Komkommertijd, hier en elders

Het is een dag als alle anderen. En daarmee weer eens het vermelden waard. Ik bevind me thans, ook lichamelijk, verre van de Nederlandse maatschappij. En naar volle tevredenheid mag ik wel stellen. De komkommertijd in Nederland kan ik best missen. Net als kiespijn, hoe kom ik erop.

Naast het zwembad ligt een man met een zwarte huidskleur een banaan te verorberen. Heel even dacht ik met Karadzic van doen te hebben, echter deze kerel droeg geen lange grijze baard en haardos, neen, deze had opvallend kort zwart kroeshaar. Bovendien was, zoals ik al memoreerde, zijn huid zwart van kleur en die van Karadzic bleek bleek te zijn, waarschijnlijk wegens gebrek aan zon en pigment. Het zal derhalve iemand anders zijn die zich een banaan liet smaken.

Het gaan van gedachten had zijn tol inmiddels geëist, ik besef dat ik met open, en daardoor behoorlijk droge, mond nog op de zelfde positie zit te kijken naar de man met zijn banaan. Er was geen appreciatie bij hem te ontdekken daar hij mij in een onvervalst Haags accent vroeg of ik “zo’n Italiaanse racist” was. Italiaan? Ik? Het moet verdomme niet veel gekker worden. Wacht eens, racist? Ik? Laatst gaf ik nog 2 Euro aan een collectant die zich uitgaf voor een vluchtelingenorganisatie in Noord, West, Zuid, Oost en Centraal Afrika, me dunkt! En gisteren nog knikte ik vriendelijk naar twee roma-zigeunervrouwen op straat. Ik weet het nog goed, ze hielden beiden een glimmende pannenset vast. Waarschijnlijk gestolen, wie zal het zeggen. Deze dames allicht niet, maar je weet het niet. Verdomme, hoe durft deze figuur mij van Italiaan of racist te betichten. En in dit geval zelfs beide, wat direct inhoudt dat niet elke Italiaan racist hoeft te zijn. Een leermoment wat ik zorgvuldig, links of rechts, opsla in mijn brein. Ik denk rechts, maar dat mag bij een ieder als bekent opgeslagen zijn.

Ik veronderstelde terecht dat een kwade blik, die zijn weerga niet kent, voldoende zou zijn. De neger vertrok angstig, met ogenschijnlijk een staart tussen de benen, richting een vuilnisbak waarin hij een bananenschil deponeerde.

Het in allerijl bestelde biertje vertrok als sneeuw voor de zon richting mijn keel en verdreef de droogte in die contreien maar matig, zodat ik meteen er nog één liet brengen. De dame die me dit bracht bleek een Italiaanse, daar ze me zonder buitenlandse tongval een duidelijk “prego” liet horen. Voor de zekerheid vroeg ik haar of ze een racist was. Dit werd zonder blikken of blozen beantwoord met een “no”, zodat ik haar geloofde, het geleerde nog eens hardop in mezelf herhaalde en wederom, maar op de zelfde plaats, opsloeg in mijn brein.

Ik krijg het gevoel dat deze dag lijkt op een andere dag. Welke dag zou ik niet meer weten. Als ik alle dagen moet onthouden zal mijn brein aardig op de proef worden gesteld. Wacht eens, las ik niet eens een onderzoek over alcohol, dat het vergeetachtig maakt? Ja dat las ik inderdaad in een exemplaar van Elsevier, augustus 2001. Vlot bedacht ik wat mijn pincode ook alweer was. Verdomd, kwijt. Ah, ik heb het alweer, 8888. Het kwam wat vertraagd uit het brein schieten. Dat onderzoek was er een van likmevestje, dat was nu wel duidelijk. Waarna ik dat gegeven weer, zonder herhaling maar met zorgvuldigheid, opsloeg in mijn brein. En gerustgesteld meteen er een bestelling van een pils en een komkommer er op liet volgen.

Vlot werd de bestelling aan mijn tafel geserveerd door dezelfde dame, een Italiaanse als gezegd. Ik liet het bier vlot in mijn keel verdwijnen, ondertussen flink slikkende, terwijl de Italiaanse dame de komkommer aan tafel bereide, het in stukken sneed om er daarna peper, zout en balsamico azijn op te draperen om het smaak te geven. Ik at de komkommer daarna in recordtijd op. Ik kan me niet herinneren zo snel een komkommer soldaat te hebben gemaakt, als wel, dan zou ik het gegeven zeker opgeslagen hebben.

Al zeker een half uur geen sigaret gehad, de traagte in mijn brein vervloekende stak ik meteen een lucky strike in mijn mond en stak het zonder problemen aan. De hitte hier raakt het ondraaglijke zo zonder wind, maar de aansteker weet er gelukkig wel goed raad mee. Al rokende gaf ik aandacht aan een bord boven het zwembad en las in het Italiaans enkele woorden. Daarna begaf ik me naar het toilet om eens te zeiken dat het klettert. Dat lukte zonder al te veel poespas omdat de nood hoog was opgelopen. Met een zekere opluchting, een lichte neiging naar ontspannenheid en zin in een Heineken, begaf ik me terug in de menigte waar de Italiaanse serveerster deel van uit maakte.

Laat me, zeker in deze komkommertijd, maar even met rust.

Mav