Korte verhalen

Zet ook uw verhalen op 1001KorteVerhalen.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht

de groene deken

openbaring 3

de groene deken

"god ik ben zo blij!!!...Zo blij!!...Hij heeft ze meegenomen, allemaal.... Ze waren niet van mij. Ze zijn ergens met me meegekomen, ergens onderweg vandaan. En nu heeft hij ze weer meegenomen. Hij is ze komen halen en zij was er ook bij met die bolle rood blozende wangen."
Vriendelijkheid en geruststellend hadden ze om de hoek van de deur gekeken. Ze waren uit een groot huis met ons meegekomen, zonder dat we het gemerkt hadden.

Op de tussen-etage van dat huis groeiden vreemde dingen. De beneden-etage was een restaurant waar buitenlanders dagelijks hun maaltijd haalden. Regelmatig ben ik hier geweest, want ik kende het huis.
Nu was ik weer in dat huis en mijn mobieltje was stukgegaan.
Aan de trapleuning naar beneden hingen op verschillende plekken grote elastieken, zoals die wel gebruikt worden door de postbesteller. Die zaten vast aan de leuning met een bepaald soort knoop. Ik kon ze niet los krijgen, maar ik móest ze hebben om alle onderdelen van mijn uiteengespatte mobieltje bij elkaar te houden. Tenslotte lukte het per ongeluk om het bovenste elastiek los te krijgen, hoe ik het deed weet ik niet maar een gelukkige draai eraan deed hem loslaten. Daarop kwam er een groot pakket te voorschijn, gehuld in een donkergroene deken.
Die duistere bundel nam ik mee naar huis, waarom weet ik niet want ik had er een bang gevoel bij. Ik zette het op de schommelstoel in de in de hoek van de kamer.
Liesbeth kwam vragen wat ik bij me had.
"Ik weet het niet ", zei ik.
We staarden samen naar de groene bundel en plotseling zag ik beweging, alsof er een diertje onder de deken zat. Langzame voorzichtige beweging van iets dat wakker wordt en voorzichtig om zich heen kijkt en daarna probeert een uitweg te vinden uit de donkerte onder de groene deken.
"D'r zit iets in!" riep ik.
"Waar dan?" vroeg Liesbeth en haar stem verried angst.
"Daar, kijk dan, het beweegt!" Zelf voelde ik geen enkele angst meer, maar juist grote verwachtingsvolle nieuwsgierigheid.
De beweging onder de deken werd steeds heftiger totdat tenslotte de deken naar beneden begon te glijden. Toen zagen we het.
Er onder zaten stijf rechtop één grote en een paar kleinere poppetjes, gemaakt van gips en zeer slecht gemodelleerd, alsof ze door kleine kinderhanden gemaakt waren. Gezichten waren er opgetekend.
Liesbeth had mijn hand vastgepakt, want ze zag wel griezeligheid maar niet de betekenis van deze afzichtelijke wezentjes.
Daar stonden we en wat moesten we ermee. De gipsen stakerige armen bewogen en ook de mismaakte gezichtjes veranderden van uitdrukking. De hoofdjes draaiden langzaam naar de keukendeur.
Het gevoel van onzekerheid begon om te slaan in achterdocht, want wat moest je met deze entiteiten, waarvan je niet wist of ze negatief of positief waren. Wat konden ze wel of niet aanrichten? Wat waren de gevolgen van hun aanwezigheid?
We kropen dicht tegen elkaar aan toen de buitendeur openging. Iets groots en pluizigs stak om de hoek van de deur. Het was het hoofd van een oude man. Aan zijn mond zagen we dat hij iets zei, maar we hoorden niets. Hij verdween om daarna onmiddellijk weer terug te komen. Hij wenkte met zijn hand, dat we moesten komen, maar wij stonden verankerd aan de grond. In werkelijkheid wenkte hij de poppen.
Die kwamen in beweging, langzaam maar gericht zoals een pasgeboren orang oetan aarzelend en schokkerig zijn te lange armpjes uitsteekt om houvast te vinden. Het maakte hen aandoenlijk. De oude man tilde ze op en ontfermde zich over hen alsof het zijn stoute kinderen waren.
Toen ze waren verdwenen rende ik naar de deur en wilde die openrukken. Voordat ik er was ging de deur vanzelf weer open en een oude vrouw stak haar hoofd om de hoek, de vrouw met de rode appelwangen, de grote pluizige haardos en de vriendelijk lachende mond. Ze keek me aan en ik verstond haar gedachte, die zei:"wees eindelijk maar gerust, we nemen ze weer mee."
Opeens voelde ik me volstromen met blijdschap en dankbaarheid. Heel mijn lichaam tintelde en een overdonderend gevoel van vrijheid, van bevrijding, maakte zich van mij meester. Zulk een ongekend grote blijdschap dat ik vanzelf begon te huilen. Huilen waar geen einde aan leek te komen en een gevoel van massaal geluk vulde mijn lijf. "Ze zijn weg!!!"schreeuwde ik tegen Liesbeth. Ze zijn weg!! God wat ben ik blij. Ik kan d'r niks aan doen, maar ik moet janken van blijdschap. Hij heeft ze weer meegenomen. Hij is ze komen halen en nu zijn ze eindelijk weer weg!!"

Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

iakon

Geplaatst op

06-01-2017

Over dit verhaal

openbaring 3

Geef uw waardering

Er is 3 keer gestemd.

Social Media

Tags

Absurdisme Onbekend Onwerkelijk

Reacties op ‘de groene deken’

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!

Laatste nieuwsberichten

  • 21-02 - Spanning voelen bij online spelen

    Als online casino liefhebber, wil ik graag mijn ervaringen delen van het online spelen en andere spelers ook tips geven. Het is van belang dat je gaat kijken naar De beste online poker strategieën

    In Nederland mogen we sinds 1 oktober 2021 legaal online gokken. Dit betekent dat de Nederlandse Kansspelautoriteit vergunning verleend aan gokbedrijven die voldoen aan alle eisen...

Bekijk oudere nieuwsberichten »


Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd