Korte verhalen

Zet ook uw verhalen op 1001KorteVerhalen.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht

De vrouw van het been.

Het overkwam mij dat ik in een rijtuig van een achtbaan zat, voor het eerst in mijn leven.
Het treintje dat telkens vertrok bestond uit drie wagons, of hoe men dergelijke voertuigen ook mag noemen. Ik bevond me in de laatste en alleen, voor mij zaten mijn vrouw en mijn zoon. Het bijzondere aan deze achtbaan was de duisternis, het hele gevaarte bevond zich namelijk in een lichtdichte hal.
Bij het vertrek, zo was mij verteld, ging het licht uit, onmiddellijk gevolgd door de dollemansrit en pas als de trein weer stilstond zou het licht weer aangaan.
Het licht ging uit, het laatste wat ik zag was een mooi vrouwenbeen, toen was de duisternis totaal maar ik was me ervan bewust dat er een vrouw naast me zat, aan haar been te zien een mooie vrouw, tijd werd mij niet gegeven om daar over na te denken want met een schok schoot de gondel vooruit naar het hoogste punt als aanloop voor de razende slingerpartij.
Op het moment dat wij steil omhoog werden getrokken voelde ik een hand op mijn bovenbeen en naarmate wij hoger kwamen gleed de hand verder. Ik voelde ook zachte warme adem in mijn nek, en heerlijk geurend haar kriebelde tegen mijn wang, het moest de vrouw van het been zijn.
Wij begonnen aan de eerste duik, gevolgd door een onmiddellijke scherpe bocht naar rechts, hoe het mogelijk was, terwijl er wel degelijk veiligheidsbeugels waren die ons in de stoelen vast zouden moeten houden, weet ik niet, maar de onbekende vrouw had zich zo leek het met armen en benen aan mij vast gegrepen.
Voort ging de schokkende denderende rit, haar handen waren overal, in geen tijd had ze me, zo leek het, zo goed als ontkleed, overal kuste zij mij, haar handen zochten en vonden, we werden naar links, rechts, op en neer geworpen, de diepte in en weer links, rechts enzovoorts geslingerd in de ijlende vaart. Kruislings zat zij over mij heen, mij in haar armen en benen klemmend, alles voltrok zich in enkele seconden, de attracties kwam gierend klaar en het treintje remde af, de reis was ten einde, langzaam reden de wagentjes uit, nog steeds in duisternis.
Op het moment dat het licht aan ging, hoe ik het voor elkaar heb gekregen mijn kleren weer op orde te krijgen weet ik niet maar ik vocht nog met knopen en ritssluitingen, zag ik het mooie been verdwijnen.
Ontredderd en trillend worstelde ik me uit de gondel, daar stond ik, ‘Nou pap, hoe vond je het?’, ‘Een onvergetelijke ervaring, jongen’.

Guido van Geel

Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

guido van geel

Geplaatst op

13-12-2014

Over dit verhaal

"Wat je niet ziet moet je er maar bij raden', zei de mooie meid overbodig.

Geef uw waardering

Er is 3 keer gestemd.

Social Media

Tags

Attractie Guidovangeel Ontreddering Pretpark

Reacties op ‘De vrouw van het been.’

  • Ik vond er nog eentje die mij hartelijk deed lachen. Buiten schijnt de zon ook al, wat een fijne vrijdag.

    Irene O. - 06-05-2016 om 14:47

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!



Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd