Korte verhalen

Zet ook uw verhalen op 1001KorteVerhalen.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht

kerkbezoek

Kerkbezoek

Ze zat recht voor me in de smalle en moeilijk zittende kerkbank.
Die zitplaatsen, waar je na enkele minuten reeds begint te merken dat alle gevoel uit je billen is verdwenen.
Daar helpt de alleraardigst groene geschilderde kleur niet aan.
Het was vrij vol in dat kleine kerkje, dat je iedere dag een plezierig gevoel gaf, telkens wanneer je er naar keek.
Het ligt ook zo idyllisch met een zijde aan het dorp en de andere zijde leunend tegen een schitterend wildgebied.
De buitenkant doet niet vermoeden, dat er aan de binnenkant op de wanden nog echte originele ongerepte fresco's geschilderd staan, die zo prachtig bewaard zijn gebleven, dat ze tot de allermooiste van ons land behoren.
Op toeristische hoogtijdagen probeert er wel eens een organist de moeilijke akkoorden van kerkelijke componisten te vinden, immers als er ergens wordt verkondigd 'zoekt en gij zult vinden', dan is het wel in de kerk.
Tenminste zo is mij altijd voorgehouden, toen ik als kind urenlang naar onbegrijpelijke dogmatische hysteriëen moest luisteren, omdat mijn vader nou eenmaal hoofd ener christelijke school was in een dorp, waar Jezus zelf misschien nog niet goed genoeg voor was.
Dan komt eens dat onvermijdelijke moment, dat je besluit geen lid meer te willen zijn van deze kerk. Je stopt de contributies en de krantjes blijven dientengevolge weg.
Een hele grote en ingrijpende stap in een mensenleven van iemand, die met 'straffen voor zonden' is opgegroeid. En was uit de kerk stappen niet een hele grote zonde??
Altijd op de achtergrond blijft er iets knagen. Was het misschien het verdriet van de allerliefste moeder van de hele wereld en de wat ruimer denkende vader, die om deze stap geleden hadden. Of was het de stem van onze lieve heer zelf die je, zoals de dominees ons wilden doen geloven, bleef roepen.
En dan kom je ineens, na ontzettend veel jaren in dit dorp en ziet dit prachtige middeleeuwse kerkje.
Al tien jaar woon je er praktisch naast, om tenslotte op verzoek van je eigen zoon 'om eens naar te kerk te mogen' zoals zijn vriendjes, er op een goede zondag binnen te gaan.
Enerzijds ben je blij met zijn verzoek, anderzijds bekruipt je weer die zweterige beklemming van de veel te smalle en pijnlijke kerkbanken.
Als kind dacht ik wel eens, dat, als je twee uur op zo'n bank had gezeten, dat je dan vanzelf een martelaar werd. Dat vond God fijn, als je pijn leed.
Maar goed, ze had een aubergine jas aan en ze bood mij het uitzicht op haar achterhoofd, getooid met een roodgrijze compacte haardracht zoals, mijn moeder dat ook wel eens droeg.
Op de kraag van de jas en op de beide schouders lag een laagje witte schilfers, die gestadig uit het kapsel neervlokten.
Vooral toen ze het op een niezen zette tijdens het eerste lied.
Ik trok mijn beide benen naar een kant en stootte daarbij mijn vrouw aan, die direct zag waarom ik dat deed.
Dat had ze beter niet kunnen zien, want u kent mijn vrouw niet, maar ik wel.
En als zij het op een lachen zet, is er geruime tijd geen bedaren meer aan, terwijl de dienst nog maar net was begonnen.
De andere kerkgangers hadden ons bekeken met een bereidwilligheid, die ik anders helemaal niet van ze kende. De blik van ben-je-ook-bekeerd en welkom-in-de-club, want het-is-hier-zo-heerlijk.
Wie schetst mijn verbazing, dat bij aanvang van de dienst er nog steeds keurig geklede heren de kerk in marcheren en zich nestelen aan de voet van het preekgestoelte. Verdomd, dacht ik, de kerkenraad, net als vroeger.
Ik strekte mijn hals om te kunnen zien of er rond de voet van de kansel nog een klein rond bankje was. Het bankje van ‘de slechte kinderen’ uit mijn vroegste jaren.
Als je jezelf niet stil genoeg kon houden, dan kwam er een speciaal daarvoor opgeleide ouderling en die sleurde je aan je oor mee de hele kerk door en zette je voor straf op dat bankje, om de resterende tijd van de dienst de boze blikken van de getrouwen, die wel hun bek konden houden, te moeten verdragen.
Ik zweer het je, in vijftig jaar was er niets veranderd.
De dominee strooide met euforisch genoegen zijn nasale loftuitingen, vervloekingen en boetedoeningen over ons uit.
De organist kende maar twee akkoorden, waar de kerkgangers gewoon dwars doorheen zongen. Gelukkig zongen ze langzaam, zodat de organist tijd genoeg had om de juiste toon te vinden.
Wij voelden ons steeds ongemakkelijker en schuifelden voorzichtig met de billen heen en weer, om een dreigende hernia af te wenden.
De dominee sprak van mensen, die zich ellendig voelde, zoals Maria, die Jezus zocht in de tuin, waarin hij was begraven.
Verdriet, zoals we dat allemaal kennen, zeker nu in deze tijd van mond en klauwzeer, want ook Maria..... zong en neuzelde hij verder. .."heeft ook mond en klauwzeer"..mompelde ik binnensmond.
De vrouw voor ons niesde weer en even bekroop mijn het gevoel van een witte kerst, terwijl het eerste paasdag was.
Hoofden, die allen opgeheven waren naar de predikant, die hoog op de kansel zijn stem deed schallen, alsof hij die rechtstreeks uit de hemel op ons neer deed dalen.
Opeens wist ik het weer.
Opeens wist ik weer precies, waarom ik niets meer met het instituut kerk te maken wilde hebben.
De naam Jezus heb ik er honderden keren gehoord, maar God heb ik er nooit gevonden.
Maar gelukkig komt aan alles een eind, zo ook aan dit kerkbezoek.
De voorganger strooide nog de zegen over ons uit en we mochten vertrekken, vriendelijk gegroet door kerkmensen, die keken, alsof ze weer bij God zelf op bezoek waren geweest en de lekkerste koekjes hadden gekregen.
Mijn vrouw en ik klopten de gratis verkregen sneeuw van de broekspijpen en spoedden ons door de druilregen naar de veilige beslotenheid van onze auto.
De zoon kwam aangehold uit een bijgebouwtje met een klein papieren doosje in de hand, dat hij daar had gemaakt, waarin zich enkele gele schuimpjes bevonden.
"Hoe was het?" vroeg mijn vrouw.
"Puntgaaf!" zei hij," echt hartstikke puntgaaf. Gaan we volgende week weer?"
"Dan breng ik je wel," zei ik, want ik wilde niemand de vrijheid van eigen meningsvorming onthouden, maar ik dacht: "Dat krijg ik er van de week nog wel uit."

Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

iakon

Geplaatst op

04-09-2016

Over dit verhaal

verandering in kerkbezoeken.

Geef uw waardering

Er is 9 keer gestemd.

Social Media

Tags

Jeugdsentiment Oudgeloof

Reacties op ‘kerkbezoek’

  • Wat een kos-te-lijk verhaal. Ik heb zo genoten van je humoristische beschrijving en observeringen.

    Irene O. - 05-09-2016 om 15:39

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!

Laatste nieuwsberichten

  • 21-02 - Spanning voelen bij online spelen

    Als online casino liefhebber, wil ik graag mijn ervaringen delen van het online spelen en andere spelers ook tips geven. Het is van belang dat je gaat kijken naar De beste online poker strategieën

    In Nederland mogen we sinds 1 oktober 2021 legaal online gokken. Dit betekent dat de Nederlandse Kansspelautoriteit vergunning verleend aan gokbedrijven die voldoen aan alle eisen...

Bekijk oudere nieuwsberichten »


Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd