Korte verhalen

Zet ook uw verhalen op 1001KorteVerhalen.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht

De Chinese speeldoos.

Wij zaten op het hoge terras en keken naar de bergen die langzaam in de avond verdwenen, zij leken nog even te zweven boven de nevel die zich al over de rijstvelden uitbreidde, in deze late zomeravond.
Thee werd ons gebracht, maar wij dronken de goede thee uit Fuliang nog niet maar zwegen.
Want terwijl wij daar zaten, hoorden wij de klanken van een verre qin vanuit de diepte van het dal naar ons opstijgen.
De stilte maakte dat wij konden horen dat de qin bespeeld werd door vaardige handen. Het leek alsof we teruggezet waren in de oude tijden aan het hof van de eerste keizer, zo hemels en gelaten.
Wij luisterden, vreemd was het dit te horen uit het dal waar in de kreek nooit meer dan enkele vissersboten lagen.
Wij keken over de balustrade, maar wat wij zagen was alleen de avondmist die ook daar al dreef, daarom besloten wij te gaan.
Langs de vele treden daalden wij af naar de steeds lagere plateaus waar mossen en varens steeds weelderiger in het afnemende licht groeiden tot we aankwamen op de natte kade.
De jonken van de vissers in de kreek, als altijd, lagen daar stil en verlaten, maar op één boot brandde nog een lampion.
Het was, een ongewoon vaartuig voor deze omgeving, het leek een oude drakenboot.
Wij liepen naar dit merkwaardige vaartuig en troffen op het achterdek een oude man aan, wij groetten hem en spraken hem ook aan maar hij reageerde niet, hij keek slechts naar de opbouw van de boot en daar verscheen een jonge vrouw, de snaren van de luit werden nog zacht beroerd, dus zij was niet de geheimzinnige speelster, want dat het een speelster was, daarvan waren wij zeker, zo spelen kon alleen een courtisane.
Zij boog naar ons en ook wij bogen en wij waren onder de indruk van haar schoonheid en bevalligheid, zij wenkte ons en nodigde ons, met een klein gebaar, uit om aan boord te komen.
Daarop zweeg de qin en wij traden binnen in de opbouw die geheel door kleden was omhangen. Daar zat de speelster, het was een oude vrouw maar haar ouderdom verhulde niet, de schoonheid die zij ooit bezat. Ook zij begroette ons en gebaarde ons, op gelijke wijze, plaats te nemen op de twee ligbanken die daar waren en tot onze verbazing stond op de lage tafel, daartussenin, geurige thee uit Fuliang alsof wij werden verwacht of de thee ons was voorgegaan?
Wij dronken de thee en de oude vrouw speelde zacht op haar qin, wij voelden ons daar opgenomen in de oude wereld die wij hadden gehoord, als hovelingen lagen wij ieder op de zachte banken van dit waterpaviljoen.
De jonge vrouw bood ons na de thee rijstewijn aan die wij dankbaar aanvaarden, en terwijl ik nipte aan deze bedwelmende drank, opende zij mijn mantel en even zag ik haar benen toen zij op mij plaatsnam en zich met mij verenigde. De moeder,dat zal zij geweest zijn, speelde daarbij een dans en op deze tonen, danste de dochter op mijn lendenen. Toen de muziek stopte kreunde zij zacht en boog met een dankbare glimlach en ging naar mijn metgezel.
Zij verenigde zich ook met hem en weer speelde de qin en weer voerde de dochter haar dans op, alles herhaalde zich.
Wij dronken onze wijn en namen afscheid. De speelster, de moeder sprak tot ons, zij had een welluidende stem, je hoorde nog de jonge vrouw van lang geleden en zij zei tot ons: “Mijn dochter weet, U bent edele heren”. En ik wist dat ook mijn metgezel zich niets had laten ontvlieden.
Wij lieten hen, de nacht was inktzwart, de mist verdwenen, de sterren vormden een overweldigende koepel boven ons toen wij het terras weer bereikten, de thee was verdwenen, wij legden ons te slapen.
De volgende ochtend lieten wij een schotel brengen met goede spijzen en goede drank.
Bij zijn terugkomst gaf de bediende ons een, tot bloem gevouwen, zijden doek. Wij openden de kelk en daar danste weer de dochter en hoorden wij weer de moeder.
Wij hebben het kleinood in een doos geborgen.
Spoedig zouden de kraanvogels overtrekken.

Guido van Geel


Gedachten bij een oude speeldoos

De vorst heeft de bloemen gedood,
de tuin is koud.
In de vijver rimpelt niet de wind,
de kikkers slapen.
Aan de bomen, is de herfst
voor de storm gedaan.
Geen blad dat nog te jagen wacht,
kaal is het hout.

Het jaar, de dag, de wijn en ik zijn oud,
wie zal de eerste zijn?
De wijn verwarmt mijn botten,
ik hoor ze in de nacht.
Het zijn de late vogels,
zoeken zij haar geur?

Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

guido van geel

Geplaatst op

29-12-2014

Over dit verhaal

'We halen vanavond chinees', zei de kanibaal en kocht een potje sambal.

Geef uw waardering

Er is 6 keer gestemd.

Social Media

Tags

Baijuyi Guidovangeel J.j.slauerhoff

Reacties op ‘De Chinese speeldoos.’

  • Hoe bestaat het, dat niemand hierover eerder wat te zeggen had. Je bent een kunstenaar, schildert met woorden.

    Irene O. - 13-04-2016 om 11:05

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!

Laatste nieuwsberichten

  • 21-02 - Spanning voelen bij online spelen

    Als online casino liefhebber, wil ik graag mijn ervaringen delen van het online spelen en andere spelers ook tips geven. Het is van belang dat je gaat kijken naar De beste online poker strategieën

    In Nederland mogen we sinds 1 oktober 2021 legaal online gokken. Dit betekent dat de Nederlandse Kansspelautoriteit vergunning verleend aan gokbedrijven die voldoen aan alle eisen...

Bekijk oudere nieuwsberichten »


Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd