Eventjes Guusie "helpen."

Eventjes Guusie “helpen.”

Isidoor van Iependaal wandelt door de hoofdstraat. De vierkant gebouwde ex bokser heeft zijn knuisten, maatje XXL om de revers van zijn bruine kamgaren pak geslagen en sabbelt een stomp bolknak. Zijn blauwe ogen stralen niks als welwillendheid uit, terwijl menig omstander zich juist haast om uit het vaarwater van de vierkante klerenkast te komen.
Uit een apotheek komt een magere spiering zwieren. Ze botsen bijna tegen elkaar.
‘Hee Ruud,’ steekt Isidoor zijn hand lachend op. ‘Lang niet gezien. Tjeezes,’ valt hij uit. ‘Onder welke grasmaaier heb jij gelegen?’
‘Ruud Gorredijk, een magere sladood met schelvis ogen en melkboerenhondenhaar, klopt verlegen zijn slobberig zwart pak af. Over de lengte van zijn gezicht lopen 3 grote sneden, die zelfs met wat pleisters niet te verbergen zijn.
‘Vergeten je mes te slijpen?’ grijnst Isidoor vriendelijk.
‘Oh dat?’ Ruud strijkt over zijn wang en haalt zijn schouders op dat zijn pak wappert als was in de wind. ‘Ik most mijn kater helpen. ‘Die was aan de tijd.’
Isidoor had haar nog niet gezien, maar achter zijn vriend deint een forse theetante met mottig bontje.
‘Dat was nog een hele toestand, Ruud,’ knikt Thea Gorredijk. ‘Je had ‘m in een handdoek moeten wikkelen.’
Ruud haalt zijn schouders op. ‘Als dat beest niet zo spartelde, was ’t zo gepiept. Nou ging ie nog erger tekeer als een vis op ’t droge.’
Isidoor knikt grijnzend. Hij merkt dat hun gesprek mensen laat staan en dat ze begrijpend knikken.
‘Ik had ook ’s een kater die niet geholpen was,’ glimlacht hij. ‘Toen kwam mijn buurvrouw en zei dat haar poes nu al voor de derde keer met jong zat door dat beest. Ik most mijn Guusie helpen, of ze zou ‘m in een zak stoppen en verzuipen.’
‘Dat pik je toch niet,’ veert Ruud omhoog. ‘Van mij kon dat takkewijf van ’t dak springen. Ik maak zelf wel uit wat ik met mijn kater doe.’
‘Nou, mijn vrouw vond ook dat Guusie wel genoeg nazaten had gemaakt. De hele wijk zat vol met allemaal van die knoerten wit met grijze vlekken. De beste rattenvangers van heel Rotterdam,’ knikt Isidoor wijs. ‘Maar we hadden wel genoeg van dat beestenspul. Dus ik maak de keukentafel leeg en zeg mijn vrouw Guusie binnen te brengen.’
‘En deed ze dat ook nog?’ Ruud schudt zijn hoofd. ‘Thea wil er niks mee te maken hebben. Ze kan niet tegen het gekrijs.’
Naast Ruud schudt de theetante ijverig mee. Ze trekt haar schouders rillend op en rolt met haar ogen dat ze er bijna uit knikkeren.
‘Bea bracht Guusie binnen,’ knikt Isidoor. ‘Ze lokte ‘m met een kabeljauw kop.’
Isidoor spreidt zijn handen flink uit elkaar. ‘Zo een joekel dat beest. Guusie is bijna nog groter dan de keeshond van de buren. Dus ik wacht tot ie de viskop op heeft en pak het mes.’
Het komt misschien wel dat ze pal voor de deur van de apotheek staan, dat er steeds meer mensen zich om hun heen verzamelen. Iedereen houdt wel van een goed verhaal. Er blijven steeds meer mensen staan luisteren.
‘En toen?’ Ruud kijkt geërgerd als Isidoor wat te lang stil blijft.
‘Nou, toen kon ik het bloed van de tafel af vegen en naar een nieuw mes uitkijken.’
‘Bloedde dat beest zo erg dan?’
‘Nee ik,’ haalt Isidoor zijn schouders op.
‘Ik zette Guusie op tafel. Pakte het mes. Voor ik het wist, hing ie krijsend aan mijn arm. Scheurde mijn blouse aan flarden. Beet me tot het bloed eruit spoot en trapte het mes weg, zodat het tegen het fornuis aankwam en brak.’
‘Tjeezes.’ Zijn kring toehoorders groeit nog meer aan. Een straatjochie trekt Isidoor aan zijn jas. ‘En toen?’
‘Toen vluchtte Guusie weg door het keukenraam. Dat was ik vergeten dicht te doen.’
‘En toen?’ Thea grijpt hoofdschuddend de arm van Ruud. ‘Toen kregen jullie weer jonkies?’
‘Nee,’ haalt Isidoor zijn schouders op. Ik liet Thea mijn arm verbinden. Zij moest de boel schoonmaken. Ik ging een nieuw mes lenen bij mijn buurman. Moest een oude blouse aandoen. Het koste me een uur zoeken voor ik dat rotbeest weer te pakken kreeg met een harinkie van de visboer.
Bea had het keukenraam dichtgedaan en oude kranten over de keukentafel gelegd. Ik hoefde alleen haar keukenschort aan te doen en dat beest te grijpen.’
‘En toen?’ Een deftige dame die haar handtasje omklemt alsof het elk moment kan wegwaaien, kan zich niet inhouden.
‘Toen kon ik voor Bea een nieuw keukenschort kopen. Naar een nieuwe tafel uitkijken. Die krassen van Guusie’s nagels kreeg ik er nooit meer uit. Ik kon ook meteen naar de dokter, want het bloedde als een rund.’
‘Wat dan? Ruud spert zijn ogen open. Had je dat beest een poot afgesneden of zo?’
‘Nee, mijn hand. Guusie wrikte zich los en het mes gleed uit. Daarna scheurde hij het schort aan repen en mijn broek ook.’
‘Tjeezes mina, en toen?’ Een slungelige kantoorklerk duwt zijn brilletje terug op zijn haakneus. ‘Was dat beest er alweer vandoor?’
Isidoor vindt het best dat wildvreemden mee luisteren en steekt op zijn gemak de brand in zijn bolknak.
‘Ik deed de keukendeur stijf dicht. Er moest een kast er tegen aan. Dat kreng ramde de keukendeur anders zo weer open. Daarna heb ik mijn buurman er maar bij gehaald. Henk is verhuizer en die heeft wel wat kracht in zijn poten. Nou, Henk kon zo door naar het ziekenhuis.’
‘Zeg me niet, dat je hem ook gesnejen hep met dat enge mes,’ roept een oud vrouwtje geschrokken.
‘Nee, hij ging door de deur heen,’ haalt Isidoor zijn schouders op.
Daar begrijpt niemand iets van.
‘Nou, zelfs met z’n tweeën kregen we dat beest niet stil. Dat monster beet, krabde en trapte zo erg, dat onze armen bont en blauw werden. We besloten Guusie met zijn kop tussen de schuifdeuren van de kamer te doen. Dan hielden we ‘m wel stil en konden eindelijk snijden.’
Isidoor schudt somber zijn hoofd.
‘En toen?’ Ruud houdt het niet meer. ‘Kreeg je dat kreng eindelijk klein?’
‘Nee, hij ons. We hielden ’m met z’n tweeën vast en brachten hem de kamer in. Guusie krijste als een dolle en gromde als een duivel.
Bea schrikt zich bijna dood ervan. Ze springt gillend weg en laat van ellende haar doos met krulspelden vallen. Henk struikelt daar over. Rats! Zo, met zijn kop door de schuifdeur heen.
Dat was glas, dus je begrijpt. De hele boel in splinters.
Guusie ging er meteen weer vandoor. Henk moest in het ziekenhuis. Bea rent helemaal overstuur naar de buurvrouw. Die begint ook al te gillen.’ Isidoor telt op zijn vingers af. ‘Kon ik het bloed opruimen. Het glas wegvegen. Glassplinters uit mijn vingers trekken. Nieuwe schuifdeur bestellen. Ziekenhuis voor Henk betalen.’
‘En die kat?’ Een dikke vent staat gemoedelijk te lachen. ‘Kreeg je die nog te pakken?’
‘Heb een dag en een nacht de straat voor dat kreng afgezocht,’ knikt Isidoor. ‘Komt de volgende morgen mijn kleine buurmeisje ermee aan. Lag dat rotbeest in haar poppenwagentje te slapen. Ik grijp dat beest in zijn lurven, hij meteen de mijne! Man, ik heb het hele trappenhuis wakker gevloekt! Mijn armen waren net kaartjes waarin een conducteur gaatjes had geknipt! Maar ik liet ‘m niet los.’
Isidoor blaast op zijn gemak een rookkring. Alle omstanders hangen aan zijn lippen en wachten ongeduldig af.
‘En toen?’
‘Nou, ik heb dat beest in de keuken gesmeten. De pleisters en het verband waren ondertussen op, dus ik moest eerst nieuwe halen. Kom ik de keuken in. Heeft Guusie mijn kast opengemaakt en zit verdorie onze ham op te vreten. Er was nog maar zo een stukkie over. Ik had trek, dus ik grijp dat stukje ham. Hangt ie weer aan mijn arm en bijt mijn hele verband aan stukken!
Maar ik had ‘m te pakken. Smeet ‘m op de grond en ging er bovenop zitten.’
Isidoor vertrekt zijn gezicht pijnlijk.
‘En toen?’ Ruud kan bijna niet meer van het lachen. ‘Was ’t nou eindelijk klaar?’
‘Met mijn broek wel. Die was rijp voor de voddenboer en mijn onderbroek ook.
Het bloed liep me van mijn benen! Dat rotbeest schiet zo de kast op. Sta ik daar in mijn blote kont, komt meneer de dominee binnen. Hij wou komen helpen. Dat vervloekte kreng schiet van de kast op de dominee af. Zet zich af op zijn hoofd en stuift de trap af. Was Guusie weer weg!’
Het klinkt van alle kanten als Isidoor op zijn gemak rond kijkt.
‘En toen?’
‘Toen kon ik dokken voor een nieuwe pruik. Blijkt de dominee al jaren kaal te zijn. Hij moest ook een nieuw pak, want de schouders lagen aan flarden. De doktersrekening was ook niet mis. Zulke japen had ie op z’n wang.’
Isidoor zucht diep. ‘Guusie koste me ondertussen een vermogen.’
‘En toen,’ klinkt weer van alle kanten.
‘Nou en toen?’ Isidoor krabt even achter een oor. ‘Ik geloof dat we een week bezig waren dat rotbeest te zoeken. Toen we ‘m eindelijk gevonden hadden, haalde Henk, die was net weer uit het ziekenhuis, een broer van ‘m op. Karel was bokser en kon wel tegen een stootje.
Nou, daar stonden we weer in de keuken. Wij met z’n 3en en dat smerige rotbeest. Ik tot aan mijn nek als een mummie in verband. Henk met 16 hechtingen op zijn kop. Karel, die broer had voor de zekerheid bokshandschoenen aangedaan. Daar komt nog geen pikhouweel doorheen, beweerde ie.’
‘En toen?’
Isidoor schudde zijn hoofd. ‘Wat zijn die rotdingen duur. Bij de boksschool zei er eentje dat ie nog nooit een bokshandschoen dwars door midden had gezien.’
‘En toen?’
‘Nou, de hele keuken hing aan flarden. Ik had zelfs geen zondagse pak meer om aan te trekken. Dus heb ik Guusie maar weggegeven. Hij zit nu ergens bij de Tuinen. Iemand zei dat het daar nu ook wemelt van de grijs-witte katers zo groot als keeshonden.’