Korte verhalen

Zet ook uw verhalen op 1001KorteVerhalen.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht

Mevrouw Jones

Een kleine stad in het midden-westen. Op dat grote continent kan je genoeg zulke vinden. Een meisje werd er geboren en haar ouders noemden haar Susan. Haar vader was kolonel en discipline werd het kind met de paplepel ingegeven. Ze heette toen nog geen Jones, dat kwam pas toen ze 22 jaar oud was en trouwde met Harry Jones. Twee jaar later werd ze weduwe.
Mevrouw Jones had gestudeerd voor onderwijzeres en dat werd ze dan ook op de school die eens haar lagere school was. Susan en Harry hadden geen kinderen gekregen en mevrouw Jones hield van alle leerlingen. Ze was ook een echte dochter van haar vader, dus discipline heerste in haar klassen. Ze was streng maar rechtvaardig. Belangrijker was, dat ze een erg goede onderwijzeres was. In de loop der jaren vond ze het erg tevredenstellend dat haar leerlingen goede beroepen kregen. Ze bleef altijd mevrouw Jones heten. Ze onderwees in Engels en Geschiedenis en, omdat ze mooi kon pianospelen, leidde ze ook een klein muzikaal groepje.
Het was een rustige tijd toen. Mensen werkten hard, gingen in het weekeinde naar baseball kijken of naar football, men ging daarna een biertje drinken en niemand ging dronken naar huis.
Een nieuwe generatie leerlingen diende zich aan, en weer een nieuwe, de kinderen van haar eerste en tweede lichting. Mevrouw Jones had het nog steeds naar haar zin en zou dit nog jaren willen blijven voelen.
Ook in het midden-westen blijft een kleine stad niet klein. Er kwam het jaar dat op een groot terrein, net even buiten de stad, een grote fabriek werd gebouwd. Toen die klaar was kwamen er werknemers van omliggende staten en die namen hun families mee. Mevrouw Jones kreeg in haar klas opeens kinderen die zo heel anders waren dan ze gewend was. Hun kleding, hun taalgebruik, hun houding. Mevrouw Jones kon nog zo haar best doen, maar discipline was er niet meer in te krijgen. Ze kon zich enorm storen aan jongens met petjes, die niet op hun stoel zaten maar hingen. Aan meisjes met veel te korte rokjes, en sommigen al met make-up. Er werd slecht naar haar geluisterd en het gebeurde dat ze gewoonweg uitgelachen werd. Ze werd strenger en niet meer zo rechtvaardig. Mevrouw Jones begreep die kinderen niet.
Het schoolhoofd, ook een oud-leerling, zei haar dat ze moest proberen ''met haar tijd mee te gaan''. Mevrouw Jones, die nu tegen de 60 liep, ging niet meer met plezier naar haar werk. Toen er op een morgen op het schoolbord in koeienletters stond 'JONES = HEX' wist ze dat ze haar beroep aan de wilgen zou hangen. Ze hield het uit tot het einde van het schooljaar en tegen die tijd werd ze alleen nog maar 'heks' genoemd.

Het huis van mevrouw Jones was aantrekkelijk. Het had een rood dak, witte muren en een wijde veranda waarop grote potten met veelkleurige bloemen. Haar tuin was altijd verzorgd en de schuur achter haar huis altijd opgeruimd. Ze las veel, speelde geregeld piano en miste het onderwijs beslist niet meer. Als ze had gedacht van een rustige oude dag te kunnen genieten, dan had ze zich niet erger kunnen vergissen.
Een lekke band kan gebeuren, maar bij de garage vertelde men haar dat die band kapot gestoken was. De monteur vertelde dat het de laatste tijd nogal vaak gebeurde. Kwajongensstreken. Met de komst van de grote fabriek kwam ook ondeugd de stad in. Het bleef niet bij een 'kwajongensstreek'. Herhaaldelijk reed mevrouw Jones naar het politiebureau om vernielingen te melden: 'HEX', gekrast op haar autoportier, de planten uit hun potten gerukt, de schuur opengebroken, een raam ingegooid, meer kapotgesneden banden en spiegels afgerukt. Mevrouw Jones was ten einde raad en de politie ook, want die hadden wellicht wél een idee uit welke hoek dit kwam, maar bewijs was er nooit. Alles gebeurde in het holst van de nacht. Mevrouw Jones sliep er niet goed van en ging er slecht uitzien.
Op een halfdoorwaakte nacht hoorde mevrouw Jones een gerucht bij haar schuur. Ze pakte de honkbalknuppel uit de paraplustandaard en ontsloot de keukendeur. Geluid van rennende voeten. De schuurdeur stond op een kier. De arme vrouw rilde in haar dunne nachthemd. Uit het donkere gebouwtje klonk gepiep. Ze deed het licht aan en daar lag ze ... nat en zo mager. Haar zwarte haar smerig, de groene ogen gevuld met pijn. Mevrouw Jones hurkte bij haar neer en haar zachte warme stem sprak tegen datellendige stukje leven. De ogen sloten zich en mevrouw Jones hoopte dat het kleintje niet dood was. Met voorzichtige handen tilde ze het op, drukte het tegen haar borst, nog steeds zacht pratend als tegen een baby.
In de keuken werd een dikke handdoek op de tafel gelegd en daarop rustte nu dat arme schepsel. Een wond op haar neus en een aan haar oor. Mevrouw Jones maakte een teiltje warm water, nam een schone handdoek en begon heel voorzichtig het snoetje en haren te wassen. Zalf op de neus en het oor. Het borstje ging rustig op en neer en mevrouw Jones begreep dat, hoewel verwaarloosd en uitgehongerd, de dood nog ver was.
Ze maakte wat te eten en te drinken en gaf het in kleine beetjes. Ze aaide het zwarte haar, ook toen de groene ogen al dichtvielen en een helende slaap haar taak overnam.

Het duurde even voordat mevrouw Jones merkte dat haar beschermeling niet kon spreken. Zijzelf praatte onafgebroken tegen haar en het leek of ze begrepen werd. Haar oren waren in ieder geval in orde. Na een paar dagen waren neus en oor genezen en zat er wat meer vlees op het lijfje. Mevrouw Jones had besloten dat ze voor dit schepsel wilde blijven zorgen. Zo jong nog en dan zo verwaarloosd, ze kon het niet begrijpen. Hoe oud zou ze zijn? Een jaar of zes, misschien zeven? Ze moest wel een naam krijgen natuurlijk en omdat vragen niets uithaalde verzon mevrouw Jones er zelf een. Verzon? Ach, het schepseltje gaf het haar eigenlijk in de mond, op een heldere avond, met de maan en sterren die de hemel versierden. Ze zaten samen op de schommelbank op de veranda. Mevrouw Jones vertelde haar over hoe de sterren heetten en de groene ogen volgden haar vingers wanneer die omhoog wezen. Het leek of de sterren zich spiegelden in die ogen en opeens wist mevrouw Jones het: ik noem je Stella. Jij bent nu Stella Jones.

De kwajongensstreken bleven mevrouw Jones plagen. Haar verzekering dreigde dat ze niet veel langer voor de schade wilden opdraaien en, hoewel mevrouw Jones een goed pensioen had, waren de constante rekeningen van het garagebedrijf een aanslag op haar portemonnee, al was de eigenaar een oud-leerling en behoorlijk schappelijk. Op een ochtend was de veranda weer een puinhoop. Mevrouw Jones en Stella zaten op de kapotgesneden kussens van de schommelbank en tranen liepen over gerimpelde wangen. Stella drukte zich tegen haar aan. Ja, zij begreep veel.

Geruchten gingen de ronde doen. Mevrouw Jones las erover in de krant, men sprak erover in de winkels. Ooggetuigen zeiden hun woordje en de politie kon niets bevestigen, of ontkennen. Het lokale ziekenhuis meldde een verhoogd aantal gewonden, vooral 's nachts. Knullen spraken over iets zwarts, dat hen aanviel wanneer ze 'gewoon' aan het chillen waren. Nee, écht, ze deden niks en werden toch aangevallen.

De ooggetuigen spraken over een wolf, een cheeta, een lynx, gewoon, groot en zwart en zwijgend.
Nee, de gewone burgers hadden nergens last van, al waren ze wel wat ongerust en bleven na donker toch liever thuis. Bij mevrouw Jones bleven de autobanden heel, de spiegels bleven keurig op hun plaats en de bloemen in hun potten. Af en toe zag ze wat roods rond de nagels van Stella en dan dacht ze: je hebt weer van de bessen gesnoept, klein boefje.
In de stad werd het rustig.

Stella lag op haar slaapplaats en droomde. Ze zag het kind dat haar opgedragen had naar de mensenwereld te gaan. Het was het kind dat Susan en Harry niet mochten krijgen, waarvan ze nooit wisten dat het gemaakt was. Haar opdracht was simpel geweest: zoek, vind en bescherm. Ze spinde zacht, haar pootjes opgetrokken en haar staart in een krul over haar zwarte rug.

Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

Irene O.

Geplaatst op

23-05-2016

Over dit verhaal

Als de nood hoog is ...

Geef uw waardering

Er is 11 keer gestemd.

Social Media

Tags

Hulp Ireneosterwald Treiteren

Reacties op ‘Mevrouw Jones’

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!



Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd