Buren

Buren

“Ja, doet u mij nog maar een bakkie. 't Is goeie koffie, heb u die van thuis meegenomen? Groot gelijk, want hier is de koffie niet lekker. Twee klontjes graag en een scheutje melk. 't Mag ook wel een scheutje van wat anders wezen hoor, konjakkie of zo, maar melk is ook goed.”
Met zijn mouw veegde hij zijn mond droog, want altijd als hij praatte werd zijn kin nat.
Hij roerde zijn koffie in stilte.
Elk jaar kwam hij hier op deze camping en dan bleef hij drie maanden.
En waarom ook niet. Wat moest hij in zijn eentje in Amsterdam doen in de zomer, tussen al die toeristen en de stromen automobielen, die als bloed door de aderen van de stad vloeiden. Amsterdam stonk 's zomers ook veel meer dan 's winters. Nee, hij had het hier prima voor elkaar. Een uurtje of vijf met zijn autootje en hij was er.
Heerlijk in de frisse lucht van het Noord Franse platteland. De taal was hij weliswaar niet machtig, maar al die jaren had hij zich best kunnen redden.
Een mooi plaatsje had hij, vlak bij de toiletten en vlakbij de kantine met het kleine winkeltje erin, waar hij dagelijks zijn krantje van een dag oud kocht.
Het enige wat hem wel eens dwars zat waren de naaste buren. Je wist nooit wie er naast je kwam staan en hoe lang ze bleven. Soms was het heel gezellig en had hij leuk contact met die mensen. Ging hij lekker koffie bij ze drinken of een borreltje.
Maar soms ook waren het van die verwaande kwasten, die geen contact met hem wilden en hem bekeken of hij een bietser was. Dat was hij natuurlijk ook wel een beetje, maar ja, een man alleen mocht toch zijn eenzaamheid wel eens ten nutte maken. Hij leed er ook onder, dus dan mocht hij het ook wel af en toe gebruiken.
Maar goed, hij had nu weer een bakkie koffie te pakken bij zijn kersverse nieuwe buren, zojuist aangekomen.
Hij had gewacht tot ze alles opgezet hadden en dan ging hij even kennismaken.
Hij wist nog niet goed wat hij van ze denken moest. Ze zeiden niet veel. Jammer dat ze twee kinderen bij zich hadden van een jaar of veertien. Van kinderen moest hij niks hebben. Ze maakten altijd herrie en darden voor je caravan heen en weer.
Kinderen konden ook pesten, dat wist hij uit ervaring in Amsterdam. D'r had nog eens zo'n rot jongen geprobeerd de fiets uit zijn handen te rukken, maar dat was hem mooi niet gelukt. Haalt me die knaap een mes uit zijn zak en steekt die zo dwars door z'n band heen. En lachen dat-ie deed toen hij wegrende. Nee, kinderen moesten eigenlijk opgevoed worden in speciale kampen of zoiets. Niet tussen de gewone mensen.
Dat was vroeger wel anders. Dan jatte je alleen een fiets als hij al twee dagen op dezelfde plaats stond.
Misschien was hij ook wel een beetje bang voor ze. Ze konden soms zo agressief zijn, maar ja, 't is nog een kind, zeiden ze dan. Deze jongen, die nu hier was, leek wel een beetje op die knaap van de fiets. Ach wat, ze lijken allemaal op elkaar. Allemaal een oorbel en een neusbel. En dat meisje had zo'n prentje op d'r bovenarm getatoeëerd.
Nee deze kinderen beloofden niet veel goeds. Het zou beter zijn als deze mensen maar zo snel mogelijk weer zouden vertrekken, maar ja, dat had hij niet voor het zeggen.
“Van Wijk was de naam, zei U, he? Van Wijk uit Beverwijk, een mooie combinatie. Nou U heeft een goed plekkie uitgekozen. De vorige mensen zijn net voor twee dagen terug vertrokken. Eigenlijk niet zo leuk gegaan met die mensen. Waren een beetje vreemd, hoe zal ik het zeggen, net of ze niet van deze wereld waren. D'r gebeurde ook allerlei rare dingen, die ik niet kon verklaren. Zo maar in ene stond hun caravan te schudden, alsof hij over de Belgische kasseien reed.”
Hij wachtte even en zag dat zijn verhaal hun nieuwsgierigheid had gewekt.
"Ik heb wel eens gevraagd aan ze, of zij d'r niks van merkten, maar ze zeiden dat ze dat juist leuk vonden. Dat ze juist daarom op dit plekkie wilden staan. Ze vertelden, dat ze contacten hadden met de andere wereld en dat er op onze aarde plekken zijn, waar de geesten zich verzamelen om naar binnen of naar buiten te gaan. Zeg maar een soort poort, die je niet kan zien, met aan de ene kant hier, dit plekkie op aarde en aan de andere kant het hiernamaals.
Bij mijn caravan merkte je d'r niks van. Zo rustig als wat. Maar hier.." ...en hij wees met een dreigende vinger naar de grond," hier kon je soms het grondzeil van de voortent zien bewegen, op en neer. Het kastje, wat daar stond, daar in die hoek, is d'r wel eens van omgevallen. En dan begonnen die mensen met d'r lui ogen dicht door mekaar heen te prevelen en te roepen. Ik kon het niet verstaan, want ik begrijp die dingen niet. 't Leek net of ze een andere taal spraken. Meestal vluchtte ik meteen weg, want ik moet er niks van hebben. Nee, ik hou d'r niet van. Laat de dooien met rust. Maar doodgriezelig was het wel.”
Hij keek naar zijn gehoor en constateerde dat vooral moeder en dochter de doodschrik in hun ogen hadden.
“Nou, bedankt voor de koffie en kom de volgende keer maar bij mij een bakkie doen, dat zit wat rustiger. Vooral 's nachts.”
En weg hobbelde hij naar zijn eigen stee.
Na enkele passen draaide hij zich om en vroeg: “Hoe lang denkt U hier eigenlijk te blijven? O, een dag of tien. Ja, dan moet er toch wel rekening mee houden, want gemiddeld was het eens in de vijf dagen raak, en dan meestal twee nachten achter elkaar. Nou, slaap lekker voor straks. Ajuus!”

De volgende morgen vroeg ging hij zijn krantje kopen in de kantine.
“Waar zijn die mensen nou gebleven, die gisteren naast mij zijn komen staan?
Het leken me zulke aardige mensen,” vroeg hij aan Pierre, de beheerder.
“Die zijn weer vertrokken,” antwoordde hij, “gisterenavond laat nog.”
“Komen er al weer nieuwe of blijft die plek nou tien dagen leeg?” vroeg hij.
"Nee hoor," stelde de beheerder hem gerust, “Vanmiddag komt er een ouder echtpaar zonder kinderen.”
Hij glimlachte en knelde vergenoegd zijn krantje onder zijn arm.
“Het werkt altijd,” gniffelde hij.