De ijsheiligen.

In de langdurige koude nacht zaten zij, de IJsheiligen en dachten na en zwegen. De wereld was door het ijs bevangen, zwaar drukte het ijs op de landen, en op de zeeën waren ijsvlakten, geen golfslag was te horen alleen het kraken van het ijs. Reusachtige gletsjers kropen van de bergen en sleten diepe ravijnen in de gesteenten. Alles was daar levenloos koud en verstard, eeuwen regen zich aaneen en de heiligen zaten en dachten en zwegen.
De mensen leefden ver weg waar de warmte nog te vinden was, amper in staat te overleven. De mensen volgden als de dieren hun driften, hun leven was gericht op het voortbestaan, hun geesten waren gesloten.
Maar waar de Heiligen zaten kroop het licht soms langs de horizon en daarin bewoog zich een langzaam stijgende en dalende koude zon, het ijs bleef. De lange schaduwen draaiden zo millennia lang rond de ijzige gestalten, tot op een eerste dag na een lange nacht één van hen sprak: "Ontwaakt broeders", en langzaam kwamen de andere gestalten tot leven, want een tijdperk van de Zon naderde en de mens zou zijn zoektocht opnieuw tienduizend jaar mogen voortzetten. Tienduizend jaren een kans om het raadsel op te lossen, de wegen te zoeken naar de oplossing.
De ontwaakte figuren spraken tot elkaar, ieder zou zijn weg gaan om de mens te helpen. Elke IJsheilige zou naar zijn aard de mensen leiden, voorgaan, beïnvloeden merkbaar en onmerkbaar.
Zij stonden op en gingen uiteen. Allen kozen een eigen richting naar het hetzelfde einddoel, de wegen zouden verschillend zijn maar konden ook allemaal naar de oplossing leiden. Waar de Heiligen kwamen, ontwaakten de mensen en zagen in de wereld verhalen, het verleden en de toekomst, angsten en verwachting. Ideeënwerelden werden geschapen, naar de aard van de volkeren, met of zonder goden. Bevelende, onverdraagzame goden, menselijke goden, godengeslachten en alleenheersers, en kwetsbare en ongenaakbare machten. Een baaierd aan geschiedenissen, opkomende, bloeiende en stervende beschavingen volgden elkaar op. Goden en demonen kwamen en werden weer vergeten, maar af en toe zocht een mens en soms werd er gevonden, hun geesten verwaaiden dan als zaadpluis van bloeiende graslanden naar de leegte.
De IJsheiligen gingen voorbij, en waar zij verdwenen stortten de mensenwerelden in en vervielen tot het beest. Alleen de wil te overleven bleef en dreef de mens nog voort. De wereld werd weer koud. De IJsheiligen naderden elkaar over de ijsvlakte, uit alle richtingen kwamen zij, als vermoeide toneelspelers achter de coulissen, en ieder wierp zijn schijngestalte af. Zij gingen in een kring zitten, geen van hen sprak, zij dachten na. Zwaar drukte het ijs weer op de landen. In de langdurige koude nacht zaten zij, de IJsheiligen en dachten na en zwegen….

Guido van Geel