Korte verhalen

Zet ook uw verhalen op 1001KorteVerhalen.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht

Karu

Ze ligt op haar zij op een harde koude vloer. Ieder die haar zou zien zou menen dat ze slaapt. Onbewegelijk, maar al haar zintuigen zijn alert. Ze hoort geluiden en ruikt geuren die haar vreemd zijn. Ik weet niet waar ik ben, ik weet niet waarom ik hier ben, maar ik weet wel wie ik ben. Ik ben Karu en ik heb nog nooit op zo'n hard bed geslapen.
Haar wang ligt op de vloer en ze snuift. Ik ruik pis, denkt ze. Ik zal toch niet zelf ... nee, nee, gelukkig niet.
Met veel moeite probeert te gaan verliggen. De kleine beweging doet pijn, een ruwe plek op de grond schaaft haar schouder. Ze rilt. Ze probeert haar hoofd op te tillen. Zo zwaar is haar hoofd, ze laat het weer zakken.
Ze voelt geen honger maar haar tong en haar keel smachten naar water.

Ze hoort de natuur wakker worden en ze doet langzaam haar ogen open. Grote goud-bruine ogen. Grijs, de vloer is grijs, aan weerskanten van haar is het ook grijs. Ze ziet licht recht voor haar met een muur van stokken. Ze probeert overeind te komen en dat lukt haar half. Ze voelt zich misselijk en ze ziet alles dubbel. Ook het licht is grijs, denkt ze, maar het regent niet. In haar geboorteland, wanneer de lucht niet stralend blauw maar grijs is, dan valt de regen in dikke druppels neer op de droge vlaktes en maakt poelen. Ze doet haar ogen dicht en rust even.

Op het scherm van haar gesloten oogleden ziet ze het land waarin ze geboren is. De velden met het lange gras waarin ze met haar zusje speelt. De vallei met de hoefdieren en heel soms een neushoorn. Ze ziet de eindeloze vlakte met een blauwe horizon en de bergen, links in de verte. Hoort ze haar moeder roepen? De moeder die zo zorgzaam is en maakt dat er altijd eten is. Ik lijk erg op mijn moeder, denkt ze, alleen is de kleur van mijn moeders haar meer karamelkleurig dan dat van mijzelf. Moeder zegt dat ik haar kleuring zal hebben zodra ik volwassen ben. Hun thuis, onder de hoge bomen die, tijdens de hete middagzon voor welkome schaduw zorgen. Ook de vogels in de bomen hoort ze.
In de verte trompettert een olifant.

Ze beweegt haar ledematen. Nog steeds op haar zij sleept ze zich naar het licht. Haar hoofd tegen de stokken die niet lijken op die van thuis, zo hard en zo koud. Ze kan haar hoofd er niet doorheen steken. Ze begrijpt niet wat ze ziet en siddert.

Ze schrikt van een luid signaal.

Het is 9 uur en de dierentuin is geopend.

Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

Irene O.

Geplaatst op

01-03-2016

Over dit verhaal

Eigenlijk triest, maar ik kan me voorstellen dat Karu dit gevoeld en gedacht heeft

Geef uw waardering

Er is 6 keer gestemd.

Social Media

Tags

Gevangen

Reacties op ‘Karu’

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!

Laatste nieuwsberichten

  • 21-02 - Spanning voelen bij online spelen

    Als online casino liefhebber, wil ik graag mijn ervaringen delen van het online spelen en andere spelers ook tips geven. Het is van belang dat je gaat kijken naar De beste online poker strategieën

    In Nederland mogen we sinds 1 oktober 2021 legaal online gokken. Dit betekent dat de Nederlandse Kansspelautoriteit vergunning verleend aan gokbedrijven die voldoen aan alle eisen...

Bekijk oudere nieuwsberichten »


Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd