Reiv

Daar zat ik dan, aan de tafel van de 4 legendes in het geheime gedeelte van de school. Ik zit op de stoel van Mizuna, de water legende. Tegen over mij aan die geweldige 4 kleurige ronde tafel zit Rozi in het lichtblauwe gedeelte op de stoel van Razia, de lucht legende. Aan mijn rechter kant Carlo in het bruine gedeelte op de stoel van Fin, de aarde legende en aan mijn linkerkant Tobias in het rode gedeelte op de plek van Jhonny, de vuur legende. Zij waren de 4 grootste tovenaars aller tijden en wij 4 dood normale tovenaars zitten nu op de plek waar hun samenwerking is begonnen. Rozi boog over de tafel naar mijn richting‘’ Vertel op! Hoe heb je dit gevonden?!’’ probeerde ze te fluisteren, wat niet echt lukte door haar enthousiasme. Maar ik moest het uitleggen. ‘’Zal ik maar beginnen bij het begin dan?’’ vroeg ik. Tobias keek me aandachtig aan met zijn groene ogen en gaf me een klein knikje. En toen moest ik er toch echt aan geloven. ‘’Nou..’’ begon ik twijfelend. Tot Carlo me onderbrak ‘’ Lydia! Vertel het nou gewoon!’’ riep hij. ‘’Goed, het begon toen ik de uitnodiging kreeg van de school. Ik, een dood gewoon mens kreeg een uitnodiging van een onbekende school. Niet een gewone uitnodiging maar er werd een bus voor mijn neus geparkeerd en ik moest maar gewoon instappen. Het raarste was nog dat alleen ik de bus kon zien. Toen ik instapte kreeg ik een koffer in mijn handen geduwd en moest gaan zitten. Ik opende de koffer en zag meteen dat er een geheime ruimte in de koffer zat, in die ruimte zat deze kaart.’’ Ik pakte de kaart die ik in mijn rokzak had gestopt en legde hem op tafel. Toen ik op keek zag ik dat ze alle drie met hun monden open me aan zaten te gapen. Dus begon ik met het openvouwen van de kaart. ‘’Tik tak, tik tak, dat duurt lang..’’ zei Carlo terwijl hij met zijn ogen rolde. Waarop Rozi zei ‘’Het kan zichzelf niet ontvouwen, heb geduld.’’ Toen ik de kaart een beetje zichtbaar werd en op keek naar de anderen zag ik herkenning in hun ogen. Ik vroeg terwijl ik de kaart verder open vouwde ‘’Hebben jullie deze kaart al eerder gezien of zo?’’. waarop Tobias antwoordde ‘’Nou.., deels eigenlijk. Het lijkt erop dat dit de volledige kaart is. Ik heb een deel eerder gezien, ik weet alleen niet meer waar.’’ . Hij sloot zijn ogen en ik merkte dat hij er niets van snapte. Carlo bleef maar met zijn vingers tikken op de tafel, wat erg irritant was trouwens. Tot zijn mond ineens open ging ‘’De eetkamer.’’ Zei hij vrij rustig. ‘’Dit, dit deel staat op het plafon van de eetkamer.’’ Terwijl hij naar het bovenste rechter deel wees. ‘’Kan ook alleen Carlo zijn opgevallen die de goden vaak bedankt voor het oh zo heerlijke eten.’’ Zei Rozi een beetje lachend. ‘’Daar heb ik geen idee van.’’ Zei Tobias. ‘’Ik heb het eigenlijk over dit gedeelte van de kaart.’’ En hij wees naar het deel daar onder. Maar hoevaak ik ook naar die kaart keek, ik had het nog nooit eerder gezien. ‘’Hmm.., ik weet niks zeker, maar wel dat we hier snel weg moeten.’’ Zei ik terwijl ik de enorme kaart weer aan het opvouwen was nadat ik op mijn horloge had gekeken. Die ik trouwens ook had gevonden in die koffer. ‘’Maar waarom dan?’’ vroeg Rozi. ‘’Omdat het al bijna half zeven is en dat betekend etenstijd.’’ Antwoordde ik terwijl ik de kaart terug in de koffer stopte. ‘’Nog één ding Lydia, hoe wist je van deze plek?’’ vroeg Tobias. Ik merkte dat hij nog steeds aan het peinzen was over dat hij zich niet meer voor de geest kon halen waar hij dat deel van de kaart eerder had gezien. ‘’Dat vertel ik je later.’’ Antwoordde ik. ‘’We moeten nu opschieten en zo snel mogelijk naar de eetzaal gaan. We hebben nog maar vijf minuten!’’ zei ik haastig. Ik stond op en legde de koffer op de stoel, waarna de anderen volgden. We snelden naar de eetzaal, want ik wilde niet weten wat er zou gebeuren als we te laat zouden zijn. Toen we aankwamen bij de eetzaal stonden de enorme deuren nog open. Hoewel ik hier nog maar een week ben weet ik precies waar ik zitten moet. Ik kan me namelijk nog goed herinneren hoe ik werd uitgelachen die eerste dag toen ik aan de witte tafel zat in plaats van de blauwe. Toen ik omhoog keek omdat ik ontzettend nieuwschierig was naar dat deel van de kaart zag ik hem inderdaad en wanneer ik oogcontact zocht met de anderen zag ik dat Rozi en Tobias ook allebei het plafon aan het bewonderen waren.