren aan een stuk het voorwerp te zijn geweest van pesterijen, beledigingen en mensonwaardige behandelingen breek je ofwel beslis je om op te staan en te vechten.

Ik hoor het jullie dan al zeggen. Loop dan weg van die man, sla een andere weg in waar je hem niet meer tegenkomt. Het is allemaal gemakkelijker als je aan de kant van de weg staat. Het is allemaal zo objectief als je maar een toeschouwer bent. Dag na dag, week na week, jaren na elkaar wordt je in een stramien gedwongen door bepaalde omstandigheden. Je kan die nieuwe weg niet meer kiezen omdat je met anderen moet rekening houden. Er hangt zoveel van af dat je doorzet in het onmogelijke, ten koste van jezelf, omdat je nu eenmaal verantwoordelijk bent voor andere mensen. Je familie rekent op je. Je kan en wilt het nog niet opgeven totdat het dan uiteindelijk te laat is. Dan kan je enkel breken of terugvechten.

Ik beschouw deze man sinds korte tijd als de verpersoonlijking van het kwaad. Een duivel, een demon op aarde die uit de diepe krochten van de hel is opgerezen. Een mens zonder een greintje empathisch gevoel, enkel redenerend in termen van geld en macht. Macht die hij uitoefent op iedereen die hij onder zijn handen krijgt. Langzaam breekt hij de randen van je privacy af en kneed je naar zijn wil en wet. Maatschappelijke regels lapt hij aan zijn laars en er bestaat maar één waarheid en dat is de zijne. Dag en nacht moet je klaar staan en de zijne zijn, voor een magere beloning, want zelfs dat gunt hij je niet. Hij kruipt onder je huid en is voortdurend aanwezig in je gedachten als een worm die zich dik vreet door je weerstand, je diepste menselijk wezen uit te hollen.

Ooit heb ik mij nog gelukkig gevoeld. Een gewoon mens die toegedeeld was met verschillende talenten. Begaafdheden die deze onmens één voor één de nek heeft omgedraaid omdat ze gewoon niet in zijn kraam pasten. Uiteindelijk blijft er enkel nog een pasvorm over zonder inhoud die hij dan naar zijn visie kneedt en transformeert. Klonen naar zijn model die hij beveelt en aan hun touwtjes trekt, net zoals een poppenspeler zijn marionetten beveelt.

Ik heb altijd bewondering gehad voor mensen die goed konden omgaan met boog en pijl. Er is iets ritueels aan verbonden en het is een van de oeroudste wapens ooit nog gebruikt door onze voorouders. Je kan zonder twijfel een van de beste en modernste tuigen kopen in de gespecialiseerde handel, maar dat zou veel te gemakkelijk zijn. Er moet zoiets als een emotionele binding zijn met zo’n ritueel wapen. De voldoening die je krijgt om het juiste hout uit te kiezen en daarvan een gepaste stok te snijden. Het materiaal mag niet al te plooibaar zijn en toch moet hij genoeg elasticiteit bezitten zodat je hem met al je krachten juist ver genoeg kan plooien om het touw aan te bevestigen. Er moet voldoende spanning op het touw zitten want je wilt je pijl zo diep mogelijk in het doel laten verdwijnen.

Inderdaad is er dan ook de kwestie van de pijl. Een pijl is uiteindelijk het ultieme middel waarin je al je haat en afkeer perst. Wanneer je dan het projectiel geladen met al die opgekropte gevoelens op de pees aanlegt en je blik vol vuur langs de richtveer en de schacht zendt, je doel in het oog krijgt, de afstand en de windrichting inschat, dan is het ogenblik aangebroken voor de definitieve uitvoering van je wraak.

Ik richt nu en mik en voel een warm gevoel vanuit mijn borst naar mijn buik trekken, uitvloeien in mijn darmen. Een bijna seksueel genoegen nestelt zich in mij als alles te samen komt en de som klopt. Mijn oog…mijn pijl…het doel. De man die mij beetje bij beetje heeft gedood. Nooit zal ik nog dezelfde zijn. Nooit zal ik nog leven en zijn zoals ik ooit geweest ben. Nog een paar seconden zijn onze levens met elkaar verbonden in haat en wanneer hij zich dan langzaam omdraait en naar mij kijkt en beseft wat er gebeurt, dan…

Ik ben me op dit moment heel bewust dat als gedachten konden doden, ik nu al een moordenaar was geweest. Ik leg mij neer op mijn bed en sluit tevreden de ogen. Even denk ik nog aan iets terug maar dan sluipt een voldane glimlach als een welgekomen vriend over mijn gezicht.


© Rudi J.P. Lejaeghere
03/10/2015