PARA-ABNORMAAL?

PARA-ABNORMAAL?

Tegenwoordig kan de je tv niet aanzetten of we hebben hier een Kaasfluisteraar, een Ghostwhisperer, Robbert ten Broekke, Joke Schols en niet te vergeten Char. Maar dat is mijn favoriete helderziende, en onze Derek de ADHD er.
Je gelooft of niet. Een middenweg is er gewoon niet, iedereen heeft wel eens iets vreemds meegemaakt.
Maar de angst weerhoudt een hoop mensen om zich er voor open te stellen.
Ooit was ik op een paranormale beurs en kwam terecht in een grote zaal overvol mensen. Op het podium zaten wat helderzienden en voor hen lagen allerlei spulletjes van mensen die contact zochten met hun overleden dierbaren.
Mijn moeder was pas overleden, ik wilde o zo graag contact en in een labiele bui wil je alles wel geloven.

Mijn toenmalige vriendin geloofde nergens in, dus daar had ik qua steun weinig van te verwachten, maar ik wilde gewoon eens weten wat die onbekende mensen voor geintjes uit zou gaan halen met mensen in de zaal.
Nou ik heb het geweten.
"Is hier een Henk in de zaal", vroeg een donkere mannenstem op het podium.
In een zaal gevuld met bijna 1100 mensen zit er eigenlijk wel een Henk tussen, denk je ook niet?
Tientallen Henkies stonden op.
"Nee, zei de spiritist "nee, ik moet een Henk hebben die hier een horloge heeft neergelegd" en in zijn hand bungelde een zwaar horloge wat bijna niet te zien was als je drie rijen verder de zaal inzat.
Vijf Henkies bleven over.

'"Nee, ik moet een Henk hebben die zijn moeder verloren is, zij zoekt contact met Henk die in de bouw werkt.”
Ja, dank je de koekoek, dat was natuurlijk die beer van een kerel die als een grote boom in die stille zaal kalm om zich heen stond te kijken.
"Ja dat ben ikke", glunderde Henk en stevende op het podium af.

Een suppoost hield hem tegen en hield gelijk een microfoon voor zijn mond.
En afgebluft bleef Henkie staan, starend naar zijn horloge dat de helderziende nog steeds bungelend aan zijn hand boven zijn hoofd hield, zodat iedereen kon zien dat het een horloge was.
"Henk, je moeder zegt je gedag", iedereen begon te klappen, behalve ik. Waarom moet men klappen voor iets dat nog niet bewezen is? Die stelling heb ik trouwen nog hoor!
"O, lief van haar, nou...dag terug dan maar", klonk het een beetje verlegen van Henkie.
"Zij vraagt of je het nog fijn hebt op je werk.”

"Ja, ik heb het nog steeds naar me zin", en Henkie kreeg zowaar een rooie kop.
"Jouw moeder vraagt je of je last van je rug hebt de laatste tijd", vervolgde de helderziende weer terwijl hij wreef over het horloge en schuin naar Henkie kijkende.
"Ja, de laatste tijd wel heel erg inderdaad.”

"Je moeder wil dat je eens naar de dokter gaat.”
En weer dat stomme applaus.
Laten we eerlijk zijn, een bouwvakker krijgt op een gegeven moment altijd last van zijn rug. Een bouwvakker is typisch een degelijk beroep dat de man uitstraalt.
"Heb jij iets met je werk, met hamers, met boren, ik voel trillingen", sprak nu de helderziende weer tegen Henkie.

Ja, moeilijk zeg, als je in de bouw zit, zal je zeker een keer een hamer of een boor in je handen hebben.
"Ja, sprak Henkie nu en ik merkte dat zijn volle stem ineens een beetje bibberde, zachter werd.
"Jouw moeder wil dat je rustiger aan doet met je werk, je gezondheid gaat voor, denk aan je rug en ze zegt dat je moet proberen ander werk te zoeken.”
Applaus alom. Wat een kuddevolk zeg. Ik had het gehad hier. Ik zag hier dus duidelijk de nep en de illusie dat ik mijn moeder zou spreken verdwijnen als sneeuw voor de zon.
Trouwens mijn moeder kennende zou niet eens als geest tevoorschijn komen bij die figuren op dat podium, die zou in een deuk naast Henkie gestaan hebben.

En even zag ik een kleine dame op naaldhakken, haar netjes gekapt, met pretoogjes een aanstekelige lach produceren door de zaal. Het was mijn moeder.
Ik zag haar. Ik hoorde haar lach, ze lachte het hele zooitje uit. Ja, dat kon niet anders dan kleine Jetje zijn die dit allemaal volksverlakkerij vond. En daar had ze een hekel aan!

Met een grote glimlach op mijn tronie stond ik op en gebaarde naar mijn gezelschap dat we op moesten stappen, ik had genoeg van dit schouwspel. Dit had niets met helderziendheid te maken, dit had niets met geesten te maken.
De geesten zitten in je hoofd, in je ziel. Als je ze nodig hebt zijn ze er toch wel voor je. Ik heb in het verleden dingen meegemaakt die nu nog steeds op wetenschappelijke basis niet te verklaren zijn. En ik wil ze ook niet verklaard hebben.

Ik ben zuinig op wat ik weet, wat ik van de kosmos kan leren. Dood bestaat niet, het is een woord uitgevonden door de mensheid.
Net als geest, ook zo een degelijk woord.
Maar de ziel van de mens blijft altijd in jou, met jou, bij jou. En als je daarin blijft geloven heb je geen bewijs nodig van gene zijde...
Het is daarboven goed toeven.
Want er is nog nooit iemand teruggekomen.